Geëmigreerd naar Bali met kind: ‘In alles voelde ik dat wij hier thuishoren’

Catlin (29), moeder van Seth (3):

“Toen de vliegtuigdeuren werden gesloten en iedereen vastgegespt zat, daalde er een soort rust op me neer. Er was geen weg terug, we vlogen het avontuur tegemoet waar ik zo lang over had gedacht en gedroomd. In maart 2022 emigreerden Seth en ik naar Bali, na aankomst moesten we eerst vijf dagen in quarantaine. Pas daarna, toen we in de auto zaten om naar ons gehuurde huis te gaan, kon ik echt geloven dat ons nieuwe leven zou beginnen. Daar had ik overigens nog geen concrete plannen voor. Maar in alles voelde ik dat wij hier thuishoren.

Emigreren

Ik ben niet uit onvrede vertrokken uit Nederland: ik had een goede baan, lieve ouders en fijne vrienden. Ik heb altijd alleen voor Seth gezorgd, al was dat niet de bedoeling toen ik zwanger werd. Maar ruim voor hij werd geboren, verliet zijn vader me. Hij heeft nooit wat bijgedragen aan de opvoeding en betaalt geen cent alimentatie.

Ik werkte hard, zodat Seth en ik het samen goed hadden. Dat betekende wel dat ik hem veel minder zag dan ik wilde. Na een lange werkdag racete ik – zoals zoveel ouders doen – naar de crèche, om thuis in rap tempo het avondritueel af te werken zodat hij nog enigszins op tijd in bed lag. Week in, week uit.

“Mijn thuisgevoel is overal waar ik met Seth ben”

Ik hield van mijn werk en van mijn kind, maar was niet gelukkig met dit leven. Voor ik moeder werd heb ik veel gereisd en dat ben ik met Seth erbij blijven doen. Elke keer als we terugkwamen, viel ik in een gat. Het idee dat ik niet in Nederland thuishoor werd steeds sterker. Mijn thuisgevoel is overal waar ik met Seth ben. Dat zette me aan het denken: kan ik alles achterlaten en met hem vertrekken?

In mijn hoofd maakte ik allerlei plannen, zowel in Europa als daarbuiten. Telkens kwam ik toch weer uit bij Indonesië. Ik kom hier al jaren, ben dol op de mensen en het leven hier. Het is minder individualistisch, de gemeenschap wordt door iedereen gesteund.

Loslaten

Dat mijn koophuis inmiddels het dubbele waard was, zorgde ervoor dat het financieel mogelijk werd om te gaan. Dat het leven in Indonesië voordeliger is dan bijvoorbeeld in Portugal speelde ook een rol. Maar voor ik de knoop doorhakte, heb ik anderhalf jaar lang informatie verzameld en voorbereidingen getroffen. Zo checkte ik bij de notaris hoe het zat met de overwaarde op mijn huis. Hij legde me uit dat het geld van mij is en dat ik het niet hoef te herinvesteren als ik de komende drie jaar geen huis in Nederland koop.

“Ik verlangde weliswaar naar een vrijer leven, maar het loslaten van alle vastigheid vond ik moeilijk”

Ik ploos alle praktische zaken uit, maar ook mentaal heb ik maanden nodig gehad om onze emigratie voor te bereiden. Hoe fijn het me ook leek, ik heb er toch slapeloze nachten van gehad. Ik verlangde weliswaar naar een vrijer leven, maar het loslaten van alle vastigheid vond ik moeilijk. Ik ben in mijn eentje verantwoordelijk voor mijn kind, ook financieel. En daarin ben ik realistisch: al kon ik met een mooie buffer vertrekken, dat geld gaat ook een keer op.

Bovendien vind ik het belangrijk dat Seth later kan studeren, als hij dat wil. Ik heb lijsten gemaakt met plussen en minnen. We hebben twee keer een maand in Portugal gewoond en zijn een halfjaar naar Indonesië gegaan om te testen wat werkt voor ons. Daarna was ik ervan overtuigd dat mijn hart op Bali ligt.

