Irene Schouten openhartig over gezondheid zoontje: ‘Steeds meer zichtbaar’
Het moederschap brengt voor Irene Schouten niet alleen geluk, maar ook zorgen met zich mee.
Lees meer
Merel: ‘Mijn schoonmoeder was vergeten hem van school te halen, maar waar was hij dán?!’
Beeld: Kek Mama
Merel is niet gauw in paniek, maar toen haar schoonmoeder haar kind vergeten bleek te zijn, sloeg de angst haar om het hart. Want waar was haar zoon dan wél?
Lees verder onder de advertentie
Merel, samen met Stephan, moeder van Job (4) en Lise (2): “Ik had Job naar school gebracht en Lise daarna naar de opvang. Om de week past mijn moeder op, en de andere week gaat Lise naar het kdv en wordt Job door mijn schoonmoeder opgehaald op school. Dat doen we al sinds hij naar school gaat en het werkt goed voor iedereen.
Lees verder onder de advertentie
Tot deze dag, dan. Meestal appt mijn schoonmoeder allerlei foto’s van Job. Deze dag niet. Het was me wel opgevallen, maar ik dacht er niet te veel van. Aan het eind van de dag ging ik Lise halen en fietste daarna door naar het huis van mijn schoonouders. Belde aan. Geen gehoor. Belde nog eens. Weer niks. Ik liep achterom, maar alles bleek donker, geen lampen aan. Er was niemand thuis.
Paniek
Nog niet bezorgd, wel geërgerd – want ze weet toch dat ik Job altijd om dezelfde tijd ophaal? – belde ik haar op. Vrolijk nam ze op. ‘Waar zijn jullie? Ik sta voor de deur.’ Het bleef even stil. ‘Hoe bedoel je?’ was de verbaasde reactie. Toen viel bij haar het kwartje. ‘Job! Ik ben Job vergeten op te halen! Ik was helemaal vergeten dat het mijn dag was!’ riep ze uit. ‘Waar is hij dan?!’ riep ik paniekerig uit. Waar kon Job zijn?
Lees verder onder de advertentie
Mijn schoonmoeder bood wel tien keer haar excuses aan, ze vond het heel erg. Ik kon het toen nog niet echt accepteren, want ik had nu geen flauw idee waar mijn kind van vier was. Ik hing op en belde de moeder van een vriendje van Job waar hij vaak speelt. Misschien had zij hem meegenomen? Nee, ook niet. Ik voelde mijn hart bonken, mijn oren suisden. Ik belde de school. Geen gehoor. Die was natuurlijk allang dicht. Ik gooide Lise in de bakfiets en belde nog een andere moeder. Ook zij had geen idee. Toen belde ik Stephan, inmiddels huilend. Hij stelde voor de bso te bellen, waar Job twee andere dagen in de week naartoe gaat.
Iedereen huilen
Inmiddels was ik al bijna bij de bso, dus in plaats van te bellen, besloot ik gewoon binnen te stappen. Met veel bombarie, want nog steeds in paniek, huilend, en met inmiddels ook een krijsende peuter. De juffen keken me geschrokken aan. En daar zat hij. Job. Zonder enig besef van wat er aan de hand was, was hij een toren aan het bouwen. ‘Hé mama’, zei hij droog.
Lees verder onder de advertentie
Ik begon prompt nog maar wat harder te huilen, dit keer van opluchting, en trok hem tegen me aan, waardoor zijn toren omviel. Dat kon hij bepaald niet waarderen. Als resultaat huilden we inmiddels alle drie. De juffen keken me aan alsof ik bezeten was. Zo kwam ik ook over waarschijnlijk. Wat een opluchting, Job was gewoon al die tijd veilig geweest. In mijn emotie ben ik wel nog ontzettend uitgevallen tegen de juffen, want wáárom belden ze niet even? Hij ging normaal nooit op deze dag, dat moeten ze toch doorgehad hebben?
Lees ook
Dat was een foutje geweest, zeiden ze. Ze waren ook wel in de war, maar omdat Jobs oma er niet had gestaan om hem op te halen en hij zelf met volle overtuiging zei dat het dan dus een bso-dag was, hadden ze hem maar gewoon meegenomen. Eind goed, al goed, maar ik ga wel tien jaar eerder dood van de stress.”
Jill wilde graag een gastouder voor haar kinderen. Tot elke gastouder, tot zes keer toe, aangaf dat het niet werkte. Je leest haar verhaal hier.
Abonneer met cadeau of korting
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Ook interessant voor jou
Lees verder onder de advertentie
