Pleegouder Henrike: ‘Ik zie op tegen het moment dat ze naar haar verleden gaat vragen’

“Toen we Mina voor het eerst ontmoetten wist ik meteen: zij past bij ons. Zo’n schattig, vrolijk meisje. Daarna is het snel gegaan, ze ging zelfs meteen met ons mee op vakantie. Gelukkig ging dat heel goed, omdat ze zo makkelijk bleek te zijn; de boosheid waarmee veel pleegkinderen kampen bleef uit. Maar ik kwam er al snel achter dat ze zo vrolijk was uit angst, omdat ze geleerd had dat pleasen haar helpt om uit de problemen te blijven. Om dat te ontdekken en haar zo in stilte te zien lijden, dat was verschrikkelijk.

Twee papa’s en mama’s

Dat vind ik nog steeds echt het moeilijkste van pleegouder zijn, omdat ze wel voelt als mijn eigen kind. Op het moment dat zij hier binnenstapte, was er meteen dat verantwoordelijkheidsgevoel: ik ben er voor je, ik zorg voor jou. Precies wat ik ook met mijn eigen kinderen heb. Dat zorgt er ook voor dat ze er meteen helemaal bij hoort. Dat voelen onze kinderen ook zo: Mina is hun zusje. Onze oudste puberzoon Stijn sjokt altijd het liefst na het eten naar zijn kamer, maar nooit voordat hij haar eerst een grote knuffel heeft gegeven.

Tegen Mina zeggen we dat ze twee papa’s en mama’s heeft: wij, haar papa Michael (niet zijn echte naam, red.) die ze om de week ziet onder begeleiding, en haar moeder, waar geen contact mee is. Ze vraagt er nooit naar, herinnert zich ook niets anders dan dat ze hier woont: dit is haar thuis.

Lees ook – Jacolien ziet haar kinderen alleen in het weekend: ‘Iedereen lijkt er iets van te vinden’ >

Met andere ogen

Het gaat nu een stuk beter met Mina, maar we moeten haar nog steeds leren dat ze ook naar zichzelf mag luisteren en nee mag zeggen. Zo at ze in het begin alles wat we op tafel zetten; ze durfde niet te zeggen dat ze iets niet lekker vond. En als wij onze hond waarschuwden, keek ze ons met grote ogen aan, bang voor wat er zou gaan gebeuren. Ik heb geleerd met andere ogen naar haar te kijken als ze lacht: klopt dit wel, is ze niet te vrolijk? Als ik haar op zo’n moment vraag of ze wel echt blij is, dan zie ik meteen de tranen in de ogen.

Pleegzorg

Door ervaringen in mijn eigen familie kende ik pleegzorg al, ik weet dat een normale jeugd niet vanzelfsprekend is. Maar door de komst van Mina realiseer ik me nog meer dat er zoveel ellende is onder kinderen, en ik merk dat mijn eigen kinderen dat nu ook beter zien. Zij komen dit soort verhalen in hun dagelijks leven verder niet tegen, het is al snel een ver-van-je-bedshow.

Het ziet ernaar uit dat Mina voorlopig bij ons blijft. Waar ik mee worstel is het moment dat ze naar haar verleden gaat vragen, en waarom ze bij ons is. Dat idee vind ik hartverscheurend, want ik zal het toch moeten uitleggen dat haar moeder niet meer voor haar wilde zorgen. Dat zij zich daar bewust van wordt, dat vind ik heel moeilijk.”

Ook plek voor een extra bordje aan tafel?

Als ouders tijdelijk niet meer voor hun kind kunnen zorgen en opvang binnen het eigen netwerk niet mogelijk is, dan gaat het kind naar een gezin uit het bestand van een pleegzorgorganisatie.

Er zijn verschillende soorten pleegzorg: crisis, voor zolang als nodig en deeltijd. De laatste vorm komt het meest voor. Gezinnen vangen dan met regelmaat in het weekend en een deel van de vakanties of op een paar doordeweekse dagen een kind op. Ouders die deze ondersteuning nodig hebben zijn bijvoorbeeld alleenstaande moeders die dankzij pleegzorg op adem kunnen komen. Maar ook kinderen die in instellingen wonen en zo toch de dynamiek van het gezinsleven meekrijgen. Bij crisispleegzorg en pleegzorg voor zolang als nodig komt het kind voltijd in het pleeggezin.

Kijk voor een overzicht van pleegzorgorganisaties op pleegzorg.nl/pleegzorgorganisaties