Marieke verloor haar man: ‘Bizar en confronterend hoe de wereld doorgaat zonder hem’

Ik ga verhuizen. Ik verlaat het huis waar ik jaren met S. heb gewoond. Het fijne huis waar ik na zijn dood ben blijven wonen. De plek waar ik mijn leven noodgedwongen opnieuw probeerde vorm te geven, om het gemis en verlies heen. Waar ik met vallen en opstaan nieuwe lijnen heb gezet op een nieuwe, blanco tekenvel, omdat de tekening die ik 10 jaar lang met S. had ingekleurd plotseling ophield te bestaan. Vlak voordat ik 30 word, vertrek ik naar een ander dorp om in te trekken bij J.: mijn tweede grote liefde.

Achter dit knieschot staan de spullen van S.. Niet eerder zag ik aanleiding om daar doorheen te gaan. Kop in het zand? Wie het weet, mag het zeggen. Ik heb mezelf de afgelopen weken gefrustreerd: waarom laat ik het doorspitten van deze spullen nu samenkomen met de aanleiding van verhuizen? Had ik niet eerder door deze spullen kunnen gaan? Alsof het samenwonen met J. de indruk wekt dat ik geen waarde meer hecht aan de spullen van S.? Het is allesbehalve dat! J. zegt begripvol: “Je hoeft niks weg te doen, hè. Al neem je alles mee! Oók prima.” Maar ja, alles klakkeloos verhuizen voelt ook niet goed. M'n motto: “ga er niet omheen, maar doorheen” is relevanter dan ooit. I feel the need to practice what I preach.

Er verschijnt een glimlach op m’n gezicht als ik blader door spullen uit S. zijn kindertijd: een vriendenboek en een schrift van de basisschool (“Vandaag gingen we naar een optreden. Ik vond er geen moer aan”). Ik stuit op de grote Zigzag-bokaal (90's kids? Yvon Jaspers, weet je nog?). Een foto van hoe S. als trotse groep 8-er op de schouders werd genomen na het veroveren van de winst. Ik voel een brok in mijn keel bij het zien van dat blije, op handen gedragen ventje.

Ik ben nog niet klaar, maar heb in ieder geval overzicht gekregen. Een soort van opgelucht spoel ik het stof van me af onder de douche. Mijn lichaam reageert pas een dag later op deze opruimsessie en ik ervaar weer eens dat emoties uit je tenen kunnen komen. Het gemis, de liefde en de rouw zijn weer even aangeraakt. Ze horen erbij om weer een stap verder te komen. Een stap die steeds dichterbij komt.

Als S. nog geleefd had, had ik nooit zolang in dit fijne huis gewoond. Dan hadden we samen namelijk al lang verdergegaan naar een ander huis, een nieuw hoofdstuk om verder te bouwen. ‘Je bent nog zo jong, je moet wel verder met je leven’, ik heb een hekel aan welbekende en directieve opmerkingen als deze. Toch kan ik er niet omheen dat ik nu, na drie jaar, letterlijk verder ga. Nota bene naar een huis dat nog niet eens bestond toen S. overleed. Het is tekenend voor hoe de wereld ook zonder hem doorgaat en verandert. Bizar en confronterend, vind ik dat. En toch: ondanks de emotie voel ik nu al dat deze afsluiting ook rust geeft. Mijn spullen krijgen een nieuwe plek. Zorgvuldig uitgezochte spullen van S. ook. Soms duidelijk en in het zicht, soms subtieler aanwezig of uit het zicht. In een ander huis waar de zon ook langs een wijd opengeklapt zolderraam naar binnen schijnt.

Dit verhaal is in samenwerking met Monuta. Op de site van Monuta kun je, naast het afsluiten van een verzekering, terecht voor veel informatie en tips rondom verlies, leven en rouw.

Ik las dit artikel waar ook wordt gerefereerd naar het opruimen van spullen als je jong je geliefde bent verloren.

Wil je meer over mij(n verhaal) lezen? Check dan @widowchicks en @mariekevanlierop