‘Bij de scheiding kreeg ik twee stoelen en een lamp’

“Ik woonde in het Gooi met mijn man en twee kinderen. Keurig huisje-boompje-beestje. Mijn man was de kostwinner, ik zorgde voor onze kinderen. Soms werkte ik een poosje op freelancebasis bij mijn oude werkgevers. De opdrachten werden echter steeds serieuzer, ik ging er een studie bij doen en al snel verdiende ik meer dan mijn man. Toch bleef ik in de ogen van mijn man het vrouwtje met een onbeduidend baantje. Het kon me niet zoveel schelen.

Ik begreep wel dat hij moeite had met het feit dat ik zo veel geld binnenbracht. We praatten er nooit over, en dat was natuurlijk niet slim. Ik maakte mezelf wijs dat het geen punt was, al begon het gebrek aan erkenning wel stiekem aan me te knagen. Het Gooise leven benauwde me ondertussen steeds meer, het past niet bij mij: ik heb behoefte aan avontuur, een afwisselend bestaan, creativiteit. Toen ik een functie kreeg aangeboden in Parijs, besloten we met het hele gezin ervoor te gaan.

Omgedraaid

Achteraf besef ik dat onze relatie toen allang niet goed meer was. In Parijs waren de rollen plotseling omgedraaid. Ik was opeens de kostwinner. Mijn man had er wel kansen op werk, maar pakte die niet. Hij was veel alleen thuis met de kinderen en werd steeds ontevredener met zijn leven. Na een jaar barstte de bom. Hij is vertrokken en ik besloot na zes maanden wikken en wegen dat de kinderen bij hem in Nederland mochten wonen. Bang voor een vechtscheiding, bang de kinderen op te zadelen met een doodongelukkige vader als ik ze in Parijs had gehouden.

Ook wilde ik mijn nieuw verworven zelfstandigheid niet verliezen. De wereld was ineens mijn speelveld, ik leerde iedere dag iets nieuws, kreeg kansen waar ik al tijden van droomde. Het is moeilijkste keuze die ik ooit heb gemaakt. Dat de kinderen en ik elkaar zo vaak moeten missen – ik zal er nooit aan wennen.

Lees ook: ‘Na de scheiding moest ik het financieel helemaal zelf gaan regelen' >

Twee steden, twee landen

De twee jaren die volgden waren loodzwaar. Door de week woonde ik in Parijs, in het weekend in Amsterdam. Ik miste de kinderen en moest wennen aan een nieuw bedrijf en een andere cultuur. En ook nog eens mijn hoofd financieel boven water houden. Ik verdien een goed salaris: €6000 netto per maand. Daardoor kan ik me het leven als co-ouder, in twee steden en twee landen, veroorloven.

Ik betaal €2500 per maand voor mijn appartement in Nederland. Dat is veel ja, maar ik wil per se in de buurt van de school van de kinderen wonen: een dure expatwoning was het enige wat beschikbaar was. In Parijs woon ik bij een vriendin die ik € 400 betaal als bijdrage in de kosten. Daarbij komen de kosten voor de Thalys, zeker € 400 per maand, hulp in de huishouding, naschoolse opvang voor vier dagen en de huur van een parkeergarage. In Parijs zou ik ook graag een eigen plek hebben, maar dat zit er nog niet in.

Alleen bij de Ikea

Deze maand staat er zo veel op mijn rekening omdat ik net mijn dertiende maand heb ontvangen, plus een bonus. Tijdens de scheiding was dat wel anders. Mijn bankrekening liep razendsnel leeg. Ik liet al mijn spullen bij mijn ex achter, ook dingen die ik van mijn ouders cadeau had gekregen of sinds mijn studententijd met me meesleepte. Ik hield wat boeken, een paar stoelen en een lamp. Stond ik in mijn uppie in de Ikea om twee pannensets, glazen, bestek, dekbedden en handdoeken aan te schaffen. Ik moest helemaal opnieuw beginnen. In die tijd had ik soms maar twintig euro over voor boodschappen en moesten mijn ouders mij geld voor een wasmachine voorschieten. Dat was ook wel verfrissend, hoor. Ik moest opeens nadenken over mijn uitgaven en dat plaatste het luxeleven dat ik gewend was in perspectief.

Geen dag spijt

Nu alle schulden tussen mijn ex en mij zijn vereffend en we financieel niets meer aan elkaar verplicht zijn behalve ons aandeel in de kinderalimentatie, zijn mijn geldzaken weer op orde. Sparen doe ik nog steeds niet, ik ben zo’n type dat enveloppen maanden ongeopend in de fruitschaal laat slingeren. Ik ben er niet trots op, maar ik ben gewoon niet zo geïnteresseerd in geldzaken. Geld maakt het leven makkelijker, maar het is nooit mijn drijfveer geweest. Ik wil een fantastisch leven leiden met mijn kinderen: samen reizen maken, leuke dingen doen.

Sinds een jaar woon ik de ene week in Parijs en de andere week met de kinderen in Amsterdam. Daar werk ik dan vanuit huis. Mijn leven als moeder en mens is eindelijk weer in balans. Ik heb van mijn scheiding geen dag spijt gehad. En al vind ik het nog steeds niet altijd eenvoudig, dit is wel het leven dat bij mij past, hoe onconventioneel en onbegrijpelijk het misschien ook is voor de buitenwereld. Het gaat goed met mijn kinderen en ik ben meer in harmonie met mijzelf dan ooit tevoren. Dat is het enige wat telt.”

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer afleveringen van Bankrekening? Elke zondag komt er een nieuw verhaal op KekMama.nl. Lees hier de eerdere afleveringen.