Schoolkamp is weer een stukje loslaten en dat is niet voor iedereen even makkelijk. Niet voor ouders, maar ook zeker niet voor kinderen. Dit ervaarde ook Sophie met haar zoontje. Zijn schoolkamp bleek even anders te eindigen dan verwacht.
Sophie (37), getrouwd met Thijs (38), moeder van Mees (9): “Mijn zoon ging voor het eerst op schoolkamp. Een trip van twee dagen naar een kampeerboerderij midden in het bos. Dat is natuurlijk een groot avontuur, zeker met al je vrienden en zonder ouders. Hij keek er al weken naar uit. Wij vonden het spannend, maar ook hartstikke leuk voor hem. Loslaten, it is. Toch?
Mees vindt logeren best spannend, daarom hebben we van tevoren een paar keer geoefend. Zo heeft hij een nachtje bij zijn opa en oma geslapen, een keer bij zijn tante en toen nog een keer bij een vriendinnetje van hem. Dat ging allemaal hartstikke goed, dus we dachten dat schoolkamp ook geen probleem voor hem zou zijn.
Een dag van tevoren pakten we zijn tas in. Een slaapmatje, slaapzak en natuurlijk zijn lievelingsknuffel moesten mee. Hij hielp mee met inpakken zodat hij wist wat er in zijn tas zat en waar het zat. Mees houdt ervan om daar een beetje controle over te hebben, dus dat juichen we alleen maar toe. De tas werd voorzien van zijn naam en ging mee naar school. Een van de ouders zou alle bagage op de dag van het schoolkamp naar de kampeerboerderij brengen. De kinderen hoefden dan alleen een dagrugtas mee.
Op de dag zelf smeerden we broodjes, Mees vulde zijn fles met water en pakte nog een zakje snoep uit de kast om uit te delen aan zijn klasgenoten. Ze zouden met de trein gaan, dus we zwaaiden de klas uit op het station. Mees gaf ons een dikke knuffel en liep vrolijk met zijn vriendjes mee. Er zou verder geen contactmoment zijn, dus dit was voor mij best even slikken, maar ik probeerde hem dat niet te veel te laten merken. Mijn man en ik zwaaiden de klas uit en gingen naar ons werk.
’s Avonds voelde het leeg in huis, maar mijn man en ik genoten ook van de tijd en rust die we samen even hadden. Het was heerlijk weer, dus we aten samen buiten, deden nog een spelletje en gingen op tijd naar bed. De dag erna was gewoon weer een werkdag en in de middag zou Mees alweer op het station aankomen. Tenminste, dat dachten we toen nog. Tot ik rond een uur of elf gebeld werd. Het was Tom, de meester van Mees.
Ik kreeg een halve hartverzakking, want je gaat meteen van het ergste uit. Of misschien doe ik dat alleen, maar in ieder geval schrok ik me rot. ‘Sorry dat ik zo laat bel’, zo begon hij. Hij vertelde dat Mees ontroostbaar was en echt naar huis wilde. Ze hadden er alles aan gedaan, maar de heimwee was te sterk. Of we hem op konden halen… Dus daar gingen we, met een jas over onze pyjama de auto in op weg naar de kampeerboerderij. Veertig minuten later troffen we een verdrietige Mees en een een vermoeide meester Tom aan. Mees viel snikkend in mijn armen alsof hij al dagen weg was.
In de auto viel hij als een blok in slaap en we konden hem, eenmaal thuis, zo overleggen in zijn bed. De volgende ochtend stond hij naast ons, met de mededeling dat hij goed had geslapen en wanneer we hem weer terug zouden brengen. Dus stapte mijn man, die werkte die dag thuis, weer met Mees in de auto op weg naar zijn schoolkamp… Gelukkig heeft hij daar nog een paar heel leuke uurtjes gehad. En wij gingen die avond heel vroeg naar bed.”
De dochter van Maartje heeft een heel sterke mening over wat ze dagelijks aan wil trekken naar school, dus besloot ze het haar dochter zelf uit te laten kiezen. Dit leverde vreemde blikken van de leerkracht op. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Waarom jouw ‘moeilijke’ kind weleens hoogbegaafd kan zijn? Tekenen van hoogbegaafdheid zijn namelijk niet zo herkenbaar als je in eerste instantie zou denken.
Volgens opvoeddeskundige Jenny Anderson is het belangrijk om je kind te leren dat je plezier kunt blijven houden in het leren op school.
We kennen haar allemaal. Die ene moeder die haar halve inboedel inpakt alsof ze op wereldreis gaat in plaats van een weekje vakantie naar de camping in Frankrijk.
Opvang of een gastouder voor je kind, het kan nogal een struggle zijn en daarmee dus ook ontzettend stressvol. Zo ook voor Jill. Want wat als je gewoon moet werken, maar je kunt je kinderen nergens onderbrengen?
Iedereen hoopt dat z’n kind een beetje mee kan komen in de klas, maar als het mijlenver voorloopt is dat ook weer lastig. “Ik merk dat er nog steeds een taboe rust op hoogbegaafdheid.”
Suzan en Freek kunnen niet wachten op het ouderschap en fantaseren nu al over de curling ouders die zij denken te worden voor hun zoontje.
