Beeld: Shutterstock
Janna (42) heeft ADHD. Net als haar drie dochters van 11, 9 en 7. Zelfs hun hond is een stuiterbal.
‘In ons huis is het zelden stil. Altijd praat, zingt of neuriet er iemand. En vroeger kwam ik standaard te laat met mijn kinderen op de peuterschool of dan liepen ze nog op sloffen – gelukkig gaat dat inmiddels beter. Maar nog steeds kan ik warrig zijn.
Soms vergeet ik boodschappen te doen, één keer moesten we daardoor bij de McDonalds ontbijten. Het is snel chaos in mijn hoofd, dus het huishouden plus alle agenda’s runnen is voor mij een hele uitdaging. Daarom zorg ik voor genoeg rust in ons leven: we hebben geen drukke, volgeplande weekenden. Op vakantie huren we een huisje in de natuur, we gaan niet naar een volle camping. En ik drink geen koffie meer, daar werd ik nog drukker van. Het zijn kleine aanpassingen die ervoor zorgen dat onze balans niet verstoord wordt.’
‘Als kind had niemand van mij vermoed dat ik ADHD heb. Ik was een gezellig, vrolijk en pienter meisje. Wel praatte ik heel veel. Op de scouting kon ik mijn tomeloze energie kwijt. Maar later, rond mijn 35ste, liep ik vast. Ik had vlak achter elkaar de kinderen gekregen en vond het heel lastig om prioriteiten te stellen. Dan was ik om 5 uur ’s middags nog niet aangekleed, omdat ik eerst alles voor de kinderen deed. Het was een chaos in mijn hoofd. Tupperware-bakjes zette ik op een hete kookplaat, sokken belandden in de voorraadkast. Ik deed ook nog een studie en vond het heel lastig om de opdrachten goed in te plannen.
Toen mijn broer zich liet testen op ADHD – ook hij liep tegen dezelfde problemen aan – besloot ik dat ook te doen. De diagnose was duidelijk: ik had ADHD. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Het was alsof ik een handleiding voor mezelf kreeg. Ik kreeg coaching aangeboden waardoor ik leerde overzicht te krijgen en grote taken in kleine taakjes op te delen. Dat gaf rust.’
Lees ook
‘Ik zegde mijn baan op en koos daarmee voor mijn gezin’ >
‘Van mijn twee oudste dochters staat ook vast dat ze ADHD hebben. Bij de jongste vermoed ik het ook, maar zij moet nog getest worden. Dat mijn kinderen het ook hebben, verbaasde mij niet. ADHD is nu eenmaal erfelijk. Dus ik schrok niet van de diagnoses. Juist omdat ik het zelf ook heb, wist ik dat ik mijn dochters goed zou begrijpen en kan begeleiden.
Mijn meiden hebben een korte concentratieboog. Feline, de oudste, praat heel veel en is snel afgeleid. Dan legt de juf iets uit maar is zij met haar gedachten bij de vlinder die ze buiten ziet vliegen. Ze loopt iets achter met spelling en rekenen, zo lukt het haar niet om de tafels in haar hoofd te stampen. Mijn tweede dochter Isa is heel snel overprikkeld: ze kan niet tegen labels in haar kleding of troep op haar kamer. Sarah, de jongste, is erg vergeetachtig en kan zich moeilijk focussen. Maar ze is niet extreem druk.
Mensen hebben een verkeerd beeld van ADHD: ze denken aan hyperactieve jongetjes die in de gordijnen klimmen. Dat vooroordeel wil ik veranderen. ADHD komt in zoveel soorten, het valt niet in een hokje in te delen.’
‘Ik heb er bewust voor gekozen om geen medicijnen te gebruiken, ook mijn meiden gebruiken niets. Ik wil niet dat ze iets slikken wat hun hersenen verandert. Bovendien hoor je ook vaak dat deze medicijnen iemand afstompen. Dat wil ik niet, want onze creatieve ADHD-breinen bieden ook voordelen. Zo heeft Sarah een geweldig gevoel voor humor: ze is scherp en gevat. En ze kan mooi zingen en goed toneelspelen. Niet voor niets hebben veel cabaretiers ook ADHD.
Mijn meiden en ik hebben veel energie en kunnen ergens helemaal voor gaan. Ook hebben we een oog voor detail en een groot gevoel voor rechtvaardigheid. En we kunnen heel snel schakelen. Serieus: als ik de keuze zou hebben voor een leven met of zonder ADHD, dan zou ik voor mét kiezen. Ik vind mezelf een leuk mens en ben trots op mijn chaotische maar gezellige gezin.’
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Schaatskoningin Irene Schouten (32) zat eind vorig jaar nog op een roze wolk: ze werd voor het eerst moeder van haar zoontje Dirk. Samen met haar man Dirk-Jan genoot ze volop van het nieuwe gezinslevens. Maar die roze wolk sloeg al snel om in zorgen toen bleek dat Dirk kampte met gezondheidsproblemen.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar […]
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Want als je er zelf even niet uit komt, kan je wel wat hulp gebruiken. Deze week vraagt Romy (40) zich af: ‘Moet ik de juf aanspreken op haar actie, of leer ik mijn dochter dan dat ze overal mee weg kan komen?’
