Eigen beeld
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.
Ik sta op mijn vaste plek. Links van de zandbak. Achter de boom. De boom waar niemand wil staan. Niet omdat hij in de weg staat, maar omdat je dan uit beeld bent. En wie niet in beeld is, telt niet mee. Niet echt tenminste.
De moeders staan in een halve cirkel op het plein. Een frontlinie in donsjas, alsof ze het plein bezitten. Misschien doen ze dat ook wel. Ze lachen overdreven hard om elkaars grappen. De hiërarchie is duidelijk: de moeder met de strak omhoog gekamde wenkbrauwen en permanent getuite lippen staat bovenaan de voedselketen. Ik vang flarden op: sapkuurtjes, speeldates, hockeytraining, judo, mandala-yoga voor kleuters. Alsof je faalt als je kind op woensdagmiddag gewoon op de bank hangt. Of niet op drie sporten tegelijk zit. Soms doen de vaders mee, maar dat is zeldzaam. Bij hen draait het vooral om opscheppen — wie het hardst bralt, wint de dag.
In de verte komt de klas van mijn zoon naar buiten. Hand in hand, rode wangen en snottebellen. Mijn zoon heet Bram. Vijf jaar. Dol op dino’s, pannenkoeken, Spiderman. Toen hij vier was, begon deze ellende. Mijn eerste fout was meteen een grote. In zijn eerste schoolweek mocht hij niet afspreken. Oververmoeid, zei ik. Rust, dat had hij nodig.
De moeder met de wenkbrauwen dacht daar anders over. Haar zoon, Zayden-Rex, ja echt, wilde bij Bram spelen. ‘Wat een teleurstelling voor je, hè, Zayden-Rex?’ zei ze met haar wenkbrauwen zo ver opgetrokken dat ze leken te vluchten richting haar haarlijn. Ze keek me aan alsof ik haar zoon net persoonlijk verteld had dat Sinterklaas niet bestaat. Vanaf dat moment ben ik haar persoonlijke pispaal. Niets wat ik in haar ogen doe, is nog goed.
Fout twee: de traktatie. Een dinosaurus van ontbijtkoek. Suikerogen, dropveterstekels. Pinterest-waardig. Kinderen blij. De moeders blijkbaar niet. Die middag regende het voorbeelden van gezonde traktaties in de klassenapp. Hummus, wortelbakjes, biologische bananenmuffins. Wát een feest. Op dit schoolplein geldt één regel: of je doet mee, of je bent het onderwerp. Dan ben ik maar liever het onderwerp. Met de nadruk op IK.
Niet Bram. Maar hij is wel de dupe. Hij mag ineens niet meer meespelen. Wordt niet meer uitgenodigd op kinderfeestjes. Alsof vijfjarigen zulke keuzes helemaal zelf maken. Het is duidelijk: de échte spelregels worden hier door de volwassenen bepaald. Wie erbij hoort. En wie niet.
Bram rent naar me toe. Ik zwaai naar de juf en knuffel hem. ‘Leuke dag gehad?’ Mijn blik glijdt naar Zayden-Rex. Die paradeert als een trofee aan zijn moeders hand. Bram knikt bijna onzichtbaar, draait zijn hoofd weg. Ik weet genoeg. Ik zak door mijn knieën en fluister: ‘Was het T-Rex weer?’ Hij knikt voorzichtig en giechelt. Dat geluid. Daar doe ik het voor. Mijn hart zwelt. Van liefde. En iets anders. Strijdlust. Niemand komt aan mijn kind. Zeker T-Rex niet.
Een week later ben ik hulpouder tijdens de sportdag. Ik loop het Hollandse spellenparcours met Bram en vijf klasgenootjes, waaronder natuurlijk Zayden-Rex, die al warmgelopen lijkt voor de Olympische Spelen van 2036. Bij het zaklopen is het nog leuk, maar bij cornhole gaat het mis. Zayden-Rex gooit het zakje niet in het gat. Nee, hij mikt met militaire precisie op Bram zijn hoofd. Boem! Bram krimpt ineen. Geen traan. Geen woord. Maar in zijn ogen lees ik alles: schrik, pijn, vernedering. Het oergevoel dendert door mijn lijf. Ik tel tot drie. Maar verder kom ik niet.
Ik loop naar T-Rex toe. Hurk voor hem neer, oog in oog met dat mini-monster. ‘Luister, kleine griezel’, grom ik. ‘Als je Bram nog één keer pest of hem ook maar aanraakt, dan kom ik je halen. Midden in de nacht, als je ligt te slapen. Dan klim ik via je raam naar binnen, of misschien lig ik al onder je bed te wachten…’ Zayden’s ogen worden zo groot als de door zijn moeder zelfgebakken haver-matchakoeken. Misschien moet ik me schamen. Misschien. Maar ik voel me geweldig. Niet volwassen. Niet pedagogisch verantwoord. Wel een moederleeuwin. Klaar om te vechten. Wie aan mijn kind komt, krijgt met mij te maken. Zelfs als het een kleuter is.
Een maand later staat ze weer voor me. Wenkbrauw, oftewel zelfverklaard luizenpluis-commandant. ‘Bram heeft luizen’, zegt ze, terwijl ze me aankijkt alsof wij op de vuilnisbelt wonen. Ik pak Brams hand en zie een traan over zijn wang glijden. ‘Luizenkam, luizenshampoo, speciale spray, alles moet direct en grondig gebeuren. Misschien moet je voortaan wat meer letten op zijn persoonlijke hygiëne. En stop zijn jas in de daarvoor bestemde luizenzak.’ ‘Luizen houden van schoon haar,’ zeg ik. ‘Google maar.’ Ze tikt met haar perfect gemanicuurde gelnagel tegen haar horloge. ‘Sorry, ik moet gaan. Zayden-Rex’s turbo-zwemles begint over een kwartier.’
‘Hardlopers zijn doodlopers’, flap ik eruit. ‘Ik heb liever een kind met een luizenleven dan een kind dat constant geleefd wordt. Dat overal de beste móét zijn, en op een dag bezwijkt onder prestatiedruk of faalangst. Kinderen moeten rennen, ja. Maar niet achter een eindeloze to-do-lijst aan. Ze moeten kunnen luieren op de bank, zo nu en dan een pyjamadag hebben. A en toe gewoon snoep eten in plaats van een biologische dadelreep.’ Ze kijkt me aan, bijt op haar dikke bovenlip, maar zegt niets.
Bram knijpt stevig in mijn hand. Ik knijp zachtjes terug, draai me om, en samen lopen we de school uit. Ik glimlach. Eindelijk heb ik gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben voor ons opgekomen. En bovenal: ik ben blij dat ik mijn zoon niet opvoed als een stresskip die overal perfect in móét zijn, die altijd moet presteren en aan moet staan. Mijn kind mag gewoon kind zijn. Terwijl we langs de boom lopen, weet ik één ding zeker: de volgende keer dat ik Bram ophaal, sta ik niet meer in de schaduw. Niet van die boom. Niet van die moeders. Ik voel me vrolijk, ook al kruipen er beestjes in zijn haar.
Meer verhalen lezen van Elise? Je vindt hier haar andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
Samen met zijn ex-man Rob, die inmiddels is overleden, heeft Leco van Zadelhoff een dochter genaamd Robbie. Zadelhoff was recent te gast bij het programma De Kist, waar zowel zijn voormalige relatie als zijn rol als vader centraal stonden.