Roos verloor haar zoontje Lev: ‘Ik wilde niet dat iedereen wegliep’

Roos (36) verloor haar zoontje Lev in 2015 na een vroeggeboorte. Na zijn overlijden komt ze in een achtbaan terecht van alles wat ze moet regelen voor zijn afscheid.

“Tijdens de zwangerschap van ons eerste kind dachten we aan alles. We maakten een knus babykamertje en kochten de schattigste kleertjes. We regelden een fijne kinderopvang en we kozen de allermooiste naam. 

Waar we niet aan hadden gedacht is het afsluiten van een uitvaartverzekering, want hoe hadden we kunnen bedenken dat het zo mis kon gaan?

In mei 2015 werden wij, veel te vroeg, papa en mama van Lev. Helaas moesten we gelijk na de bevalling afscheid nemen van onze pasgeboren zoon. Lev leefde slechts 17 minuten en overleed aan de gevolgen van zijn vroeggeboorte. 

Onze wereld stond stil, terwijl de rest van de wereld keihard doordraaide. In sneltreinvaart moesten we kennismaken met een hele nieuwe wereld. De wereld van afscheid nemen. Lang de tijd om kennis te maken met deze wereld hadden we niet, we moesten immers een uitvaart regelen. Ondertussen kwam er enorm veel op ons af. Omdat Lev vlak voor de 24 weken geboren werd, was hij niet automatisch verzekerd. Inmiddels is die termijn bij veel uitvaartmaatschappijen gelukkig aangepast, maar in 2015 was dat nog niet het geval.

We hadden allebei nog nooit meegemaakt dat iemand die zo dicht bij ons stond overleed. We hadden geen idee hoe een uitvaart eruitzag, en al helemaal niet van een baby’tje. Gelukkig was ik zelf wel verzekerd en werden we, ondanks de termijn van de zwangerschap, goed begeleid. 

Samen met familie, het internet en mensen die ervaring hebben met afscheid nemen rondom baby’s en kinderen overlegden we over het afscheid. We maakten een draaiboek en kozen vier mooie liedjes. Een van de nummers kende ik al jaren. Ooit besloot ik dat ik dit nummer op mijn eigen afscheid zou willen. Nu zou het nummer gedraaid worden op het afscheid van mijn eerste kindje. Nooit eerder had muziek mij zo geraakt als op dat moment. De nummers die we luisterden leken over ons te gaan. Ze grepen mij enorm aan en al bij de eerste noten brak ik, steeds opnieuw. 

Waar ter wereld we ook lopen

Je blijft bestaan

We konden je niet kennen

Maar we weten wie je bent

En je blijft iemand die welkom was

Zo welkom dat het altijd pijn doet

De pijn van het er bijna zijn

Bløf ~ zo mooi

Hoe graag ik ook wilde, het ging mij niet lukken om te spreken tijdens de uitvaart. Samen zetten we wat op papier. Een brief voor ons kindje. Hij werd, net zoals een gekozen gedicht, voorgelezen. Fijn dat het zo kon.

We nodigden ongeveer dertig mensen uit voor het afscheid van Lev. We wilden op een intieme manier met elkaar afscheid nemen. Dit kon naast de aula ook in de familiekamer. We bekeken de foto’s van de familiekamer. De sfeer liet wat te wensen over, maar het voelde voor ons prettiger dan in een aula.

Zelf lieten we een bloemstuk maken. Een groot hart met witte en blauwe bloemen. In het midden een knuffeltje van Nijntje. Nijntje komt ook terug in Lev zijn kamertje en was in die dagen symbolisch voor ons geworden. We volgden hierin ons eigen idee, dit hielp ons enorm om het afscheid meer eigen te maken. Aan de genodigden vroegen we om in plaats van bloemen, knuffels mee te nemen.

Op de dag van de uitvaart werden we opgehaald door de uitvaartbegeleidster. We reden met haar naar het crematorium, zo’n 30 minuten verderop. Samen zaten we op de achterbank, met Lev in een mandje tussen ons in. De genodigden reden in een stoet achter ons aan en een deel kwam rechtstreeks naar het crematorium. Vanuit de auto keek ik naar buiten en ik voelde me intens eenzaam. De zonnestralen schenen door het raam naar binnen, maar in mijn lichaam stormde het. Niemand die wist dat ik hier reed, met mijn man en ons overleden kind. Op weg naar het crematorium om hem daar, voor altijd, achter te laten.

Het afscheid was mooi. We waren met de mensen die dicht bij ons staan. Ik kon niet meer huilen, mijn tranen waren op. Na het mooie afscheid liep iedereen naar buiten. Mijn man en ik bleven achter met Lev. We hadden een prachtig draaiboek gemaakt, maar niet nagedacht wat er na het programma moest gebeuren. Ik wilde niet dat iedereen wegliep. Ik wilde niet dat het programma afgelopen was. Ik wilde nog geen afscheid nemen, ik ben er helemaal niet klaar voor. Ineens voelde alles zo echt, ging ik mijn kindje hier werkelijk achterlaten? Hoe kon ik dat doen? Hoe werkte dit? Moesten we nu gewoon weglopen? Ik vroeg mij af waarom we dit niet vooraf hadden besproken. Was hier ook een draaiboek voor? Hoe deden andere mensen dit?

Door het raam zag ik onze dierbaren staan. Zij wachtten op het moment dat we naar buiten kwamen. Ik haalde Lev uit het mandje. We maakten nog wat laatste foto’s. Ik gaf de allerlaatste kusjes en hield hem dicht tegen me aan. ‘Ik moet je hier achterlaten, liefje’, nog een laatste kusje op je kleine neusje. Samen legden we hem terug in het mandje. We dekten hem toe, voor de allerlaatste keer.

We kijken terug op een prachtig afscheid. Ondanks het grote verdriet waarin we zaten, lukte het om een programma te maken. Wat ons hierin heeft geholpen is het betrekken van onze dierbaren bij de gesprekken met de uitvaartbegeleidster. Onze uitvaartbegeleidster had ervaring met het afscheid van baby’s en kinderen. Vraag hier dus vooral naar, als je in zo’n situatie zit, het kan enorm helpend zijn. 

Gelukkig hebben wij het afscheid kunnen vormgeven op een manier die bij ons past. We kozen de mensen die we er graag bij wilden hebben en draaiden de mooiste nummers. Doordat de uitvaartverzekering de begeleiding en het grootste financiële gedeelte op zich nam, werd een grote zorg bij ons weggenomen. Dit is belangrijk omdat er naast het emotionele stuk ook veel praktische zaken op je af komen. Bij Monuta is je kindje automatisch verzekerd vanaf de 20e week van de zwangerschap tot 18 jaar. Na het overlijden van ons eerste kindje krijgen wij nog twee kindjes. We hebben voor hen ook de uitvaartverzekering meteen geregeld.

Niemand wil nadenken over het afscheid van een kind. Ik vind het ook heel gezond dat je er niet standaard vanuit gaat dat het ook echt mis kan gaan. Voor ons was dat net zo, totdat we er plotseling middenin zaten. Nu weten wij hoe belangrijk het is dat alles goed geregeld is. Je wilt je kind, als het moet, het allermooiste afscheid geven als het overlijdt, dit is zo belangrijk ik het rouwproces. Het helpt enorm als alles financieel goed geregeld is. Daarom deel ik ons verhaal.”

Op mijn Instagram deelt Roos met regelmaat over het overleven na de dood van Lev. Je kan haar vinden via @liefs_van_roos