Beeld: Nine IJff
Malou Thijssen (32) is samen met Robbert (37) en moeder van James (1,5). Ze is links helemaal blind en ziet met rechts nog tien procent.
“Op de basisschool was de grap dat ik bij een toets niet vooraan in de klas mocht zitten. Want via mijn leesloep – die de letters op een beeldscherm vergroot – kon iedereen bij mij afkijken. Door oogontstekingen, ontstaan door jeugdreuma, had ik slecht zicht. Operaties mochten niet baten en uiteindelijk ben ik links volledig blind geworden. Rechts zie ik met bril dichtbij scherp, maar vanaf een meter of vijf heel wazig, alsof ik door dikke mist kijk. Niet ideaal, als James in de binnenspeeltuin aan het klauteren is – welk kind in de verte is van mij? Om hem sneller te herkennen doe ik hem iets felgekleurds aan.
Lees ook – Dit moet je weten als je kind een bril nodig heeft >
Ik heb voeding & gezondheid gestudeerd, maar vanwege mijn visuele beperking is het moeilijk om een baan te vinden. Ik ben afhankelijk van het ov, mijn werkplek moet worden aangepast en ik heb behoefte aan flexibele werktijden, want mijn energieniveau is vergelijkbaar met dat van iemand met een burn-out. Te veel gedoe, vinden veel werkgevers. Dat werd bij sollicitaties niet letterlijk gezegd, maar zat er wel achter. Frustrerend, want met mijn hersenen is niets mis.
“Te veel gedoe, vinden veel werkgevers. Frustrerend, want met mijn hersenen is niets mis”
Uit onderzoek is gebleken dat slechts dertig procent van de mensen met een visuele beperking een baan heeft. Best shocking, vind ik. Bij het Bartiméus Fonds, voor mensen met een visuele beperking, heb ik me ingezet om de toegankelijkheid van werkgevers te vergroten. Sinds kort werk ik bij de gemeente Nijmegen om onder meer het stationsgebied toegankelijker te maken. Ik maak vaak genoeg mee dat pionnen op het perron bijvoorbeeld op de blindengeleidelijnen worden gezet.
Buitenshuis loop ik met een herkenningsstok. Sinds de komst van James is dat wat lastiger – zie maar eens met die stok en een buggy een volle bus in te stappen. Vriendinnen rijden met de auto overal heen. Daar ben ik niet jaloers op, want ik heb dat nooit gekund, maar nu ik moeder ben word ik wel weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Gelukkig is James net zo blij als we drie keer per week naar dezelfde speeltuin gaan en kan ik, al is het langzaam, met hem fietsen. Ik focus op wat we wél kunnen. Ook een dosis humor helpt om te relativeren. Ze zeggen weleens dat je als moeder ogen in je achterhoofd moet hebben. Nou heb ik ze al amper in mijn voorhoofd, maar ik heb wél een extra setje. In mijn linkeroog zit namelijk een prothese, waarvan een reserve in de kast ligt. Als ik James stiekem de kastdeurtjes hoor openen, zeg ik: ‘Mama heeft ook ogen in de kast liggen, hoor!’” Dit artikel staat in Kek Mama 11-2022. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
