Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Disclaimer: Geen zorgen, ik heb uiteraard nog nooit een bejaarde geslagen.
Op vakantie kreeg ik hem weer, die irritante opmerking. En dit was zeker niet de eerste keer. Andere moeders met alleen zoons zullen hem ook allemaal kennen, de welbekende: “En nu nog een dochter”. Goed, ik kan niet zeggen dat ik me niet gauw aan dingen erger, maar dit staat toch wel echt in mijn top drie met meest irritante en ongepaste opmerkingen van onbekenden.
Het zijn namelijk altijd alleen mensen die ik niet ken, die mij niet kennen, die onze situatie niet kennen, die zoiets zeggen. Negen van de tien keer zijn het oudere vrouwtjes, zoals die zo vaak goedbedoelde dingen zeggen of doen die eigenlijk heel vervelend zijn. Zoals aan je zwangere buik zitten. Of zonder pardon gewoon je kind aanraken. Of ongevraagd opvoedadvies geven. Rot op.
Dit keer kreeg ik de opmerking op vakantie, op de camping met veel Nederlanders. Van, wederom, een oudere mevrouw. “Oh, twee jongens? Dan nu nog een dochter, hè.” Ha-ha-ha. Pardon? Wat een lullige opmerking. Mijn zoons staan ernaast. Ik zou het heel erg vinden als zij denken dat zij minder waard zijn dan een dochter. En ik vind het zelf vervelend dat er schijnbaar het idee heerst dat moeders zich pas compleet voelen met een dochter. Ik hoor daar niet bij.
Ik lach op zo’n moment uiteraard gezellig mee, want zo’n opmerking is helemaal niet vervelend bedoeld, maar tegelijkertijd zei ik wel: “Nou, nee hoor, ik heb liever nog een jongen.” Dat is naar waarheid. In de wereld waarin we leven, zou ik me ontzettend veel zorgen maken om een dochter. En los daarvan heb ik me altijd al een jongensmoeder gevoeld. Ik heb mezelf altijd met drie jongens gezien. Natuurlijk zou is een dochter ook hartstikke welkom, maar mocht er een derde kindje komen en dat blijkt een meisje, moet ik wel echt even schakelen. Mensen geloven me alleen nooit als ik dat zeg.
Een dochter lijkt de holy grail te zijn. Het hoogst haalbare dat een moeder kan verkrijgen. Helemaal prima als je graag een dochter zou willen. Maar laat het dan ook helemaal prima zijn als dat niet zo is. Jongens zijn niet minder waard dan meisjes. Zoons zijn even bijzonder als dochters.
Meer columns van Elsemieke lezen? Je vindt ze hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Iedere moeder kent ‘m: die ene vader op het schoolplein die áltijd een grap paraat heeft, met iedereen een praatje maakt en stiekem misschien bijna een beetje té charmant is. Is het toeval? Nee hoor, de sterren hebben er een handje in.
Vanaf volgend jaar last Soundos El Ahmadi een pauze in.
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Onze dochters grootbrengen die lekker in haar vel zit en stevig in haar schoenen staat: dat is wat we allemaal willen, toch? Alleen… de meeste van ons hebben zelf niet zo’n moeder gehad die met zelfvertrouwen in de spiegel keek en zei: “Yes, dit ben ik – vanbinnen én -buiten prachtig.”
Of je nu alweer bijna een week de schoolbammetjes zit te smeren (Zuid), al dan niet reikhalzend uitkijkt naar aankomende maandag (Midden) of nog even vakantie hebt (Noord): die zes weken durende zomervakantie is voor – bijna- iedereen voorbij. En ieder jaar is het weer de vraag: was het te lang?