Beeld: Unsplash
Laurie (37) ziet al twee jaar geen toekomst meer in haar huwelijk met Michael (35). Alleen, denkt ze: ze kan niet scheiden. “Ik heb geen cent om een nieuw bestaan op te bouwen.”
“Niks heb ik opgebouwd, in de afgelopen vijftien jaar. Níks. Behalve dan een ijzersterke band met mijn twee zonen van negen en zeven. Maar ja, daar betaal je geen huis van, hè? Michael verdient goed. Hij heeft zijn eigen bouwbedrijf en krijgt al sinds dag één meer opdrachten dan hij tijd heeft. Toen ik tien jaar geleden voor het eerst zwanger raakte, was het dus ook geen enkel probleem dat ik stopte met werken. Heerlijk vond ik het, om fulltime voor de jongens te zorgen. En Michael ook, want die vindt stoeien en voetballen met de kinderen prima, maar de zorgtaken laat hij graag aan mij over. Natuurlijk had ik toen onze zonen naar de basisschool gingen best een parttime baan kunnen zoeken. Maar we hebben een groot huis, en dat blijft niet vanzelf schoon. Ik vond het wel druk zat, het moederschap en het huishouden, en we hoefden er niks voor te laten. Dus leefden we door op alleen Michaels inkomen, en zorgde ik dat thuis alles op rolletjes liep.
Maar: Michael drinkt vrij veel. Ik vermoed dat hij al een biertje pakt tijdens zijn werk, maar zodra hij rond half vijf thuiskomt, trekt hij hoe dan ook eerst een sixpack open voordat ‘ie de kinderen en mij een kus geeft. Tegen de tijd dat hij het laatste blikje in de vuilnisbak gooit, liggen er al zeker acht in. Dan is er geen normaal gesprek meer met hem te voeren, hij ligt alleen maar zwijgend op de bank. Hij heeft geen probleem, vindt hij, ik moet gewoon niet zo zeuren. Hij heeft de ontspanning hard nodig, na een dag zware fysieke arbeid. Daar kan ik me wel in verplaatsen, maar ik snap niet waarom het dan zo veel moet zijn. Met elk biertje wordt hij venijniger. Hulp zoeken, in relationeel óf drankopzicht, wil Michael niet. ‘Dat is voor kneuzen’, zegt hij, wanneer ik dat weer eens opper. Van ons huwelijk is niks meer over. Om vier uur ’s middags word ik al onrustig, in de wetenschap dat hij binnen een halfuur weer binnen stapt. Dan hoop ik maar dat hij gaat voetballen, of afspreekt met vrienden. Al blijft hij in de praktijk meestal thuis, en vouw ik boven was weg of bel met een vriendin, tot het moment dat we gaan slapen.
Lees ook: ‘Ik blijf bij hem voor het geld’ >
Ik droom van mijn eigen huis, met de kinderen. Van ademruimte en de afwezigheid van Michael. Alleen: ik heb geen cent te makken. Spaargeld hebben we niet, en de wachtlijst voor een sociale huurwoning is zeker twee jaar. Met een parttime baan en alimentatie zou ik officieel moeten kunnen rondkomen, maar dan wel op minimumniveau. Ik heb nauwelijks werkervaring; ik moet onderaan de ladder beginnen. En zo’n huis moet ook nog worden ingericht. Ik zie enorm op tegen het beknibbelen; betaal ook nog steeds aan mijn studieschuld en een lening bij de bank. Mijn angstbeeld is dat ik aan het eind van de maand de spaarpotten van de kinderen moet omkeren om nog een brood te kunnen kopen. Nu hebben de kinderen alles. Ze zitten op voetbal en karate, gaan net als hun klasgenootjes op vakantie, hebben eigen, gezellige kamers en drie keer per jaar nieuwe schoenen. Dat leven kan ik niet voor ze voortzetten in mijn eentje en Michael ook niet, zelfs al neem ik een baan. Dus blijf ik, zo lang mijn kinderen nog veel zorg nodig hebben. Als ik nu alvast begin met werken, verdien ik over vijf jaar misschien genoeg om de stap te zetten. Dan zitten de jongens op het voortgezet onderwijs en hebben ze me qua zorg ook minder nodig. De komende jaren overbrug ik wel; zoek ik toch gewoon een baan in de avonduren?” Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
