Imke ging weg bij haar vriend in Ecuador: ‘Daar stond ik. Met een baby op mijn arm’

Imke (40), moeder van Yannick (9):

“Daar stond ik. Geland op Schiphol na een vlucht van dik tien uur vanuit Ecuador. Met een baby op mijn arm, mijn hele leven in drie koffers en nog geen 2000 euro op mijn bankrekening. Maar vooral: alleenstaande moeder, zonder een eigen plek om te wonen, zonder concreet toekomstplan.

Ecuador

Ik wilde altijd al een andere taal leren en vrijwilligerswerk doen in het buitenland voor ik in Nederland echt zou ‘settelen’. Zo kwam ik in Ecuador terecht. Na een tijdje was ik zo gegrepen door het land, de cultuur en de mensen dat ik besloot voor langere tijd terug te gaan; in eerste instantie voor een jaar. Met twee koffers vol vertrok ik naar de andere kant van de wereld.

“Met twee koffers vol vertrok ik naar de andere kant van de wereld”

In Nederland had ik vaak het idee dat ik moest opboksen tegen wat de buitenwereld van me verwachtte, in Ecuador hoefde ik minder mijn best te doen. Met mijn blonde haar en groene ogen had ik veel aanspraak en ik bouwde al snel een sociaal leven op. Ik dompelde me onder in de taal, de cultuur en de salsa en werkte bij een reisbureau. In mijn vrije tijd ging ik veel uit.

Tijdens een avond stappen ontmoette ik Enrique. Hij was galant, ‘fotomodelknap’ en een stuk langer dan andere Zuid-Amerikanen; hij had een baan als professioneel basketbalspeler. Ik kreeg de indruk dat hij zijn zaakjes goed op orde had en ik voelde me speciaal dat hij voor mij viel. Dat hij twee kinderen had uit verschillende relaties waar hij verder weinig contact mee had, nam ik ter kennisgeving aan.

Samenwonen

Enrique en ik hadden het in eerste instantie heel leuk samen. Toen hij door een blessure een tijdje zonder werk kwam te zitten, vond ik het geen probleem dat hij bij me introk. We waren toch altijd bij elkaar en het gesleep met spullen vond ik maar onhandig. Mijn vrienden vonden hem aardig en zagen dat het tussen ons heel goed klikte.

Wel vroegen sommigen zich af of het niet te snel ging allemaal. Het ging zelfs zo goed tussen ons dat ik na een halfjaar stopte met de pil. We hadden allebei een kinderwens en we zouden wel zien waar het schip strandde. Binnen twee maanden bleek ik zwanger.

Omslagpunt

Als ik er op terugkijk, lijkt mijn zwangerschap het omslagpunt waarop Enrique zich anders begon te gedragen. Hij was totaal niet betrokken. We wilden graag een ander huis omdat mijn appartement met een baby erbij te klein zou zijn. Ik vond al snel een passende woning. Tijdens de verhuizing liet hij het volledig afweten en liet hij mij – met zwangere buik – met een paar verhuizers samen de hele boel verhuizen.

“Tijdens de verhuizing liet hij het volledig afweten”

Op dat moment had hij een contract bij een club in een stad op drie uur met de bus van Quito, de hoofdstad van Ecuador waar we woonden. Hij bracht daar het grootste deel van de week door. Werken deed hij maar twee dagen in de week, ik was de kostwinner. Ook het regelen en inrichten van de babykamer liet hij volledig aan mij over. Ik had het wel door, maar ik wilde voor ons zoontje de fijnste plek creëren, dus ik slikte het maar.

Belabberd

Helaas bleek zijn gedrag tijdens de zwangerschap een voorproefje van hoe hij zich ontpopte toen Yannick geboren was. Hij was totaal ongeïnteresseerd in zowel mij als onze zoon. Twee dagen na de keizersnee werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Hongerig kwam ik thuis, maar hij had niets in huis gehaald en was te belabberd om naar de supermarkt te lopen die nota bene onder ons appartement lag.

“Mijn eerste Moederdag nam hij me mee om een ijsje te halen dat ik zelf moest betalen”

Toen ik maanden later een weekend weg moest voor mijn werk, belde Enrique zijn moeder om op Yannick te passen en ging hij zelf op stap met vrienden. Mijn eerste Moederdag nam hij me, nadat ik lang aandrong iets leuks te gaan doen, mee naar ­McDonald’s om een ijsje te halen dat ik zelf moest betalen.

