Leontine Ruiters doet boekje open over gezinssituatie na zaak Marco Borsato: ‘Drie heel gelukkige kinderen’
In de keuken van chef Daan van der Lecq schuift Leontine Ruiters aan voor een goed gesprek over haar leven na Marco Borsato.
Beeld: Canva
Als jij bent opgegroeid in de jaren ’90 of vroege jaren 2000, dan weet je hoe anders de jeugd toen was. Geen smartphones, geen AirTags, geen ouders die elk moment wisten waar je was. Dit zijn elf momenten uit die tijd die pure nostalgie oproepen. .Op warme zomeravonden sprong je op je fiets, verdween je urenlang in de buurt en kwam je pas thuis als de straatlantaarns aangingen. Niemand die zich druk maakte, en dat was juist het fijne eraan.
De kindertijd van de jaren ’90 was heerlijk onbezorgd. We deden dingen waar ouders van nu slapeloze nachten van zouden krijgen, maar waar wij alleen maar met een glimlach aan terugdenken.
De speeltuinen van toen waren geen kinderspel. Alles was van hout of metaal. Glijbanen werden bloedheet in de zon, in de winter werd het net een ijsbaan en de kans op een splinter was honderd procent. En toch klom je erop, rende je erover en sprong je eraf alsof het niets was.
Je trok eropuit zonder plan, zonder telefoon en zonder dat iemand wist waar je uithing. Je bouwde hutten, fietste eindeloos en voelde je vrijer dan ooit. Tegenwoordig weten ouders precies waar hun kind is. Handig, maar toch een beetje jammer.
Afspreken ging vroeger heel anders. Geen appjes, geen planning, geen agenda’s. Je liep gewoon naar het huis van een vriendje of vriendinnetje, belde aan en vroeg of ze mochten spelen. En als het antwoord ja was, begon er een middag vol avontuur.
Een wasmand, een trap en een goed idee (of niet). Je ging bovenaan de trap in een wasmand zitten, en gleed naar beneden alsof je in een achtbaan zat. Soms eindigde je in een kussenfort, soms eindigde je met blauwe plekken. Maar wat was het leuk.
Tijdens logeerpartijtjes mocht alles. Natuurlijk zette iemand een veel te enge of te pikante film op, en keek je tussen je vingers door terwijl je popcorn at. Geen toezicht of Netflix account met kinderslot, alleen maar spanning en gegiechel.
Skip-Its die je enkels raakten, Sock ’Em Boppers die blauwe ogen veroorzaakten, Sky Dancers die vastvlogen in je haar: het hoorde er allemaal bij. En die gym-scooters? Niemand ontsnapte zonder gekneusde vingers.
Je dronk frisdrank die felgroen was, at snoep dat je tong blauw kleurde en dacht geen seconde na over E-nummers. Hoe meer suiker, hoe beter.
Je liep over spoorlijnen, hing rond bij verlaten gebouwen en speelde in het bos tot het donker werd. Een beetje gevaar maakte het juist spannend en leverde de beste verhalen op.
De trampoline in de tuin was het coolste ding dat je kon hebben. Zonder veiligheidsnet, natuurlijk. En als je het echt spannend wilde maken, zette je de tuinslang erop of smeerde je er shampoo op voor extra glijplezier.
Je stapte zonder aarzelen in een kermisattractie die meer kraakte dan draaide. Eén roestige beugel hield je zogenaamd veilig vast, terwijl je gilde van angst én plezier.
Schermtijd? Dat bestond niet. Je speelde urenlang op je Nintendo, bouwde hele werelden in The Sims of keek naar MTV.
Naomi: ‘De afgelopen weken was ik mezelf niet en dat komt door The Summer I Turned Pretty’. Je leest het artikel hier.
Bron: Parents