Gescheiden zonder baan: ‘Had ik maar geïnvesteerd in mijn carrière, denk ik regelmatig’

Jonna (39), moeder van tweeling Nina en Molly (11) en Storm (9):

“We zitten nog midden in de afwikkeling van onze scheiding, Frank en ik. Het gaat er behoorlijk nasty aan toe. Ik ben verliefd geworden op een ander, iets wat ik nooit had kunnen voorspellen, maar het gebeurde en nog op een getrouwde man ook.

Frank stuitte bij toeval op een nogal hete app-conversatie die niets te raden overliet. Ons huwelijk vertoonde al wat scheurtjes, maar hierdoor viel alles definitief aan diggelen. Hoewel ik maar één keer met die ander het bed heb gedeeld, gooide Frank meteen de handdoek in de ring. Zo wilde hij niet verder. Ik kan dat ergens goed begrijpen. Het was het zetje dat we nodig hadden om zonder elkaar verder te gaan. Het beetje liefde dat er nog zat, is de laatste maanden in rap tempo verdampt. We doen niets dan ruziemaken en de voornaamste inzet is geld.

Stoppen met werken

We schrokken ons twaalf jaar terug kapot, toen bleek dat ik zwanger was van een tweeling. In één keer een compleet gezin; dat zou ons leven behoorlijk op z’n kop zetten. Ik werkte op dat moment bij een groot kledingmerk op de marketingafdeling. Ik had een modeopleiding gedaan en was via mijn stage in de loop der jaren van baan naar baan gehopt. Het werk dat ik deed was uitdagend en leuk. Mijn baan in drie dagen doen, wat ik wilde na mijn bevalling, was uitgesloten, zo kreeg ik te horen.

Frank maakte net in die periode een behoorlijke promotie en zou veel moeten gaan reizen. ‘Anders stop je toch gewoon een paar jaar’, stelde hij voor. Dat zag ik meteen zitten. Lekker genieten van de kleintjes en het scheelde een hoop gepuzzel met opvang op de dagen dat Frank in het buitenland zou zitten.

Mijn vriendinnen begrepen er niets van dat ik ‘thuis ging zitten’, om hun woorden te gebruiken. Alsof je hele dagen doorbrengt op de bank! Ik vermaakte me prima en kreeg het alleen maar drukker toen we er twee jaar later nog een zoontje bij kregen. Financieel kwamen we niets tekort en waar ik mijn omgeving hoorde mopperen op hoge rekeningen van de kinderopvang of gedoe met (schoon)ouders over vaste oppasdagen, prees ik mezelf gelukkig dat wij het op deze manier konden doen.

Beren op de weg

Het was de bedoeling dat ik weer zou gaan werken zodra de kinderen naar school gingen, maar dat liep anders, mede door Franks onregelmatige werktijden. We zagen het allebei niet zitten dat ik weer aan de slag ging. Ik zag allemaal beren op de weg en Frank vond het vooral wel makkelijk zo.

“We zagen het allebei niet zitten dat ik weer aan de slag ging”

Ik werd heel actief op de school van de kinderen en gaf op donderdagochtend en vrijdagavond een paar uur yogales. Heel soms miste ik collega’s en knaagde het aan me dat ik niets met mijn opleiding deed. Maar zelden stond ik daar echt lang bij stil. Ik drukte het weg, denk ik. Misschien ook wel omdat ik wist dat het niet verstandig was wat ik deed. Ik had mezelf vrijwel volledig afhankelijk gemaakt van Franks inkomen. ‘Wat als hij je ooit verlaat’, zei een stemmetje in mijn achterhoofd weleens. Dat ik zelf het huwelijk tot ontploffen zou brengen was geenszins een logisch scenario. Het gebeurde echter wel.

Lees ook – ‘Ik wil scheiden, maar ik heb geen geld’ >

Uit het niets

Hugo zeilde een klein jaar geleden uit het niets mijn Insta-DM in. We hadden ooit bij elkaar in de straat gewoond en ik had als puber al een zwak voor hem. We raakten aan de praat en al snel werd de sfeer broeierig. Ik genoot van de aandacht en van de spanning en toen hij voorstelde een keer af te spreken, wist ik wat er ging gebeuren.

