‘Ik heb een hekel aan mijn stiefkinderen’

Brigit (43), sinds drie jaar een relatie met Tom (45), moeder van tweeling Saar en Lente (7) en bonusmoeder van Kay (14) en Nino (12):

“Toms kinderen zijn door en door verwende nesten die in niets een beetje flexibel meebuigen. Wat ik ook kook, ze vinden het niet lekker. Het zijn van die kinderen die stukjes paprika uit je pastasaus halen en op de rand van hun bord leggen; vreselijk vind ik dat. Tom zegt er niets van, hij en zijn ex hebben dat gedrag altijd toegestaan.

Ik zag mijn eigen meiden de eerste keer dat het gebeurde met grote ogen naar hun stiefzus en -broer kijken. Niet veel later lagen er op de rand van hun bord ineens ook stukjes paprika. ‘Jullie doen normaal’, heb ik ze streng toegesproken. Maar het leed was al geleden. Ze waren toen net vier. Op die leeftijd hoeven kinderen maar één keer iets te zien en ze omarmen het voor de rest van hun leven. Ik heb paprika als ingrediënt daarom maar geschrapt. En niet alleen paprika; als Kay en Nino er zijn eten we, om ergernis te voorkomen, vaak pizza of patat.

Uitgesproken

Ik vond ze de eerste keer dat ik ze zag al niet leuk. Toms ex heeft een heel uitgesproken uiterlijk en dat zie je overduidelijk in zijn kinderen terug. Ik had voor ik ze ontmoette zoveel nare verhalen over die vrouw gehoord, dat ik mijn oordeel al volledig klaar had. En natuurlijk had ik haar op social media opgezocht. Ze is er nogal actief, dus ik had een duidelijk beeld van de vorige partner van mijn vriend. Een tikje ordinair zou je haar wel kunnen noemen. Kay schuwt het ook niet kleding aan te trekken die ze van mij pas ver na haar achttiende aan had gemogen. Als je zou zeggen dat ze zestien of zeventien is geloof je het direct. Ik zie in haar duidelijk haar moeder terug.

Zowel Kay als Nino heeft een grote mond. Ze schelden ook; het is f*cking voor en na, de hele dag – en Nino dan met zo’n luide stem die steeds overslaat Als ik vraag of het wat minder kan, zuchten ze vermoeid of ze kijken me brutaal aan. De klik is er wat dat betreft van hun kant net zo min; zij vinden mij ook niet leuk. Hun stiefzusjes kunnen er dan weer wel mee door. Saar en Lente zijn ook op om te vreten. Altijd vrolijk, heel lief. Er komt alleen tegenwoordig ook met enige regelmaat een scheldwoord uit die kleine snuitjes. ‘Waar the fuck liggen mijn schoenen’, hoorde ik Saar gisteren nog roepen. Dat heeft ze van Kay en Nino overgenomen. Tom vindt het wel grappig. Ik eerder stuitend.

Samenwonen

Sinds anderhalf jaar wonen we samen. Ik heb daar lang over getwijfeld, want ik wist dat het ook zou inhouden dat we Toms kinderen om de week een weekend bij ons zouden hebben. Ik zag daar als een berg tegenop. We waren tot dat moment een paar keer met z’n allen op vakantie geweest en dat was afzien. Die zeurstemmen de hele dag. Dat ontevreden gedrag. Hun energie is zo negatief, je moet sterk in je schoenen staan wil je je daar niet door laten beïnvloeden. Tom kan het prima van zich af laten glijden. Ik niet. Ik ga met ze in discussie en laat mijn humeur erdoor vergallen.

“Ze speelt ons heel geraffineerd tegen elkaar uit”

Kay kan wat achterbaks zijn, een beetje vals. Ze speelt Tom en mij heel geraffineerd tegen elkaar uit; we hebben er al een paar keer ’s avonds in bed fikse ruzie over gehad. Ze weet bijvoorbeeld dat ik er een hekel aan heb als mijn tuin vol met jeugd zit als ik thuiskom. Mij zal ze daarom nooit vragen of ze wat vrienden uit mag nodigen. Dat vraagt ze aan Tom als ik weg ben. Het gevolg is dat wij dan maar met de deuren dicht binnen gaan zitten en ik de herrie moet aanhoren. Ik kan ook gewoon weinig van ze hebben doordat het mijn eigen kinderen niet zijn. Saar en Lente zijn bij vlagen ook zeker ongelooflijk vervelend, maar voor hen voel ik onvoorwaardelijke liefde.

