Mama is bijna blind: ‘In de speeltuin doe ik hem iets fels aan, dan herken ik hem sneller’

“Op de basisschool was de grap dat ik bij een toets niet vooraan in de klas mocht zitten. Want via mijn leesloep – die de letters op een beeldscherm vergroot – kon iedereen bij mij afkijken. Door oogontstekingen, ontstaan door jeugdreuma, had ik slecht zicht.

Operaties mochten niet baten en uiteindelijk ben ik links volledig blind geworden. Rechts zie ik met bril dichtbij scherp, maar vanaf een meter of vijf heel wazig, alsof ik door dikke mist kijk. Niet ideaal, als James in de binnenspeeltuin aan het klauteren is – welk kind in de verte is van mij? Om hem sneller te herkennen doe ik hem iets felgekleurds aan.

Lees ook – Dit moet je weten als je kind een bril nodig heeft >

Toegankelijkheid

Ik heb voeding & gezondheid gestudeerd, maar vanwege mijn visuele beperking is het moeilijk om een baan te vinden. Ik ben afhankelijk van het ov, mijn werkplek moet worden aangepast en ik heb behoefte aan flexibele werktijden, want mijn energieniveau is vergelijkbaar met dat van iemand met een burn-out. Te veel gedoe, vinden veel werkgevers. Dat werd bij sollicitaties niet letterlijk gezegd, maar zat er wel achter. Frustrerend, want met mijn hersenen is niets mis.

“Te veel gedoe, vinden veel werkgevers. Frustrerend, want met mijn hersenen is niets mis”

Uit onderzoek is gebleken dat slechts dertig procent van de mensen met een visuele beperking een baan heeft. Best shocking, vind ik. Bij het Bartiméus Fonds, voor mensen met een visuele beperking, heb ik me ingezet om de toegankelijkheid van werkgevers te vergroten. Sinds kort werk ik bij de gemeente Nijmegen om onder meer het stationsgebied toegankelijker te maken. Ik maak vaak genoeg mee dat pionnen op het perron bijvoorbeeld op de blindengeleidelijnen worden gezet.

De deur uit

Buitenshuis loop ik met een herkenningsstok. Sinds de komst van James is dat wat lastiger – zie maar eens met die stok en een buggy een volle bus in te stappen. Vriendinnen rijden met de auto overal heen. Daar ben ik niet jaloers op, want ik heb dat nooit gekund, maar nu ik moeder ben word ik wel weer even met mijn neus op de feiten gedrukt.

Gelukkig is James net zo blij als we drie keer per week naar dezelfde speeltuin gaan en kan ik, al is het langzaam, met hem fietsen. Ik focus op wat we wél kunnen. Ook een dosis humor helpt om te relativeren. Ze zeggen weleens dat je als moeder ogen in je achterhoofd moet hebben. Nou heb ik ze al amper in mijn voorhoofd, maar ik heb wél een extra setje. In mijn linkeroog zit namelijk een prothese, waarvan een reserve in de kast ligt. Als ik James stiekem de kastdeurtjes hoor openen, zeg ik: ‘Mama heeft ook ogen in de kast liggen, hoor!’”

Dit artikel staat in Kek Mama 11-2022.

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.