Beeld: Shutterstock
Karen (37) weet sinds twee jaar dat ze ADHD heeft. Ze woont samen met David en is moeder van Koen (5). ‘De diagnose was voor mij zo’n opluchting.’
“De dag dat ik de diagnose kreeg heb ik op taart getrakteerd. Het was voor mij zo’n opluchting. Eindelijk wist ik dat ik niet zomaar druk en chaotisch was. Nee, ik had iets, en daar hoefde ik mezelf niet langer voor op m’n kop te geven. En met de medicatie die ik had meegekregen was er misschien nog wat aan te doen ook. Yes!
Ik heb mijn leven lang moeten aanhoren dat ik zo druk ben. Op school stond ik soms meer op de gang dan dat ik in de klas zat. Ik was berucht bij de leraren. Ik geef toe, ik hield wel van reuring en wat is er nu leuker dan dat anderen om je lachen? Maar ik werd ook vaak dol in de les. Die duurde gewoon te lang. Vijftig minuten concentratie: dat lukt mij niet. En hoewel ik qua niveau eigenlijk het vwo aankon, haalde ik de mavo met mijn hakken over de sloot. Ik kreeg het huiswerk niet voor elkaar. En als ik het wel had gemaakt, vergat ik het mee te nemen of er viel ’s ochtends een glas melk overheen. Bij mij was er gewoon altijd wat.
Achteraf vind ik het gek dat niemand er ooit vraagtekens bij heeft gezet. Maar ik werd bestempeld als een recalcitrant en lastig kind. Waarschijnlijk omdat mijn vader alcoholist was, iets wat in onze hele dorp bekend was. Ik werd gezien als slecht opgevoed. Later kreeg ik mijn leven gelukkig wel op de rit. Ik verhuisde naar de grote stad, waar ik minder uit de toon viel, en vond een te gekke baan met veel afwisseling. In mijn vriendenkring bleef ik de gangmaker. Leuk, maar ik werd er zelf ook weleens moe van. Gelukkig heb ik een rustige vriend. We zijn echt zo’n setje van twee uitersten. Dat kan botsen, of nou ja, van mijn kant dan. Hij is de rust zelve, altijd stoïcijns.
Lees ook
‘Mijn drie dochters en ik hebben ADHD’ >
Hoe vermoeiend ik voor mezelf was kreeg ik pas door toen alles anders werd. Het was mijn nieuwe baas die me erop aansprak. Hij had me een tijdje geobserveerd, zag mijn goede punten, mijn energie, mijn briljante invallen. Maar ook de punten waar ik minder goed in was: die invallen daadwerkelijk vormgeven, saaie taken afmaken, op tijd komen. Hij zag me wegdromen bij lange vergaderingen. Het eeuwige getik met mijn pen, waar ik al heel wat collega’s mee op de kast had gejaagd. Toen hij dit serieus bij me aansneed, schaamde ik me kapot. Ik dacht: daar gaat mijn baan en ik voelde mijn ogen prikken. Maar hij vertelde dat hij zelf ADHD heeft en veel van zichzelf in mij herkende.
Twee dagen later zat ik bij mijn arts. En na de diagnose ging dus de vlag uit. Mijn baas? Die ben ik om zijn nek gevlogen. Maar hoe positief hij ook over medicijnen had gesproken, ik moest er best een drempel voor over. Zou ik nog mezelf blijven? Maar al na een paar dagen wist ik al: wauw. De rust in mijn hoofd was zo fijn. En ik voelde me helderder dan ooit, alsof er een mistsluier was weggetrokken.
Die goede invallen heb ik nog steeds. Maar ik heb nu ook het overzicht om ze uit te werken. Ik schijn nog net zo grappig te zijn. Alleen werk ik mensen niet meer zo op hun zenuwen. Daardoor voel ik me zekerder en kan ik juist meer mezelf zijn. Ook voel ik me fitter omdat ik beter rust kan nemen. Zo ben ik tegenwoordig gek op lezen, terwijl ik vroeger alleen maar op social media zat. Het is alsof ik het monster in mijn hoofd, dat altijd voor onrust zorgde, overwonnen heb. En daarvoor neem ik met liefde elke dag zo’n kinderpilletje.
Ik wilde dat ik jaren eerder had geweten wat ik had. Daarom ben ik erg alert bij mijn zoon. Ik zou hem de lange weg die ik zelf heb afgelegd graag besparen. Maar hij is nu vijf en nog altijd een kopie van mijn vriend. Hij kan rustig een uur in de Donald Duck verdiept zitten. Ik wil graag nog een keer moeder worden, maar stel dat nog even uit. Dan moet ik namelijk stoppen met de ritalin en daar zie ik best tegenop.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer persoonlijke verhalen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
