‘Ik stotter nog altijd wanneer ik nieuwe mensen ontmoet’

“Ik weet van mijn moeder dat ik al in groep 1 nooit iets wilde zeggen. Ik was erg verlegen en ik stotterde. Kennelijk had ik op die leeftijd al door dat de andere kindjes wel vloeiend konden praten. Toen had ik nog een lieve juf, die me niet onder druk zette. Later bleef de hele klas doodstil wachten tot ik iets zei. Het liefst wilde ik dan in de grond verdwijnen. Dat gevoel ken ik nog steeds maar al te goed. Als ik in een nieuwe situatie kom en alle ogen op mij gericht zijn, voel ik me diep ongelukkig. Wat nu het kip of het ei is – het stotteren of mijn extreme verlegenheid – dat zou ik niet meer weten.
 

Angst

Als kind was ik volgens mij haast altijd bang. Op school zat ik mijn tijd uit. Mijn leven begon pas als ik weer veilig thuis was, bij mijn grote broer, met wie ik hutten bouwde en veel grappen maakte. Thuis stotterde ik op een gegeven moment helemaal niet meer, daarom hadden mijn ouders goede hoop dat ik er wel overheen zou groeien. Dat gebeurt immers bij de meeste kinderen.

Maar ik bleef stotteren, ondanks een hoop logopedie en andere therapie. Nog altijd haper ik wanneer ik nieuwe mensen ontmoet. Dat maakt me erg onzeker. Als iemand voordringt in de rij, hoor je mij niet protesteren. In groepen merken mensen amper op dat ik er ben. Ik werk in de ICT, als echte nerd, lekker veilig.
 

Lees ook
Dit moet je weten als je kind stottert >
 

Trots

Mijn vriend ken ik via internet. We hebben een halfjaar gechat voordat ik wilde afspreken. Het heeft hem moeite gekost me over te halen om aan kinderen te beginnen. Ik was zo angstig voor alle situaties die ik dan zou moeten aangaan dat ik het liever maar helemaal uit de weg ging. Terwijl ik stiekem best een kinderwens had.

Wat ben ik blij dat ik toch moeder ben geworden. Voor mijn meiden durf ik meer. Als er iets met ze is en ik de dokter moet bellen, dan doe ik dat gewoon, of ik nu stotter of niet. En als het hen aangaat, laat ik me niet afpoeieren. Ik heb onlangs zelfs de moeder van een pestkop gebeld: wat een overwinning. Ik wil mijn kinderen laten zien dat je trots op jezelf mag zijn, no matter what.

Dus ik recht tegenwoordig mijn rug als ik niet uit mijn woorden kom. Door mijn kinderen heb ik meer stappen vooruit gezet dan bij welke therapie dan ook. Wie weet komt het nog wel zover dat ik op hun achttiende verjaardag een toespraakje houd, je weet maar nooit.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer persoonlijke verhalen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >