Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Lara (36) is getrouwd met Gijs (39) en moeder van Lillian (9), Sebastiaan (8) en Jasmijn (6).
Gijs en ik zijn een match made in heaven. Al bijna twaalf jaar. Er is alleen één ding waarin we wezenlijk van elkaar verschillen, en dat is onze liefde voor dieren. Of eigenlijk: zíjn liefde voor dieren, en mijn gebrek daaraan. De kat van de buren: ik verzorg hem zonder morren. De hond van mijn zus: enig – als ik hem niet hoef uit te laten. Mijn eigen huis houd ik liever diervrij. Vanwege de haren. Interieurverstorende meubelstukken als hondenmanden en krabpalen. En bovenal: vanwege de vrijheid die huisdieren je kunnen ontnemen. Gijs werkt fulltime, ik ben thuisblijfmoeder. Maar in de weekends zijn we vaak weg, en met de sportschema’s van de kinderen zijn we na schooltijd ook zelden op de bank te vinden.
Maar nu heeft Gijs ze een puppy beloofd. Sterker nog: hij heeft hem al gereserveerd. Huisdieren zijn al jaren onderwerp van gesprek bij ons thuis. Een kat was nooit een optie, vanwege een allergie bij Sebastiaan. Konijnen idem dito, want die beestjes trekt hij wel, maar het hooi in het hok niet. Tegen honden kan hij wel, kwam uit de laatste allergietest, nu twee jaar geleden. Je begrijpt: dat was meteen vier tegen één, en meeste stemmen gelden. Dus zeurt het hele gezin me al twee jaar de oren van mijn kop over een puppy.
Lees ook:
‘Moet ik mijn zoon (8) toestaan in een jurk naar school te gaan?’ >
Ik werp steevast dezelfde argumenten tegen. De kinderen zitten vijf dagen per week op school en papa werkt, dus wie kan dat beest minimaal drie keer per dag uitlaten? Precies. Bovendien: een puppy blijft geen puppy, en zodra het een sterk, aan de lijn trekkend, niet-luisterend schepsel wordt, dat óók gewoon uit moet als het regent en donker is, vinden de kinderen er geen bal meer aan. Hij kan niet zomaar mee op elk weekendje weg en hondenpensions kosten een godsvermogen – om over dierenartskosten en voer nog maar te zwijgen. Ons huis ís al zo vol met z’n vijven, moet daar echt nog een dier bij dat het grootste deel van de bank bezet?
Een paar weken geleden was ik het gezeur helemaal zat. Doodmoe en zonder er echt bij na te denken, riep ik: ‘Weet je wat, als jullie nóg twee jaar aan mijn kop blijven zeuren over dat beest, dan regelen jullie het maar; ík steek er geen poot naar uit.’ Maar in plaats van dat ze daar de praktische bezwaren van zouden inzien, zagen ze het blijkbaar als toestemming.
Vorige week kwam ik terug van een weekendje weg, en zodra ik de voordeur opende, vlogen de kinderen in mijn armen. ‘Hij is zó cute, mam!’ ‘Pas vier weken!’ ‘Over zes weken komt hij al!’ ‘En ik mag hem uitlaten!’ De kinderen buitelden over elkaar met enthousiaste verhalen. In mijn afwezigheid waren ze naar een nest puppy’s gaan kijken, een beetje type Friese Stabij, en omdat er veel animo was voor de beestjes, had Gijs er maar meteen één gereserveerd.
Ik dacht dat ik gek werd. Ik toverde een vertrokken glimlach op mijn gezicht, en zodra de kinderen in bed lagen, vlogen de borden zo ongeveer door het huis. Want hoe wil Gijs dit in hemelsnaam gaan aanpakken? Er is maar één mogelijkheid: ik moet toch grotendeels alleen voor die hond zorgen. Dát was niet de afspraak, maar ondertussen verheugen de kinderen zich op een puppy, die ze zelfs al hebben vastgehouden en geknuffeld, én een naam hebben gegeven.
Natuurlijk zie ik ook de voordelen, qua family time op het strand, beweging, de band tussen kind en huisdier en de ontwikkeling van hun verantwoordelijkheidsgevoel. Maar ik wil het écht niet. Ik vind het een inbreuk op mijn leven en vrijheid en Gijs heeft het me gewoon opgedrongen. Maar mijn kinderen ondanks hun euforie, hun hartenwens ontnemen, maakt mij de wreedste moeder op aarde. Of kan ik ze hun hond alsnog ontzeggen?
Meer dilemma’s? Volg ons op Facebook.
Nu de meivakantie achter de rug is, gaat het snel: nog maar twee maanden en dan begint de zomervakantie. Gaan jullie dit jaar voor weekje zon, zee en strand in Spanje of met de auto naar Zeeland? De eerste vraag die opborrelt bij het zoeken naar een vakantie is vaak: wat mag het kosten?
Je zegt “nee”, zij horen “misschien”. Jij dacht dat jij de ouder was, maar sinds deze kleine in je leven is, lijkt het alsof jíj bij hém op tijd naar bed moet. Herkenbaar? Dan heb je misschien een kind met een van deze sterrenbeelden – geboren bazen met een flinke wil.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Je denkt misschien dat een relatie zomaar eindigt, maar het tegendeel is waar. Onderzoekers ontdekten dat het einde meestal al jaren van tevoren zichtbaar is – in twee duidelijke fases.
Anouk (35) is samen met met Laurens (37) en moeder van Cato (6) en Emma (4). Haar schoonouders nemen haar dochters bijna elke maand naar een theatervoorstelling of pretpark, terwijl haar eigen ouders het geld hier niet voor hebben. Moet ze ingrijpen om scheve gezichten te voorkomen?
Elsemieke (31) is samen met T (32), moeder van twee zoontjes (4 en 1,5) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
