Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het past niet meer. Ik lig op de bank en boven op me leunen een heleboel lichaamsdelen. Eén arm rond de mijne, een knie in mijn dij, een schouder tegen mijn milt. En dan dat hoofd, met al dat haar. Zwaar op mijn ene borst die ietwat afgekneld raakt. Wanneer is dit kind zo reusachtig geworden?
De afgelopen negen jaar, is het simpele antwoord. Miró is wat grieperig en wil maar één ding: dicht bij zijn moeder zijn. Dat komt goed uit, want als ik iets graag doe met mijn zieke kinderen is het hen wiegen, aaien en troosten. Zelfs als het een bijna-tiener betreft die plotseling dol is op de onverschillig bedoelde woorden Lekker Belangrijk.
Want ik weet dat hij mij nu echt lekker belangrijk vindt. En ik kan wel denken aan alle gewichtige dingen die ik vanmiddag nog moest doen – facturen maken, een stuk schrijven, de btw betalen – maar ik kan het ook laten. Dat is het grootste privilege dat ouders hebben. Wij volwassenen die de hele dag ons ego moeten opblazen, als kikkers die hun hals vol lucht pompen. Kijk eens hoe essentieel ik ben. Kijk eens wat ik presteer. Kijk eens wat ik neerzet. Op het moment dat wat we daadwerkelijk op de wereld hebben gezet zwakjes en pieperig is, mogen we alles uit onze handen laten vallen en hoeven we maar één ding te doen: er zijn.
Dus ben ik er, terwijl hij zich boven op mij omdraait. “Au.”
“O sorry, doe ik je pijn, mam?”
“Geeft niet, kind.”
Lees ook
10 Momenten waarop ik me realiseer dat mijn kinderen groot worden >
Bijna tien jaar geleden raakte ik zwanger van hem. We zijn dus al een decennium samen. In een niet zo heel erg verre verte dreigt de puberteit. Dit zijn de gloriejaren, denk ik stiekem soms. Maar dat vond ik ook toen Miró en Róman baby’s waren. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit afscheid zou kunnen nemen van hun dunne fontanelletjes. En de kleutertijd, toen ze nog zo volstrekt verbaasd naar hun eigen handjes en voetjes konden kijken. En de eerste klassen op school. Het leren lezen.
Het waren allemaal glorietijden. Net als nu. Want de jongens groeien, maar gelukkig groei ik met ze mee. Dus lig ik op de bank, bedolven onder die zooi ledematen. Miró is zwaar, maar als we niet te woest bewegen, gaat het best. Heel voorzichtig tilt hij zijn hoofd even op en plant hem in mijn oksel.
Het past precies.
Deze column staat in Kek Mama 10-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een zacht ruisend geluid op de achtergrond. Voor veel ouders is white noise vaste prik bij bedtijd. Het geluid – alsof er een föhn of stofzuiger aanstaat – zou baby’s helpen sneller in slaap te vallen en beter door te slapen. Maar een expert waarschuwt nu voor dit populaire hulpmiddel.
Kim Feenstra (40) neemt even een pas op de plaats. In het programma Gelukkig hebben we de foto’s nog! kijkt het model terug op haar leven, en vertelt dat een nieuwe romance er voorlopig niet in zit.
Beschuit met muisjes! Sabrina uit ‘Grote Gezinnen, Grote Vakanties’ is bevallen van haar tiende kind. En de naam is prachtig.
In het najaar kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje kleding of een warme slaapzak.
Schermen zijn niet meer weg te denken uit het gezinsleven. Even een filmpje tijdens het koken, een tablet in de auto of YouTube als rustmoment. Maar steeds meer experts waarschuwen: bij jonge kinderen kan overmatige schermtijd al vroeg sporen nalaten. En opvallend genoeg is dat soms zichtbaar met een heel simpele test.
Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (9) en dochter (11) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
