Beeld: Shutterstock
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Merel (59) geeft les aan groep 5.
‘Juf, ik vind het erg dat je ziek bent. Mijn oom is ook dood.’ Ik heb 29 briefjes van mijn leerlingen voor me liggen op mijn keukentafel, en deze is van Maxim. Ik lach tot de tranen over mijn wangen biggelen. Maar het zijn niet alleen tranen van vrolijkheid.
Een week geleden kreeg ik tintelingen in mijn linkerarm die uren aanhielden. In het ziekenhuis constateerde de specialist hartfalen. Hij schreef pillen voor. Na twee dagen waren de tintelingen terug. Hop, weer naar het ziekenhuis. Uit een MRI bleek dat ik een herseninfarct had gehad. Werken is de komende drie maanden uit den boze, ik ben al moe als ik opsta. Naast medicijnen hebben de artsen me oefeningen voorgeschreven die mijn herstel moeten bevorderen.
Stress speelt een rol bij zo’n infarct, volgens de specialist. Dat ik extreem betrokken ben bij mijn werk lijkt me niet per se bevorderlijk. Ik doe alles voor mijn leerlingen. De directeur geeft me dan ook dankbaar de lastigste klassen. Mijn huidige klas is uitzonderlijk druk en uitzonderlijk slim. Er zit een aantal leerlingen met ADHD bij, maar ook een paar hoogbegaafde kinderen – elk met een eigen handleiding. En als juf moet je ze allemaal zien bezig te houden. ‘Uitdaging op maat’ heet dat. Anders gaan ze keten. Het is me gelukt ze in het gareel te krijgen, maar ik ging de laatste tijd wel erg vaak om negen uur naar bed.
Lees ook – De juf: ‘Kinderen hadden nachtmerries over mijn collega’ >
Door mijn afwezigheid gaat het effect van mijn inspanningen vanaf nu pijlsnel verloren. Daar maak ik me geen illusies over. Het gezag van invalkrachten is per definitie minimaal. Dat weet ik omdat ik zelf invaller ben geweest, toen mijn eigen kinderen klein waren. Al stond ik een halfjaar als vervanger voor een klas, de leerlingen namen me nooit serieus. Elke dag vroeg er wel eentje: “Juf, wanneer komt de echte juf terug?” Sinds tien jaar heb ik een eigen klas. Wat een verschil. Als ik maar een dagje afwezig ben geweest, doen mijn leerlingen alsof ze me weken niet hebben gezien, zo blij zijn ze. Dan hollen ze ’s morgens op me af voor een knuffel. Terwijl ik in de overdracht van de invaljuf lees dat ze onhandelbaar waren.
Op de 29 briefjes voor me op de keukentafel prijken hartjes, heel veel hartjes. ‘Ik vind het jammer en stom dat je er niet bent’, schrijft verlegen Lisa. Ik zie haar strakke gezichtje voor me. ‘Ik mis je het meest bij speling’, schrijft dyslectische Fatima. Hoogbegaafde Evert schrijft foutloos: ‘Wat erg dat je een herseninfarct hebt gehad.’ Maarten, de brutaalste van de klas, heeft een klein poppetje aan zijn briefje geniet. ‘Hier is mijn gelukspopetje. Dan wort je snel beeter en kom je snel trug.’ ‘Ik mis je’, lees ik meer dan twintig keer. Ik mis jullie ook, wil ik wel uitschreeuwen. Ik hang Maartens ‘popetje’ om mijn nek terwijl ik mijn oefeningen doe. Met hernieuwde kracht. Op een kussen wiebelen, stapjes op een denkbeeldige evenwichtsbalk maken. Het is heel saai, maar ik wil ‘trug’ naar mijn leerlingen. Ik realiseer me eens te meer wat een bijzondere baan ik heb. Ik ben niet zomaar een juf; ik ben hún juf. Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”
Vanaf volgend jaar last Soundos El Ahmadi een pauze in.