Beeld: Canva
Groep 8 kamp: het is de laatste keer met z’n allen weg voordat de grote sprong naar de middelbare school wordt gemaakt. Wat Keesje alleen niet had verwacht, was dat ze halverwege dat kamp in de auto zou stappen om haar zoon op te halen.
Keesje, moeder van Sam (13) en Iris (9): “Ik weet nog precies waar ik was toen mijn telefoon ging. Het was dag drie van het groep 8-kamp op Terschelling. Ik zat nét aan mijn eerste kop koffie zonder kinderen. Een zeldzaam moment van rust. Sam, mijn oudste, zat ondertussen in een tent op een Waddeneiland zijn volwassenwording te vieren met drie nachten kamperen en nul toezicht na tienen. Of nou ja, dat was het idee.
De naam van de meester verscheen op mijn scherm en mijn moederhart schoot gelijk in de hoogste versnelling. Want als een docent op kamp belt, is dat zelden om te zeggen dat je kind een lintje verdient. ‘Goedemorgen’, zei hij met dat typisch bezorgde-schoolmeestertoontje, ‘ik ben bang dat we je moeten vragen Sam op te halen.’ Ook een paar van zijn maatjes moesten opgehaald worden.
De meester somde de problemen netjes op: opstandig gedrag in de avonduren, meer snoep meegesmokkeld dan toegestaan en vooral: ‘s nachts keten in de tent met zijn vrienden. En o ja, bij het binnenvallen van de tent – een soort nachtelijke razzia, stel ik me zo voor – lagen er ook nog eens meiden in de slaapzakken van de jongens. Volgens de meester waren daar ‘héle andere dingen gebeurd dan gezellig kletsen’. ‘Héle. Andere. Dingen.’ benadrukte hij. Ik kon hem bijna horen fronsen.
Maar toen ik vroeg wat dan precies en hoe hij dat wist, kwam er ineens veel geaarzel. ‘Tsja, dat weten we natuurlijk niet helemaal zeker, maar…’
Kijk, ik ken mijn zoon. En ik weet dat iedere moeder dat zegt, maar écht: Sam is goed bevriend met die meiden. Ze zitten in dezelfde vriendengroep, ze hangen in onze tuin, ze drinken liters limonade aan mijn keukentafel en ik ken hun moeders goed. Die kinderen zijn met elkaar opgegroeid. Als er al iets gebeurde, dan was het waarschijnlijk een ruzie over wie het laatste spekkie kreeg.
En ja, ik geloof hem. Hij vertelde me later dat ze gewoon aan het lachen waren” ‘We lagen gewoon te chillen mam. Het was koud, dus we lagen met z’n allen onder wat slaapzakken. Niet eens in dezelfde.’
Ik heb hem zonder mokken opgehaald. Hij stond daar met zijn rugzak te wachten, een beetje sip maar vooral opgelucht dat hij daar weg kon. Op de terugweg zijn we gestopt bij de McDonald’s. Dubbele cheeseburger, grote friet en een McFlurry. We hebben gelachen en ik heb geluisterd naar zijn verhalen.”
Ook Mikki had een interessant schoolkamp: ‘De hulpouders lagen tijdens het schoolreisje halfnaakt verstopt in het bos.’ Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Deze week Femke, die in de clinch ligt met haar zoon over zijn vervolgopleiding.
Laurie (38) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (3). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Leonie en Maarten waren altijd aan het kibbelen over geld. Om nog maar te zwijgen over de stress en haast en al het gedoe dat opvang en school opleveren. Ze besloten: hij zou stoppen met werken en voor de kinderen zorgen en zij ging fulltime werken.
Je zou denken dat zelfstandigheid bij je kind vooral komt door een heleboel taken en zelf overal over mag beslissen. Dat ze van alles zelf moeten doen, zelf moeten kiezen en zoveel mogelijk vrijheid krijgen. Maar verrassend genoeg werkt het juist andersom! Te veel keuzes en te veel zelf moeten beslissen kunnen kinderen juist overweldigen. […]
Elke generatie heeft zo z’n eigen stijl van ouderschap, maar de kloof tussen millennials en boomers is enorm. Boomers groeiden op met tough love: strenge regels, bijna geen schermtijd (want dat was er gewoon nog niet) en het idee dat kinderen zo snel mogelijk zelfstandig moesten worden. Nu hun kids zelf ouders zijn, kijken boomers […]
Huisdieren, ze zijn onderdeel van je gezin. Vaak zelfs eerder deel van jullie gezin dan je kinderen. Je houdt zielsveel van ze, maar soms drijven ze je zo tot waanzin dat je ze eigenlijk gewoon per direct bij het asiel wilt afzetten. Deze week Erna en de hond Zoran.
