Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Winter, jaren negentig. In Amsterdam zat een meisje voor het raam. Een tiener nog. Ze observeerde de schaatsers op de gracht. Stelletjes draaiden stilletjes rondjes. Een man sloeg zijn armen om de schouders van een vrouw en trok haar dicht tegen zich aan. Kinderen op hockeyschaatsjes hakketakten over het bevroren water. En het meisje keek. Ze staarde naar een huis aan de andere kant van de brug. Er waren net nieuwe mensen komen wonen. Op de gevel hadden ze een gedicht laten schilderen van Emily Dickinson:
To make a prairie
It takes a clover and one bee
One clover and a bee
And revery.
The revery alone will do,
If bees are few.
Het meisje begreep niet precies wat er stond, maar ze vermoedde min of meer wat de betekenis van de woorden was. Iets over dromen. En je fantasie gebruiken. En dat uit niets altijd iets kon ontstaan.
Het meisje kon goed dromen. Meestal over jongens. Over een man later. En kinderen misschien. Ze fantaseerde het elke dag, al kon ze zich niet voorstellen dat ze ooit zelf in een huis zou wonen met een lieve man die haar omhelsde en kinderen die hakketakten om haar heen. Ze was te stom. Te dik. Te verlegen ook. Daarom zat ze nu alleen. Terwijl de wereld schaatste.
Lees ook
Column Roos: ‘Wanneer is mijn kind zo reusachtig geworden?’ >
Dertig jaar later. Het is koud en een vrouw op een moederfiets ploegt tegen de wind. Ze is haar handschoenen vergeten, zoals zo vaak. In de warboel van gymschoenen, schooltassen, haar telefoon, sleutels en broodtrommels schieten warm makende accessoires er weleens bij in. Ze moppert. Haar vingers schrijnen. Ze stopt om ze even te warmen in haar zakken. Dan kijkt ze op. En ziet ze het grijze huis waar ze zo vaak naar heeft gestaard. Het staat in de steigers. Met dikke verfstreken is er al over de pui geklodderd.
En toch. Als je heel goed kijkt, kun je nog wat letters ontwaren. Onmiddellijk vergeet ze haar koude handen en gemopper. Ze glimlacht omdat ze weet dat precies datgene is gebeurd wat ze als meisje voor onmogelijk had gehouden. Een huis. Een lieve man die haar omhelst. En kinderen met hockeyschaatsen.
De vrouw stapt weer op de fiets. Onderweg mompelt ze de zinnen die ze al zo lang uit haar hoofd kent: The revery alone will do, If bees are few.
Deze column staat in het Kek Mama Winterboek 2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Aicha (32) is moeder van twee kinderen en getrouwd met Zakaria. Al negen jaar is ze hecht bevriend met Sharona, ondanks hun totaal verschillende achtergronden. Maar tijdens een kinderfeestje gebeurde er iets wat alles veranderde.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Marijke van groep 4 die ineens een bekende moeder voor haar had zitten.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Het huisdier van je kind, hun oogappel, hun grootste liefde. En dan gaat ‘ie dood. Shit happens, maar of je kind hier ooit nog overheen komt, is de vraag.
Sanne (37) is getrouwd met Jeroen en samen hebben ze twee kinderen: Noa (6) en Mees (4). Ieder jaar op Koningsdag trekt haar gezin er feestelijk op uit – maar Sanne blijft bewust alleen thuis.
