Leonne kreeg een hersenbloeding: ‘Ik wist niet of ik de kinderen ooit nog zou zien’

Leonne (39): “Vroeg in de ochtend, op zaterdag 6 juni 2020, werd mijn man Jordi wakker van een raar, hard snurkend geluid dat ik maakte. Hij kreeg me niet wakker en belde meteen 112. Dat hoorde ik toen ik kort daarna uit mezelf wakker werd. Ik wilde zeggen dat er geen arts hoefde te komen, maar kwam niet uit mijn woorden. Ik brabbelde maar wat, kreeg door dat ik niet te verstaan was en raakte in paniek. Lucas (10) was al beneden. Toen Suze (8) wakker werd en in de deuropening stond, probeerde Jordi haar gerust te stellen. ‘Mama voelt zich niet zo lekker, ga maar vast naar beneden.’
 

Hersenbloeding

Mijn spraak kwam weliswaar terug, maar ik voelde me duizelig en niet lekker. Was het weer mis? Ik zag in Jordi’s ogen dat hij ook dacht aan jaren eerder, toen ik op mijn 22e een hersenbloeding kreeg. Op dat moment was ik aan het werk in de horeca, ik liep met een stapel borden de keuken in en voelde een pijnsteek in mijn hoofd. Wegschudden lukte niet, de pijn was meteen zo hevig dat ik collega’s vroeg een dokter te bellen. Ik had ontzettende dorst, kon niet liggen en in het ziekenhuis bleek uit onderzoek dat ik een hersenbloeding had. Ik wist niet wat ik hoorde, dat was toch iets wat oude mensen overkwam?

“Een hersenbloeding, dat was toch iets wat oude mensen overkwam?”

De volgende dag werd ik geopereerd, met een techniek die toen vrij nieuw was: coiling. Via mijn liezen gingen de artsen naar mijn hersenen om met een stent en dunne platinadraadjes de plek van de bloeding te stoppen. Op het moment dat ik naar de operatiekamer werd gebracht werd me pas duidelijk hoe ernstig de situatie was. Mijn ouders waren inmiddels ook bij me, hun werd verteld dat de artsen niet wisten of én hoe ik hieruit zou komen.

Pas toen drong tot me door dat het niet zeker was of ik dit zou overleven. En dat was precies wat ik besefte toen het de tweede keer mis leek te zijn en ik in mijn bed lag te wachten op de ambulance. Ondertussen had ik een vriendin gebeld, zij kwam in haar pyjama naar ons toe om de kinderen op te halen. Maar voordat zij met haar meegingen vroeg ik Jordi om Lucas en Suze naar boven te sturen. Ogenschijnlijk rustig heb ik hen verteld dat ik even naar het ziekenhuis moest. ‘Geef mama maar een dikke knuffel.’ Maar terwijl ik hen vasthad, nam ik in stilte afscheid. Omdat ik echt niet wist of ik ze ooit weer zou zien. Ik was goed bij, wist niet zeker of ik weer een bloeding had, maar vertrouwde het niet. De herinnering aan die omhelzing maakt me nog altijd intens verdrietig.
 

Zwakke plek

Pas in het ziekenhuis kwam de helse pijn in mijn hoofd opzetten. En toen wist ik: dit is weer een hersenbloeding. Dat bleek ook uit de onderzoeken en scans die direct werden gemaakt. De bloeding was op een plek die eerder door artsen was aangewezen als zwak. Want sinds die eerste hersenbloeding werd ik twee keer per jaar gecontroleerd. En nu, precies tussen twee controles in, ging het juist daar mis. Een arts maakte ooit de vergelijking met een zwakke plek in een fietsband. Hoe meer lucht erin komt, hoe zwakker die wordt en op een gegeven moment klapt ie. Een hersenbloeding kan botte pech zijn, maar leefstijl en stress kunnen ook invloed hebben.