Lees ook – ‘Ik wilde nooit een stiefkind, maar ben er nu dolblij mee’ >

Geen match

Tom lijkt die liefde ook voor Saar en Lente lijkt te voelen. Hij is zo gek op ze, ze hebben er wat dat betreft met hem echt een geweldige bonusvader bij. En ook bij hun vader hebben ze een bonusmoeder die zielsveel van ze houdt. Ik ben er heel eerlijk in; ik hou niet van Kay en Nino. De weekenden dat zij er zijn, plan ik altijd helemaal vol met afspraken. Ik heb geen zin in de aanblik van dat lethargische gehang op de bank. En ik hoef die zeurderige stemmen niet te horen.

Ik heb het met mijn ex zo proberen te regelen dat in de weekenden dat Kay en Nino bij ons zijn, hij de tweeling heeft. Maar dat kwam weer zo ongelukkig uit met het schema van de kinderen van zijn nieuwe vriendin, dat we het zo hebben gelaten. Het leek me heerlijk; dan had ik tenminste mijn handen vrij en hoefde ik niet verplicht het leuke samengestelde gezin uit te hangen. Dan zou ik hele dagen met mijn vriendinnen kunnen winkelen of lekker een dag sauna plannen, dan mocht Tom de honneurs waarnemen. Als ik er tegen Tom over mopper, zegt ie vrijwel altijd dat Saar en Lente in hun puberteit niet anders zullen zijn. Ik geloof best dat ik dan ook twee totaal andere kinderen heb, maar het verschil is dat dit wel míjn kinderen zijn.

Ik kan mijn frustraties heel goed bij mijn moeder kwijt. Die snapt me ook volledig, ziet waarom ik niet met mijn stiefkinderen overweg kan. ‘Jij matcht gewoon niet met ze’, zegt ze altijd. Een collega heeft hetzelfde met haar stiefkinderen; die drijven haar tot waanzin met hun geruzie onderling. Wij maken regelmatig met z’n tweetjes tijdens de lunch een wandeling waarin we even stoom afblazen.

Het gevoel ontbreekt

Voorlopig zit ik er nog aan vast; ik zie ze zo snel het huis niet uitgaan. Tom wilde ze meenemen op wintersport deze kerst, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. ‘Wij gaan samen, Saar en Lente gaan ook niet mee – ik wil even helemaal kinderloos zijn’, heb ik heel stellig gezegd. Tom ging er niet tegenin en dat is maar goed ook; ik had het echt geweigerd. Als hij met ze wil skiën, gaat ie maar alleen.

“Als hij met ze wil skiën, gaat ie maar alleen”

Ik probeer het de kinderen zo min mogelijk te laten merken dat ik een hekel aan ze heb. Ik voel me bij vlagen ook ontzettend schuldig over mijn gevoel. Als ze jarig zijn, zorg ik dat er een mooi cadeau staat. Met kerst komen ze niets tekort, dan geef ik net zoveel geld aan ze uit als aan mijn eigen kinderen. Ze hebben bij ons allebei een prachtige kamer die ik met veel liefde heb in gericht – in de hoop dat ze er ook veel tijd zouden doorbrengen – en ik zorg ook dat ik eens in de zoveel tijd langs het hockeyveld sta om ze aan te moedigen.

Maar het komt allemaal niet vanuit mijn hart, dat gevoel ontbreekt. Ik doe het voor Tom. Omgekeerd zou ik het afschuwelijk vinden als hij zo lelijk over mijn kinderen zou denken. Ik klamp me vast aan het idee dat ze misschien wel bijdraaien als ze wat ouder worden. Wie weet zijn Kay en ik over tien jaar elkaars beste vriendinnen, maar vooralsnog kan ik me daar weinig bij voorstellen.”

Dit artikel staat in Kek Mama 09-2022.

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.