Sannah (29) vindt het een topconstructie: samenwonen met haar man Amin (31), met wie ze geen liefdesrelatie heeft in romantische zin.
Lees verder onder de advertentie
“Ons huwelijk werd ons opgelegd door onze families. Die betaalden mee aan ons huis en verwachtten dat we kinderen kregen. De bruiloft weigeren zou een schande betekenen en een breuk met onze families. Ik ken Amin al sinds mijn jeugd en we konden het altijd goed met elkaar vinden.
Lees verder onder de advertentie
Waarom spelen we het spel niet gewoon mee? dacht ik op een dag. Ik wilde dolgraag kinderen, maar had geen partner. Amin had ook een kinderwens, plus de hete adem van zijn familie in zijn nek over het steeds maar uitblijvende huwelijk. Als we zouden trouwen, hadden we in elk geval een huis, de mogelijkheid tot kinderen én elkaar. Er zijn huwelijken gebaseerd op minder, oordeelden we. Wie weet werden we alsnog wel verliefd.”
Even gebeurde dat ook. Kort na de bruiloft raakte Sannah zwanger, na een bewust gekozen vrijpartij. “We zaten in de roes van het feest, hadden fantastische dagen gehad en kwamen bij op huwelijksreis. In die andere omgeving, weg van alles, leek het allemaal zo logisch, hij en ik. Maar al na vier maanden concludeerden we dat alles wat wij deelden gebaseerd was op een innige, maar platonische vriendschap. Er was gewoon geen fysieke aantrekkingskracht: Amin voelt als mijn broer en beste vriend.
Lees verder onder de advertentie
We spraken af elkaar vrij te laten om te daten met anderen, maar daar had tijdens mijn zwangerschap geen van ons behoefte aan. We verheugden ons allebei zo op de komst van onze zoon. Na zijn geboorte voelde het heel even als een echt gezin. En dat zijn we ook, maar op een moderne manier.
Amin heeft sinds een tijdje een Nederlandse vriendin die accepteert dat zijn familie nooit van haar mag weten en dat hij zijn huis met mij op korte termijn niet zal verlaten. Ze komt wel bij ons thuis, maar blijft niet slapen. In het begin voelde ik me vreselijk jaloers. Afgewezen ook – terwijl dat natuurlijk helemaal niet terecht was. Maar toen ik merkte dat er tussen ons niks veranderde, wende ik langzaam aan de situatie.
Onze zoon is nu bijna drie. Ik date ook, af en aan, maar daar is nog niks vasts uit gekomen. Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten vormgeven. Hoe je het ook bekijkt: Amin en ik draaien een gezin samen. We zijn geen stel, dus feitelijk is het een co-ouderschap onder één dak. Maar doordat we zo close zijn, voelt dat niet helemaal zo. We slapen in aparte kamers, maar ’s avonds lig ik wel tegen hem aan op de bank. Ik weet niet hoe je zoiets rijmt met een liefdesrelatie buiten de deur. Misschien is een platonisch huwelijk wel gewoon genoeg voor mij. Wie wil nou niet samenwonen met haar beste vriend, die ook nog eens de beste vader is voor je kind?”
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).