In een klap anders: ‘Naast de kinderen en mijn werk zorgen voor mijn man, dat is wat me nekt’

Nicolien: “Michel was er een van ‘op safe’, nam nooit onnodige risico’s. Zelfs in restaurants koos hij altijd voor de veilige optie wanneer hij twijfelde tussen gerechten. Maar motorrijden was zijn jongensdroom. Hij durfde hem nooit waar te maken en bedacht jarenlang allerhande excuses. Tijd- of geldgebrek. Geen ruimte voor de stalling.

Toen onze kinderen naar de basisschool gingen, besloot Michel dat het eindelijk tijd was. Hij kon elk gevaar wel uit de weg gaan nu hij vader was, maar in de auto kon hij ook een ongeluk krijgen. Nu de jongens naar school gingen, werd ik in elk geval ontlast in de zorg, mocht hem iets over­komen. Het was alsof hij het voorvoelde.

Herstel

Michel reed uitsluitend op dijken en landweggetjes en vermeed snelwegen. Maar zelfs met vijftig kilometer per uur kun je naar vallen. Het is nu anderhalf jaar geleden dat hij in een bocht uitweek voor een wielrenner die hem op zijn weghelft tegemoet kwam, slipte en tegen de vangrail klapte.

Wonder boven wonder had hij alleen zijn pols gebroken en een hersenschudding, volgens de artsen. Maar in de maanden na zijn herstel werden de hoofdpijnen steeds helser, en zijn slechte geheugen dat heus zou herstellen leek alleen maar verder achteruit te gaan. Herrie en drukte bleven onverdraagbaar en met onverwachte veranderingen kon Michel niet meer omgaan, dan raakte hij compleet in de war. Zorg dan maar eens voor twee jonge, energieke kinderen.

Hersenletsel

Na meer dan een jaar van onderzoeken, second opinions en frustraties kwam de diagnose: niet-aangeboren hersenletsel. Niemand weet hoe dat zich in de toekomst ontwikkelt. Of Michel beter wordt of juist zal verslechteren. Feit is dat ik niets meer aan hem kan overlaten.

Af­spraken vergeet hij, ook als ik ze noteer. Moet hij ergens naartoe, dan raakt hij een uur van tevoren in paniek en zegt af of komt niet op­dagen. Vriendjes van de kinderen kunnen niet komen spelen, want Michel kan de herrie en drukte niet aan. Uitjes naar de dierentuin, vakanties, het is hem ­allemaal te veel. Tot zijn eigen verdriet en frustratie, dat is misschien nog wel het pijnlijkste. Want ik kan de zorg voor de kinderen best aan in mijn eentje. Het is de zorg voor een volwassen man ernaast, terwijl ik vier dagen per week werk, die me nekt.

Geen haar op mijn hoofd die overweegt om Michel te verlaten. Ik hou nog steeds van hem, ook al lachen we niet meer zoals vroeger, omdat hij lang niet elke grap begrijpt. Ook de seks is veranderd. Vaak is hij te moe of heeft hij hoofdpijn, en dat onze gelijkwaardige partnerrollen nu meer die van verzorger en patiënt zijn, draagt niet bij aan mijn libido.

Lees ook – ‘Sinds het auto-ongeluk is mijn leven volledig veranderd’ >

Alleen

De kinderen begrijpen dat papa ziek is, maar soms barst toch de bom. Omdat zelfs een potje Uno spelen met papa niet lukt, of een film op vrijdagavond uit moet vanwege het geluid.

Ik ben in het ouderschap in één klap op mezelf teruggeworpen en ik kreeg geen tijd om te rouwen. De boterhammen moeten nog steeds gesmeerd, de voetbalwedstrijden toegejuicht. De avonden zijn eenzaam. Ik durf nauwelijks een avond weg te gaan uit angst dat er iets met de jongens is en Michel ze niet kan helpen. Dus zit ik alleen op de bank, met Michel rond acht uur al in bed. Ik app me suf met vriendinnen.

“Soms denk ik: ‘Het was makkelijker geweest als hij ons had verlaten'”

Op donkere momenten bedenk ik hoe het zou zijn geweest als de klap hem fataal was geworden, maar die gedachte druk ik snel weg. Michel is nog steeds mijn grote liefde, en de meest liefdevolle vader die onze kinderen zich kunnen wensen. Al was het misschien makkelijker geweest als hij ons gewoon had verlaten.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.