‘Sinds onze hond en poezen bij onze zoon in bed slapen, is hij een stuk blijer’

Ciska: “Toen ik zwanger was van Hugo, waren mijn man Luciën en ik het er roerend over eens: onze poezen mochten onder geen beding in de babykamer. De wieg was voor onze baby – net als de box en kinderwagen, trouwens. Stel je voor zeg, dat er straks eentje op ons kind ging liggen. Of hem krabde. Bovendien vond ik het vies, kattenharen en bacteriën in het bed van onze baby.

Huisregels

De beesten hielden zich keurig aan onze huisregels. Hugo werd geboren, de katten lieten zich gewillig aan hun staart en haren trekken, en nooit sprong er één in de wieg of wipstoel.

Hugo werd twee en we namen er een pup bij: Senna. Gezellig, vonden we, en de completering van ons gezin. Voor Senna golden dezelfde regels: de woonkamer is van iedereen, de slaapverdieping alleen van de mensen.

Verantwoordelijkheid

Hugo was vanaf het eerste moment gek op onze dieren, en zij op hem. Op zijn vierde nam hij al de verantwoordelijkheid voor het voeren, wat hij geen dag vergat. Het waren voor hem misschien wel de broertjes die Luciën en ik hem nooit gaven.

Hij ging naar de basisschool, en daar begon de ellende. Hugo lag niet lekker in de groep. Niet dat de kinderen hem pestten, maar hij hoorde er ook niet bij. Waar al zijn klasgenootjes zich om drie uur verdrongen bij hun ouders om af te spreken, ging Hugo altijd alleen naar huis. Naar zíjn beste vrienden: onze huisdieren.

Marteling

Inmiddels zit hij in groep vier. School is een marteling voor hem; elke ochtend is het huilen. Hij voelt zich eenzaam, heeft faalangst en een laag zelfbeeld. Het enige moment waarop ik hem zie opleven, is wanneer hij kroelt met onze beesten. Het is ongelooflijk wat voor band ze hebben. Niet alleen de hond, maar ook de poezen springen op zodra hij thuiskomt uit school. Dat doen ze bij mijn man en mij nooit.

Lees ook: Baby op komst? Zó kun je je huisdier daarop voorbereiden

Verstrengeld

Het gebeurde een beetje per ongeluk dat de hond bij Hugo in slaap viel, ongeveer een jaar geleden. Het was op dat moment alleen maar strijd thuis; Hugo had zó’n kort lontje. Alles wat ik van hem vroeg, draaide uit op een conflict. Of hij zijn jas aan de kapstok wilde hangen. Aan tafel kwam voor het avondeten. Of de tv wat zachter mocht.

Hij praatte al zeker een halfjaar met een pedagoog, toen hij op een avond weer eens driftig naar zijn kamer vertrok. De hond moest stiekem mee geglipt zijn; ik had in elk geval niet gemerkt dat hij tegen alle regels in naar boven was. Toen ik na een kwartier ging kijken, lagen ze in elkaar verstrengeld in diepe slaap. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen ze wakker te maken. Pas de volgende ochtend meldden ze zich weer. Hugo omdat hij naar school moest, de hond omdat hij zijn late avondwandeling had overgeslagen en moest plassen.

Ontspannen

Opvallend genoeg was Hugo de daarop volgende dag stukken meer ontspannen. Vrolijk, bijna. Toen hij vroeg of Senna weer bij hem mocht slapen, wilde ik niet weigeren. Dat werd een gewoonte, en elke dag werd Hugo een beetje lichter. Blijer. Sluipenderwijs kropen ook de katten erbij. Dat Hugo nog plek vindt om te slapen is onvoorstelbaar; wanneer ik hem om elf uur een kus geef wanneer we zelf naar bed gaan, bezetten de dieren het overgrote deel van zijn bed en ligt Hugo tegen de muur op het randje van zijn matras.

Geborgen

Het druist in tegen alles wat we ooit afspraken. Hugo’s bed is een nest van bacteriën, en ik moet elke dag boven stofzuigen. Maar als ik zie hoe geborgen hij zich eindelijk voelt, en rustig, denk ik: die hygiëne kan me wat. Van geluk wordt hij stukken gezonder.”

Dit verhaal stond eerder in Kek Mama. 

Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.