Anouk: ‘Ik heb de verjaardag van mijn man verpest vanwege iets onbenulligs’

Column Anouk
Anouk
Anouk
Leestijd: 4 minuten

Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.

Lees verder onder de advertentie

Oké, ik biecht het maar gelijk op. Ik heb de verjaardag van mijn man verpest vanwege een jas. Mijn man is namelijk de lievelingsjas van onze jongste dochter kwijtgeraakt. Laat ik dat herformuleren: hij is mijn lievelingsjas van onze jongste dochter kwijtgeraakt. Een tijd geleden had ik een hele mooie en schattige jas voor onze jongste dochter gekocht uit een collectie die nu niet meer leverbaar is. Hij was eerst nog wat te groot, maar nu paste ze hem eindelijk en hij stond zó schattig. Precies twee weken heeft ze (of weer beter gezegd: ik) van deze jas kunnen genieten. Toen is mijn man deze jas ergens vergeten en ligt hij niet bij de gevonden voorwerpen. Gevolg: knallende ruzie.

Lees verder onder de advertentie

Ik hoor je denken

Nu hoor ik iedereen denken: “het is maar een jas” en dat is het natuurlijk ook. Ik weet zelf wel hoe belachelijk en irrationeel het is dat ik zo boos ben, omdat hij een jas is kwijtgeraakt. Het is een luxeprobleem. Met al het leed in de wereld; tel je zegeningen. Met mijn verstand ben ik ook helemaal daar met jullie, maar in mijn hoofd gebeurt er dit: “Wat nou, het is maar een jas. Het is niet zomaar een jas. Het is de aller- aller- allermooiste jas van de hele wereld. Hij was net nieuw en nu zal ze hem nooit meer dragen. Ik mis die jas nu al. Ik kan hem ook niet opnieuw kopen, want hij is niet meer leverbaar. Hoe kun je zo ontzettend stom zijn om zomaar haar jas te vergeten. Het is ook nog eens koud buiten. Aaaaaaaargh.” Ik geef toe: dit is de gecensureerde versie.

Lees verder onder de advertentie

Onderliggend probleem

Nu hoor ik mensen ook denken: “het gaat heus niet alleen maar om een jas. Dan is er vast een onderliggend probleem”, maar mijn man en ik zijn gelukkig getrouwd. We zijn gezegend met vier gezonde dochters (zie je, ik kan het wel) en we vormen echt een gelukkig gezinnetje. Natuurlijk ergeren we ons wel eens aan elkaar. Ik vind het heel vervelend dat hij zo laks en slordig is en dat ik altijd overal maar aan moet denken. En dat zoiets simpels als even checken of onze dochter haar jas aan heeft als ze weggaan, lukt kennelijk al niet. Oké, misschien moet ik niet weer helemaal los gaan, want dan stuit ik vanzelf op een onderliggend probleem.

Lees verder onder de advertentie

Sneu, oppervlakkig en kleinzielig

Ik zeg ook tegen mezelf dat ik niet zo sneu, oppervlakkig en kleinzielig moet doen om een jas, maar ik vind het gewoon lastig om mij over dat boze gevoel heen te zetten. Daar heb ik altijd even tijd voor nodig. Alleen was die tijd er helaas niet, want mij man was namelijk de dag erna jarig. Hij had al boos geroepen: “Je hoeft me morgen niet opeens te feliciteren”, waarna ik boos terug riep: “Dat wil ik ook helemaal niet. Ik ben zo ontzettend kwaad. Je bent nog niet jarig!” (haha, de ironie).

Lees verder onder de advertentie

De volgende dag op zijn verjaardag stonden we allebei met een pesthumeur op. Het lukte ons allebei niet om vrolijk te doen, terwijl onze dochters blij stonden te zingen. Alleen toen vroeg een van onze dochters of ik het alsjeblieft goed wilde maken, want ze vond het zo naar dat we ruzie hadden. Dan breekt wel mijn hart. Het is één ding om (af en toe) een slechte echtgenote te zijn, maar een slechte moeder wil ik niet zijn. Dus toen heb ik mijn excuses aangeboden en maar weer de grapjas uitgehangen.

Meer columns van Anouk lees je hier.

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken

Facebook Twitter Whatsapp E-mail