Heel fout ja, en ook niet goed te praten, maar ik was tot over mijn oren verliefd – vooral op dat gevoel dat ik als tiener al had. Ik belandde met Hugo in bed, terwijl ik wist dat hij getrouwd was. Het ging hem om de seks, dat zei hij niet met zoveel woorden, maar dat maakte ik wel op uit het feit dat hij daarna niet heel veel meer van zich liet horen. Mijn verliefdheid verdween niet zomaar. En toen stuitte Frank dus op die hete conversatie, waaruit duidelijk bleek dat er iets speelde. Woest was hij. Terecht.

Scheiding

Ik heb nog een paar weken in de hoop geleefd dat het nog wel goed zou komen tussen ons. Daarna ben ik serieus op zoek gegaan naar een huisje. Ik schrok van de prijzen. Onder de 1000 euro huur je in onze omgeving niets. Uiteindelijk vond ik voor 1000 euro per maand een appartementje dat wel goed voelde. Kale huur overigens; er komt nog zo’n 200 euro aan aanvullende kosten bij. Ik kon dat appartement alleen krijgen als ik de huur drie maanden vooruitbetaalde en bewijs van inkomen overlegde. Frank heeft het voorlopig voor me gehuurd, op voorwaarde dat ik ging solliciteren.

Overal ving ik bot. Ik heb ook niet veel te bieden. Ik ben al jaren uit het arbeidsproces en ben met mijn 39 jaar geen goedkope kracht. Elke keer opnieuw stelde ik mijn eisen bij; ik had namelijk helemaal niks te eisen. Toen ik hoorde dat een kledingzaak bij ons in het dorp een verkoopster zocht, heb ik daar een balletje opgegooid. Inmiddels werk ik daar drie dagen in de week en ben ik nog een dag beschikbaar op oproepbasis.

De meeste taken op school heb ik noodgedwongen neergelegd. Mijn ochtend en avond yogalessen geven is me heilig, dat blijf ik doen. Met het lesgeven en werken als verkoopster weet ik in totaal, inclusief toeslagen, 1900 euro binnen te harken.

Dwarsligger

Mijn appartement is klein en gehorig. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Frank en ik zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, waardoor ik recht heb op de helft van het huis. Hij moet mij uitkopen, maar ligt op alle mogelijke manieren dwars. We hebben ondanks zijn goede salaris nooit een echte spaarrekening opgebouwd, waardoor het voor hem ook niet even een kwestie van aftikken is. Er staat nog geen 800 euro op die rekening; gênant is dat.

“Hij moet mij uitkopen, maar ligt op alle mogelijke manieren dwars”

‘Je verkoopt het huis maar’, heb ik hem gezegd. Ik verwacht dat er een overwaarde van 150.000 euro op zit. Heel hard misschien, maar dan kunnen we allebei ergens anders opnieuw beginnen. Ik vind dat voor de kinderen nog het rotst.

Alimentatie

Een van mijn beste vriendinnen is ook net gescheiden. Zij is wel altijd blijven werken en heeft flink carrière gemaakt. Of het daar op terug te voeren is weet ik niet, maar bij hen ging de afhandeling van het huwelijk er een stuk minder lelijk aan toe.

Ik leg de fout voor het grootste deel bij mezelf, maar ook bij Frank. Doordat ik voor de kinderen zorgde, kon hij zich blijven ontwikkelen. Hij heeft het zelfs aangemoedigd en nu wil hij mij alle gevolgen in de schoenen schuiven. Met een mediator proberen we op een redelijk alimentatiebedrag uit te komen, maar ik vrees dat het nog een lang proces gaat worden. Omdat de kinderen meer bij mij zijn, vind ik een bedrag van 750 euro reëel. Frank vindt het absurd.

Ik wil vooruitkijken en door, maar dat lukt momenteel niet. Had ik maar geïnvesteerd in mijn carrière, denk ik regelmatig. Daar koop ik nu echter niets voor.”

Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:

*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden

Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.