Oma

‘Ik wist het altijd al’, zei mijn moeder toen ik haar vertelde dat ik mijn plan zou doorzetten. Het maakte haar trots en verdrietig tegelijk. Na de scheiding van mijn vader is ze alleen gebleven. Ik ben haar enige dochter, Seth haar enige kleinkind. Maar ik weet dat mijn droom om hier te wonen voor haar belangrijker is dan in Nederland blijven om haar gelukkig te maken. Daar praten we open over.

We hopen dat ze ooit een deel van het jaar hier kan komen wonen. We videobellen elke zondag. Dan ‘staat’ ze gewoon bij ons op tafel als we zitten te eten bijvoorbeeld. Seth wil dan altijd even z’n speelgoed zien dat hij bij haar heeft achtergelaten en ook zijn Paw patrol-dekbed is vaste prik.

Lees ook – Noortje verhuisde met haar gezin naar Bali: ‘Financieel hebben we flink ingeleverd, maar zo voelt het niet’ >

Vakantiewoningen

Ik had mezelf drie maanden gegeven om uit te zoeken wat ik hier wilde gaan doen. Natuurlijk had ik me voor vertrek al wel enigszins verdiept in de mogelijkheden: ik wilde mijn geld graag investeren in vakantiewoningen. Omdat mijn moeder met ons meereisde en een paar weken bleef, had ik mijn handen vrij om op pad te gaan.

Op mijn scootertje reed ik het hele eiland over om stukken land en accommodaties te bekijken en zo werd ik verliefd op drie huizen die op een heuvel zijn gebouwd, met een zwembad in de tuin en op loopafstand van zee. Het uitzicht op de jungle is adembenemend, soms komen er zelfs apen op visite.

Na een flinke renovatie zijn ze nu klaar voor verhuur. Ik heb de daken laten vervangen, alles geschilderd en matrassen en meubels aangeschaft. Een flinke operatie, maar ik genoot van elke dag. De huizen zijn van mij, maar het land blijft eigendom van een Balinees. De strikte regels om te voorkomen dat rijke westerlingen hier alles overnemen kan ik alleen maar toejuichen. Er werken vijf locals in de tuin en de huizen. Al is personeel hier in vergelijking met Nederland goedkoop, ik werk elke dag met hen mee en lig ook op mijn knieën onkruid te wieden, maak schoon en haal boodschappen. Samenwerken, dat vind ik belangrijk.

In het moment leven

Nu de vakantiewoningen op orde zijn, ben ik alweer nieuwe plannen aan het maken. Stilzitten is niet aan mij besteed. Dit keer doe ik dat samen met een nieuwe liefde, die hier op mijn pad is gekomen. We willen wat opzetten voor straathonden, daarvan zijn er zo ontzettend veel. Ik heb het goed en deel dat graag. Zo brengt de nanny van Seth haar kinderen mee en als ze uitgespeeld zijn, gaan ze bij ons onder een warme douche, want die heeft ze thuis niet. Om ook goed met de locals te kunnen communiceren, ben ik begonnen met een spoedcursus Balinees.

“Sinds ik hier ben leef ik meer in het moment. Niemand heeft hier haast”

Sinds ik hier ben leef ik meer in het moment. Daar word je toe gedwongen, want niemand heeft hier haast of maakt zich druk. Daar moest ik overigens wel even aan wennen. Een paar ochtenden in de week breng ik Seth naar een Montessorischool en rijd daarna door naar de huizen. ’s Middags gaan we vaak naar het strand of spelen we samen in de schaduw in de tuin. Boodschappen doen en zelf koken is duurder dan uit eten gaan, dus eten we regelmatig buiten de deur. Omdat Seth het liefst aardappelen, groente en vlees eet, kook ik ook af en toe.

Voor qualitytime ben ik niet meer afhankelijk van het weekend. Ik heb veel meer tijd voor ons samen, precies waar ik zo naar verlangde. Ik leef mijn droom, dat realiseer ik me vaak als Seth op bed ligt en ik met een kopje thee naar de zonsondergang zit te kijken.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.