Beeld: Shutterstock
Als ik het goed kan vinden met de juf, werkt dat door op mijn kind, redeneert Brenda. Dus probeert ze uit alle macht de braafste moeder van de klas te zijn.
“Zou het soms een statement van de juf zijn?” Vriendin Marleen roert nog eens door haar latte en kijkt me indringend aan. Het zweet breekt me acuut uit. Een stemmetje in mijn hoofd zei namelijk ook dat die verrassing die ik aantrof in een dichtgeknoopte plastic zak misschien wel een bewuste actie van de juf was.
Mijn oudste is na de kerstvakantie gestart op school en heeft spontaan een terugvalletje in zindelijkheid. In de laatste weken op de crèche trouwens ook, en daar kreeg ik dan een redelijk goed uitgespoelde onderbroek mee terug in een geparfumeerd zakje. Maar toen ik laatst een pedaalemmerzak aantrof in de schooltas van zoonlief, graaide mijn hand bijna in een heuse drol. Hij lag daar gewoon, dik en stevig, tussen onderbroek en spijkerbroek. Ik slaakte een gilletje toen ik ’m ontwaarde.
“Straks denkt de juf nog dat hij helemaal niet zindelijk wás toen hij op school begon”, zucht ik tegen Marleen. “Dan denkt ze dus dat ik heb gelogen.” Mooi is dat, staan we er meteen slecht op… Marleen en ik zijn erover uit: dat wíl je niet; alle nieuwe moeders willen graag scoren bij de juf. En allemaal voelen we ons die eerste schoolweken onzekerder dan de kleuter zelf. Sterker nog: ik voel me kleiner dan klein. Ik biecht het maar gewoon op: de juf heeft macht en ik wil graag een wit voetje scoren. Twee voeten, liefst.
Zo’n schoolgaand kind is best even een overgang, als moeder. Zelfs voor een moeder die gewend is haar kind achter te laten op een kinderdagverblijf. Die eerste schooldag van mijn oudste sta ik hem nerveus af te pellen voor de kapstok van zijn klaslokaal. Ik haal de tas van zijn rug, rits zijn jas open en hang alles aan het haakje waarboven zijn naam prijkt. Ik geef hem een dikke knuffel. Man, wat is hij klein op zo’n school vol grote kinderen. Ik vind het werkelijk een dingetje en dat had ik niet verwacht.
Mijn kind daarentegen geeft de juf zonder problemen een hand, stapt het lokaal binnen en ziet bekende kindjes. Hij is me al vergeten. Ik wil nog van alles tegen de juf vertellen, net zoals op de crèche, maar kan me beheersen en druip af. Nog geen dag later plopt er een bericht van de juf mijn mailbox binnen.
Het is een mailtje aan alle ouders met wat ditjes en datjes en de mededeling dat vanaf nu de kinderen zelfstandig hun jassen uitdoen en zélf, naast hun tas, ophangen. “Kunnen ze prima op deze leeftijd”, stelt de juf. Gloep. Dat kan die van mij inderdaad al lang, maar ik nam het volledig van hem over die eerste dag. En nu tikt de juf me indirect op de vingers en scoor ik mijn eerste punten in haar zwartboek voor curlingouders.
Mijn zoon leert op school die eerste weken allerlei regels waaraan hij zich moet houden en hoe alles reilt en zeilt. Datzelfde geldt voor mij. Duw ik dagelijks de tweelingkinderwagen door de veel te drukke gangen, blijkt dat je kleine broertjes en zusjes aan het begin van de school moet parkeren met wagen en al. Ben ik dus lekker elitair en arrogant bezig geweest met mijn duo in die brede wagen.
“Stiekem wil ik dat ze weet dat ik de schoolgids heb gelezen, betrokken ouder als ik ben”
Wat ik dan weer wel volgens de adviezen (lees: regels) deed: water in een beker en fruit in een bakje voor de korte pauze, melk in een tweede beker en brood in een tweede bakje voor de grote pauze. Voor mijn zoon wil ik alles graag zo goed mogelijk volgens de regels doen, zodat hij niet de enige is bij wie dingen niet kloppen of anders zijn. En stiekem wil ik ook dat de juf weet dat ik de schoolgids (met een schuin oog, want haast…) echt wel heb gelezen, betrokken ouder als ik ben.
Ouderbetrokkenheid staat op onze school hoog in het vaandel. Zo vraagt de directrice in het kennismakingsgesprek of het haalbaar is dat je als ouder vijf keer per jaar pleindienst draait, minimaal een halfuur. Op die manier kunnen de meeste leerkrachten lunchen en hebben de kinderen een fijne, lange pauze. Vijf keer: dat is prima te doen naast het werk, vonden mijn man en ik. Zeker als je de boel samen verdeelt (ook al komt dat ongetwijfeld neer op ikke ietsje meer dan hij).
Deze vorm van ouderbetrokkenheid heeft ook nog wel iets moois, vind ik: je leert de andere kinderen kennen, korte lijntjes met de juffen en meesters en zo. Ik vrees wel dat ik er anders over denk als de tweeling straks ook op deze school zit en we dus aan vijftien pleindiensten per jaar vastzitten (be-la-che-lijk deze vorm van ouderparticipatie, laat ze het lekker zelf oplossen!), maar dat is voor later zorg.
Voor nu wil ik best met frisse moed in pauzes op het plein snotneuzen afvegen, veters strikken en kleine ruzietjes sussen. Enig, de behulpzame ouder uithangen in het zicht van het voltallige onderwijsteam dat dankzij mijn bijdrage rustig een bammetje kan eten.