Ik werd dezelfde dag nog geopereerd. Voordat ik de operatiekamer werd opgereden, waren Jordi en ik rustig. We vertrouwden op de medici. ‘Lap me maar weer op’, heb ik gezegd. Met de gevaren van de operatie was ik op dat moment gek genoeg niet meer bezig. Die emoties kwamen pas weer toen de volgende dag de kinderen bij me op bezoek kwamen. Ik lag aan allerlei slangen, infusen, toeters en bellen, kon me niet eens omdraaien. Maar ik was er nog wel en voor hen was ik gewoon mama. Lucas en Suze waren wat bedeesd, kregen een ijsje en de verpleging gaf ons alle drie een eigen knuffelpaard. Als zij thuis waren en mij iets wilden vertellen, kwam het bericht via onze paardjes bij me terecht.
 

Lees ook
‘Ik wil vooral tijd doorbrengen met mijn gezin nu ik ziek ben’ >
 

Uitrusten

Na de operatie heb ik nog tien dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik had zoveel hoofdpijn dat ik me er maar weinig van kan herinneren. Vanwege coronarestricties mocht ik amper bezoek ontvangen. Dat was vooral vervelend voor iedereen die wilde komen, ik kon toch niet veel prikkels hebben.

Dolgelukkig was ik toen ik na tien dagen groen licht kreeg om naar huis te gaan. Overigens wel met de belofte dat ik het heel rustig aan zou doen en op tijd plat zou gaan. Ik zat nog onder de medicatie en had veel contact met het ziekenhuis. Ik vond het spannend, maar vooral fijn om naar mijn gezin te gaan en weer in mijn eigen bed te liggen. Op goede momenten genoot ik van de kleinste dingen. Zo stond ik na een paar dagen al met een grote glimlach de haren van Suze te verven met crêpepapier.

Slapen

Met veel rust en weinig prikkels ben ik langzaam hersteld. Ik heb geleerd mijn grenzen te bewaken, ook door er af en toe overheen te gaan. Lichamelijk gaat het nu goed, het is de angst voor herhaling die me af en toe in de tang houdt. Laatst stuurde mijn baas een uitnodiging voor een vierdaags congres in Lissabon. Na nachtenlang piekeren heb ik eerlijk verteld waarom ik niet meega. Ik durf niet vier nachten naast een collega te slapen, ver van huis. Stel dat het weer gebeurt en mijn collega is niet zo alert al Jordi. Ik baal, maar durf gewoon niet.

Als die tweede hersenbloeding niet ’s nachts was gebeurd, was slapen misschien geen probleem geweest. Iedereen gaat normaal gesproken met een gerust hart naar bed, ervan uitgaande dat je de volgende dag gewoon weer wakker wordt. Maar ik weet nu dat het ook anders kan gaan. Ik ben er nog niet gerust op dat mij dit nooit meer overkomt. Als ik hoofdpijn heb, gaan bij mij meteen alle alarmbellen af.
 

Nieuwe levenshouding

Voorlopig blijf ik elk jaar onder controle. De laatste keer heeft de neuroloog wel wat zorgen kunnen wegnemen. Hij heeft toen de hele scan met me doorgenomen en laten zien dat er geen zwakke plek meer in mijn hoofd zit. Garantie dat er nooit meer iets gebeurt krijg ik niet. In mijn hoofd zitten plekken die zijn behandeld en niemand kan me vertellen wat het effect van het coilen op de lange termijn is. Het ziekenhuis heeft me op het hart gedrukt dat ik ook tussen de controles in langs mag komen als ik het niet vertrouw.

“Ik wil dat mijn kinderen zich later herinneren hoe fijn we het met elkaar hebben.”

Mijn leven is bijna weer als vanouds, al ben ik nu wel bewuster bezig met mooie momenten creëren. Ik wil dat Lucas en Suze zich later herinneren hoe fijn we het met elkaar hebben, van spelletjes aan de keukentafel tot samen naar een concert en te gekke vakanties. Die levenshouding vind ik mooi en had ik zonder de twee hersenbloedingen nu nog niet gehad.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 01-2022.

Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.