Mensen die zich bemoeien met jouw opvoeding… Soms goedbedoeld, soms zelfs dat niet. En dan kan het nogal eens in het verkeerde keelgat schieten. Zeker als iemand begint over kindermishandeling.
Misty, getrouwd, moeder van twee zoons (4 en 2): “Ik heb mijn handen vol aan mijn zoontjes. Ik ben dol op ze, uiteraard, maar soms word ik ook echt doodmoe van ze en plak ik ze het liefst achter het behang. Ze zijn er vooral goed in om elkaar op te jutten. Bij voorkeur als ik alleen met ze ben. En in het openbaar.
Zo ook deze betreffende ochtend. Al had ik nooit kunnen bedenken dat ik het woord kindermishandeling naar mijn hoofd zou krijgen die dag. Het had me al een uur gekost om iedereen aangekleed en wel in de bakfiets te krijgen, op weg naar de bakker. Bij de bakker probeerde ik ze tot rust te manen met een flesje appelsap, een kopje koffie voor mezelf en twee croissantjes. Dat lukte precies een halve minuut. Daarna kwam ik alweer armen te kort en gingen ze, zoals altijd, allebei precies een andere kant uit.
Niemand voelde zich erg geroepen om me te helpen, wel kreeg ik een paar geërgerde blikken op mij gericht. Of ik even kon zorgen dat die kinderen rustig zouden doen. Alsof dat niet was wat ik uit alle macht probeerde. Terwijl ik net de achtervolging op mijn jongste had ingezet, die koers zette naar de keuken van de bakkerij, zag ik vanuit mijn ooghoek de oudste ineens de winkel uit rennen. Voor de winkel is een drukke straat. Veel auto’s, die hard rijden. Mijn hart sloeg een slag over, ik heb nog nooit zo hard gerend.
Ik greep hem waar ik hem het eerst te pakken kreeg, en vraag me niet waarom, maar dat was zijn oor. Dus ik sleepte mijn kind aan zijn oor de winkel weer in, hijgend, bezweet en inmiddels ook moedeloos. Toen stond daar ineens een moeder tegenover me. Briesend van woede. Ik had haar net al zien zitten, met haar dochtertje. Ik had nog een steekje jaloezie gevoeld. Die moeder dronk lekker haar kopje koffie, terwijl het nog warm was, het meisje zat rustig naast haar te kleuren.
‘Ik weet niet wat u aan het doen bent, maar ik weet wel dat dit verboden is!’ schreeuwde de vrouw naar me. ‘Dit is kindermishandeling!’ Ik keek haar alleen maar beduusd aan, wist niet eens wat ik moest zeggen. Ik liet mijn bestelling voor wat het was, betaalde en propte de jongens zo goed en zo kwaad als het ging weer in de bakfiets. Huilend fietste ik naar huis.
Achteraf kon ik een legio aan reacties verzinnen. Waarom had ze met niet geholpen? Het was toch overduidelijk dat ik wel wat hulp kon gebruiken? Waarom kies je ervoor te schreeuwen naar iemand die je helemaal niet kent, die het overduidelijk al niet makkelijk heeft? Ik weet wel: zelf zal ik áltijd een moeder in nood een handje helpen. Al is het maar met een glimlach en bemoedigende woorden.”
Denk je dat BN’ers hun opvoeding wel allemaal op rolletjes hebben lopen? Think again. Vivienne van den Assem is ook weleens onzeker over of ze het allemaal wel goed doet. Je leest het hier.
In veel huiskamers ging afgelopen week een collectieve “huh?!” door het land. Terwijl ouders nog druk bezig zijn met het bewaren van hét grote decembergeheim, komt Het Sinterklaasjournaal met scènes waarbij je als ouder spontaan je hand voor de tv wilt gooien.
Zondagavond lag Het Sinterklaasjournaal onder vuur, en die ophef is na de uitzending van gisteravond alleen maar erger geworden.
Verhuizen met een groot gezin is al een onderneming op zich, maar de familie Buddenbruck pakt het gewoon aan alsof het niets is. Waar andere ouders al zweten bij het vooruitzicht van één verhuisdoos, verkassen Thaila en Rob met hun hele bups van land naar land.
In Groningen gebeurt binnenkort iets nieuws: de allereerste stadsoppas van Nederland opent haar deuren. Ouders kunnen hun kind er maximaal drie uur achterlaten terwijl zij eindelijk even naar de kapper, sportschool of gaan shoppen. Klinkt als pure luxe, toch?
Jessie Jazz Vuijk en haar verloofde Kaj Gorgels verwachten hun tweede kindje.
Mart Hoogkamer (27) en zijn vriendin Jennifer van Ooijen lijken 2026 nu al te beginnen met grote plannen.
