Roos Schlikker vindt het moeilijk om ’s avonds te werken: ‘Ik krijg geen genoeg van mijn jongens’
Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Ga je nou alweer weg?” Als ik mijn jurkje en panty ’s avonds aanhoud, wordt deze vraag standaard gesteld. Huispak is my middle name, op avonden dat ik mijn gewone kleren blijf dragen, weten ze hoe laat het is. “Ja schat, mama moet werken”, zeg ik.
‘Blijf je thuis?'
De laatste weken was ik veel weg. Doorgaans zorg ik ervoor dat ik de jongens nog net kan voorlezen voor vertrek, dus eigenlijk merken ze er niets eens zoveel van. Maar toch. Ze hebben mij het liefst in de buurt, zelfs of misschien wel juist als ze langzaam wegzakken in een slaap vol dromen.
Het is half acht, de kinderen nestelen zich beiden in een van mijn oksels en ik lees ze voor uit De kleine kapitein. “De kleine kapitein stond achter het roer. Wijdbeens. Zijn ogen op de kim.” Ze zijn dol op Paul Biegel en prevelen de zinnetjes voorzichtig mee. Ik sla het boek dicht en stop ze lekker in. “Aaaaah, blijf je thuis?” vraagt Miró. Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik moet iets vertellen op televisie”, zeg ik met een beetje spijt in mijn stem.
Buiten, daar was de wereld
Dat laatste voel ik steeds vaker, soms tot mijn eigen verbazing. Vroeger was ik zelden ’s avonds thuis. De stad wachtte, lonkte met haar kroegen, restaurantjes, gebabbel en geflirt. Zodra ik op de bank zat, voelde ik de onrust golven in mijn binnenste. Wat miste ik? Waar was ik niet bij? Ik moest eruit, weg, de hort op. Buiten, daar was de wereld!
Lees ook
Mama houdt van hard werken: ‘Als ik thuis ben, ben ik er echt honderd procent voor mijn zoons' >
Huispak
En nog altijd hou ik van reuring, hoor. Maar die zee van verlangen in mijn buik, die is al heel lang weg. En steeds vaker denk ik: ik blijf liever hier. Bij de jongens. De jongens die geen genoeg van me kunnen krijgen. En dat gevoel is wederzijds. Ik kus ze op hun voorhoofd en sluip de slaapkamer uit. Net als ik mijn jas aantrek, gaat de telefoon. “Ja, sorry hoor, maar de uitzending is gewijzigd. Jouw item is vervallen. Ik hoop dat je het niet erg vindt?” tettert de redactrice. “O wat heerlijk!” flap ik eruit. “Dan kan ik mijn pyjama aan.” En ik meen het uit de grond van mijn hart.
Drie minuten later schuifel ik in mijn huispak door de gang.
Er klinkt geknor uit een kinderbed. Ik staar ernaar. Wijdbeens. Mijn ogen op de kim.
Want binnen, daar is nu mijn wereld.
Deze column staat in Kek Mama 11-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement.