Lees ook – ‘Soms lijkt het wel of mijn vriend een relatie heeft met zijn moeder, in plaats van met mij’ >

Terug naar Nederland

Toen Yannick drie maanden oud was, vloog ik met hem naar Nederland om hem te aan mijn familie en vrienden te laten zien. Enrique had me zijn wachtwoord voor zijn mail gegeven omdat ik iets moest opzoeken. Toen zag ik mails die ik nooit had willen zien. Innige liefdesverklaringen aan een andere vrouw. Hij ging vreemd. Ik besloot er niks over tegen mijn ouders te zeggen, maar ik ging terug naar Ecuador met het plan om zo snel mogelijk alles te regelen om terug te kunnen gaan naar Nederland.

Enrique en ik hadden het er al eerder over gehad dat we uiteindelijk in Nederland wilden gaan wonen met onze zoon, nu besloot ik dat plan in mijn eentje door te zetten. Enrique leek het allemaal wel prima te vinden, het boeide hem weinig wat ik hem voor de voeten wierp. Alleen had ik wel zijn handtekening nodig om met Yannick te mogen vliegen. Daarop liet hij me drie maanden wachten; de langste drie maanden uit mijn leven. Ik was kapot van verdriet en teleurstelling, ik wilde weg, maar kon geen kant op.

Overdag slenterde ik een beetje door de stad of hing ik bij de salsaschool waar ik de eigenaresse kende. Yannick bracht ik zoveel mogelijk naar de crèche zodat hij er zo min mogelijk van mee zou krijgen. Op een dag stond ik voor het raam van mijn appartement met hem op mijn arm: als ik spring, ben ik van alle ellende af. Maar tegelijkertijd voelde ik dat warme lijfje tegen me aan en besefte ik dat ik te veel had om wel voor te willen leven. Na drie maanden tekende Enrique eindelijk de benodigde papieren en wist ik niet hoe snel ik weg moest komen.

Rode vlaggen

Daar stond ik op Schiphol. Mijn ouders kwamen me ophalen en zijn me blijven steunen, ondanks de keuzes die ik heb gemaakt. Want ja, ik ben me er van bewust dat ik met Enrique alle rode vlaggen heb genegeerd. Ik was een pleaser, dat zit grotendeels in mijn karakter; ik wilde het mensen naar de zin maken en ging confrontaties uit de weg. Dat ik er zelf aan onderdoor ging, vergat ik voor het gemak.

“Dat ik er zelf aan onderdoor ging, vergat ik voor het gemak”

Ik woonde een jaar bij mijn ouders. Die vonden het heel fijn om hun kleinzoon en mij zo dicht in de buurt te hebben. Ik vond een baan en kon een huis kopen. Ik jakkerde maar door en ging voorbij aan mijn emoties, verdriet en frustraties. Het was pas na een jaar of drie, vier dat ik merkte dat het aan me knaagde. Ik ben een coachingsprogramma ‘Van hoofd naar hart’ gaan volgen om met m’n emoties om te gaan. Dat heeft me enorm geholpen.

Een echte papa

Toen Yannick twee was begon hij naar zijn vader te vragen. Ik heb hem uitgelegd dat hij wel een vader heeft en we nog een ‘echte papa’ aan het zoeken waren. Nu hebben ze sporadisch contact.

Ik heb inmiddels een nieuwe vriend, al bijna vijf jaar. Dat gaat erg goed. Hij heeft twee blonde dochters. Als we samen op vakantie zijn, valt Yannick op omdat hij een halfbloedje is. Ik hoorde een keer mensen zeggen: ‘Kijk dat gezin lopen met het geadopteerde kindje.’ Ik vind dat zelf niet zo erg, want ik zou dat misschien ook denken. Maar voor Yannick vind ik het wel lastig dat hij ‘anders’ is. Ik ­probeer het positief te benaderen en zeg: ‘Het is toch heel cool als je in Ecuador bent geboren en de rest van de klas gewoon in Nederland?’ Dan knikt ie overtuigd.”

Imke heeft een boek geschreven: Ontpopt. Kijk op imkeregelthet.nl.