Marjolein (37) in haar rolstoel met de Maxi-Cosi op haar schoot | Beeld: Marjolein Buis
Een drukke baan, GGZ-psycholoog in opleiding en een huishouden met twee jonge kinderen: de 37-jarige Marjolein uit Nijmegen draait haar hand er niet voor om. Twintig jaar geleden belandde ze door het Ehlers-Danlos Syndroom (EDS) in een rolstoel, maar dat houdt haar niet tegen om een liefdevol gezinsleven te leiden. “Een rolstoel hoeft absoluut geen belemmering te zijn in het ouderschap.”
Marjolein was als kind altijd in beweging en leek nergens last van te hebben. Tot ze op haar veertiende moeite kreeg met lopen. Na jaren van onderzoeken kreeg ze de diagnose EDS, een aandoening aan het bindweefsel waardoor haar gewrichten te soepel zijn. “Daardoor schieten mijn gewrichten makkelijk uit de kom”, legt ze uit. “Ik kan slechts een paar stappen zetten. Als ik dat te vaak en te veel doe, moet ik soms dagen herstellen.” Een medicijn is er niet, maar fysiotherapie helpt om haar spieren sterk te houden.
Tot 2020 was ze professioneel rolstoeltenniser, maar tegenwoordig ligt de focus op haar gezin, haar werk – en als het lukt – haar hobby’s: lezen en kinderkleding naaien. Veel tijd voor haar hobby’s heeft ze niet, want samen met haar man Jos heeft Marjolein twee kinderen van vier en twee jaar. Door haar lichamelijke beperking vraagt het ouderschap soms wat extra creativiteit. “Nee, ik kan niet achter mijn peuter aan rennen, klimmen bij Monkey Town of ze duwen op de schommel in de speeltuin als er alleen maar zand ligt. Maar een rolstoel hoeft absoluut geen belemmering te zijn in het ouderschap. Ik breng mijn kinderen naar de opvang en kan ook gewoon voorleesmoeder zijn. Laatst ben ik ook mee geweest als leidster tijdens een uitje met de kleuters. Ze hadden ouders nodig die konden rijden. Nou, dat kan ik. Oh, en als we wél een dagje naar Monkey Town gaan? Dan kan ik natuurlijk gewoon de ballenbak in.”
Marjolein leerde al snel dat praktische aanpassingen een wereld van verschil maken. Het gezin heeft het huis namelijk slim ingericht. “Toen de kinderen nog kleiner waren, kon ik ze makkelijker tillen. We hadden een aangepaste box en bedjes met deurtjes, zodat ik ze zelf in bed kon leggen. De commode gebruikten we ook in een aangepaste variant. Eentje met twee lagen: de laagste voor mij, de hoogste voor mijn man. Ook de draaibare autostoeltjes bleken ideaal. Ja, ze zijn wat duurder, maar vanuit mijn rolstoel kon ik ze makkelijker in de auto zetten.”
Door de aanpassingen leren de kinderen juist veel, merkt Marjolein. “Omdat ik niet overal bij kan, moeten de kinderen vaak zelf oplossingen bedenken. Laatst wilde mijn zoontje van de ene boomstam naar de andere springen. Ik kon hem niet helpen vanwege het zand, dus hij moest het zelf doen. En dat lukte! Als ik mobieler was geweest, had ik hem waarschijnlijk sneller geholpen. Nu leerde hij iets veel mooiers: vertrouwen op zichzelf.”
Ze is eerlijk over de momenten dat het even tegenzit. “Tuurlijk baal ik weleens. Een handicap hebben is niet leuk en ik doe ook zeker niet alsof het er niet is, want ik denk vaak genoeg: wat zou ik graag gewoon door het zand naar de schommel willen rijden. Of met ze willen rennen op het strand, maar dat gaat niet. Dan baal ik niet zozeer van mezelf, maar van het zand. Er is zoveel wél mogelijk.”
Vraag gerust om hulp als dat nodig is. Dat maakt je geen mindere ouder.
Met die mentaliteit probeert Marjolein naar haar lichamelijke beperking te kijken. “Je hoeft niet alles zelf te doen, geen enkele ouder doet dat. Vraag gerust om hulp als dat nodig is. Dat maakt je geen mindere ouder. Iedereen helpt graag, hoor. Je hoeft niet trots alles alleen te willen doen.”
Vooroordelen of betutteling rondom haar beperking merkt ze gelukkig nauwelijks. “Ik heb nooit het gevoel gehad dat mensen me minder moeder vinden, omdat ik in een rolstoel zit. Maar dat komt misschien ook doordat ik goed kan communiceren en duidelijk ben over mijn grenzen. Ik weet dat dat niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Sommige ouders met zwaardere lichamelijke beperkingen hebben het lastiger. Daarom vind ik het belangrijk dat er meer zichtbaarheid komt.”
Marjolein is zeker niet de enige ouder met een lichamelijke beperking. Ruim één miljoen mensen in Nederland hebben een lichamelijke handicap. En steeds vaker laten ouders uit deze groep van zich horen. In het boek Wij doen het ook! vertellen verschillende mensen open over hun kinderwens, zwangerschap en opvoeding met een handicap. Ten onrechte wordt vaak gedacht dat ouders met een beperking hun kind iets tekort zouden doen, terwijl hun wens om een kind te krijgen juist vaak heel goed doordacht is.
Sommige ouders vertellen dat ze de neiging hebben om te overcompenseren, maar Marjolein herkent dat niet. Ze zegt: “Ik doe dingen die mijn valide man niet kan, zoals borstvoeding geven. En ik ben met mijn rolstoel de beste loopwagen die kinderen zich kunnen wensen. Als ze moe zijn, kunnen ze op mijn schoot meeliften. Mijn man en ik zijn niet hetzelfde, maar daar gaat het ook niet om. Wees niet te streng voor jezelf en verwacht niet dat je alle taken moet kunnen, want geen enkele ouder kan dat. Houd van je kind en wees er op jouw manier voor hen.
Ook moeder Simone weet als geen ander dat je – ook met een beperking – heel gelukkig kan zijn. Ze heeft het syndroom van Usher, waarbij je langzaam blind en doof wordt. Hier lees je haar verhaal.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Sommige stellen praten eindeloos over of en wanneer ze aan kinderen willen beginnen. Bij Danny Froger en zijn vriendin Ann Dominique Wilten ging dat nét even anders.
Sommige ouders lijken het moeilijk te hebben met één kind, terwijl andere een tweede of derde erbij juist veel pittiger vinden. Hoe werkt dat nou?
Je kind komt naar je toe met een probleem: een lastige schoolopdracht, ruzie met een vriend(in) of gewoon een rotgevoel. Wat doe je dan? De meeste ouders schieten meteen in de helpstand: advies geven, oplossingen bedenken of proberen het probleem op te lossen.
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je […]
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Danny Froger wordt weer vader! Dat meldt hij vol trots op Instagram.