Wel zie ik steeds voor me hoe een kindje in de wc-pot verzuipt omdat ze van mij best even alleen mocht gaan plassen en heb ik visioenen van een kleuter met een gebroken nek door wat duw- en trekwerk op de klimtoren doordat ik niet op tijd ingreep. Een klein foutje kan je de kop kosten als beginnende hulpmoeder. Hoe kom je dan ooit nog hogerop, als je dat zou willen? Hoe kom je eigenlijk überhaupt hogerop?
Dat wordt me al snel duidelijk. De school kondigt feestelijk haar twintigjarig bestaan aan. Dat gaan ze vieren met een bezoekje aan de Efteling met alle klassen. Aangezien mijn vierjarige de speeltuin om de hoek al best spannend vindt, krijg ik het een beetje warm van deze wilde plannen. Ik raak al overspannen en overprikkeld bij het idéé van een kudde kleuters bij elkaar te moeten houden in een reusachtig pretpark vol watertjes en andere Grote Gevaren, maar nu denk ik toch: ik moet mee. Ik moet en zal mee, voor mijn zoon!
Hoe werkt zoiets, die rangorde van hulpouders, vraag ik voorzichtig rond. Hoe vaak zou je moeten luizenpluizen voordat je mee mag op schoolreisjes? Een mail van de juf geeft kort daarna inzicht in deze nieuwe wereld. Stagiaires en ouders van een kind met een medische indicatie staan bovenaan de hiërarchie, gevolgd door ouders uit de medezeggenschaps- en ouderraad.
“Hoe vaak zou je moeten luizenpluizen voordat je mee mag op schoolreisjes?”
Daarna volgen de klassenouders, de luizenmoeders, vervolgens de bieb- en wasouders en tot slot: de overigen. De categorie waarin ik als nieuwe moeder dus bungel, helemaal onderaan de pikorde. Als dit de natuur zou zijn, was ik ten dode opgeschreven.
Dus zodra de juf klassenouders zoekt, maakt mijn hart een sprongetje. Het lijkt me niet per se iets voor mij, en ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ik als werkende moeder van drie kinderen tijd moet vinden voor zo’n taak. Maar toch, met de Efteling in gedachten klim ik in de mail en geef ik me op. Net als meer dan de helft van de ouders uit de klas. De juf gaat loten en ja hoor, ik word klassenouder. Ik stijg in rang, yes!
Lees ook – ‘Hulpouder zijn? Dat doe ik nóóit meer’ >
Hoewel mijn oudste algauw helemaal zijn draai heeft gevonden en ik op het eerste oog ook lekker meedoe, blijft de onzekerheid aan me knagen. Als kind wilde ik altijd al het lievelingetje van de juf zijn, en dat was niet per se een eigenschap waar ik blij van werd.
“Nu ben ik veertig en wil ik nog steeds dat de juf mij leuk vindt”
Nu ben ik veertig en wil ik nog steeds dat de juf mij leuk vindt. Zodat ze misschien een extra oogje in het zeil houdt bij mijn eerste spruit en als ze ongesteld is in elk geval aardig tegen hém blijft. Ik weet niet of ik moet gniffelen of een beetje walg van mezelf.
Van vriendinnen en ouders van klasgenootjes uit groep 1 hoor ik gelukkig ook de wil om geliefd te zijn. Als de juf om hulp vraagt, is er altijd veel animo. Al zijn bepaalde klussen populairder dan andere. Zo is het aantrekkelijk om je METEEN aan te melden voor taken buiten werktijd, zoals het verhuizen van versleten schoolmeubilair naar het goede doel. Voor onhandige moeders een ideale taak om je voor op te geven: reparatieklusjes. Die kun je immers uitbesteden aan je partner die wél twee rechterhanden heeft.
En wil je voor het einde van het schooljaar nog even je betrokkenheid showen? Kies dan voor het schoonmaken van de Duplo of Lego. Dat kiep je in een kussensloop en laat je in je eigen wasmachine lekker rondsoppen en daarna drogen op een badhanddoek, helemaal vanzelf. Ook in de achteroverleun categorie (maar dan letterlijk): help mee bij het verkeersexamen van de oudere kinderen. Zit je een paar uur in de berm notities te maken, met een beetje geluk heerlijk in de zon.
Ben je daarentegen juist dol op hysterie en mis je good old Koningsnacht? Meld je dan aan als hulpje voor de Koningsspelen; bijna net zoiets als zelf met een biertje door de stad hossen. Hou je van vastigheid? Luizenpluizen is vaste prik na een schoolvakantie, dus goed in te plannen.
Wil je voor het grote werk gaan en heb je een mening over de sinterklaasviering, het merk vuilniszakken dat de school gebruikt en het traktatiebeleid: geef je dan op voor de ouderraad. En o ja, spaar tussentijds wc-rolletjes en lege boterkuipjes op, want er komt zeker een moment waarop de juf die nodig heeft. Is ze dankzij jou in één klap voorzien.
Nu, in het nieuwe schooljaar, ben ik wat rustiger onder de hele situatie. Mijn kind doet groep 1 nog een keer en dat geeft mij ook een soort herkansing. Ik ken nu andere moeders en vaders op het plein, weet welke verwachtingen er vanuit school zoal zijn en ik ben weer braaf een paar keer pleinwacht.
Ik ben dit schooljaar vastbesloten me niet meer gek te laten maken om in de smaak te vallen. Wat me daarbij helpt: zoonlief zit bij dezelfde leuke juf als vorig jaar, dus dat zit wel snor: op haar hoef ik geen indruk meer te maken. Dat weet ik zeker. Want, hoe onbelangrijk ik het ook moet vinden van mezelf, die missie lijkt stiekem wél geslaagd: de juf heeft gevraagd of ik dit schooljaar opnieuw klassenouder wil zijn. Hoppa! En nu hou ik op. Echt.
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
