Beeld: Canva
De Amerikaanse Meg St-Esprit is journalist en moeder van vier kinderen. Ze schrijft graag over onderwijs, de hilariteit van het opvoeden en deelde onlangs één van de meest enge ervaringen in haar leven.
“Als moeder met wat tegenwoordig als ‘veel kinderen’ wordt beschouwd, is het een wonder dat ik ze niet vaker ben kwijtgeraakt. Natuurlijk zijn er een paar spannende momenten geweest waarop ik ze niet kon zien, zoals in een drukke dierentuin of een propvol pompoenveld. Maar ze stonden altijd binnen enkele seconden weer op mijn radar. Toen mijn oudste drie allemaal tegelijk in de luiers zaten, kozen we eigenlijk altijd voor speeltuinen met hekken, bezochten we musea alleen op doordeweekse dagen en kleedde ik ze allemaal in dezelfde kleur voor de dierentuin, zodat mijn ogen ze snel konden vinden”, schrijft Meg.
Tegen de tijd dat haar jongste kwam, was ze niet meer zo bang om een van de kinderen kwijt te raken. Haar peuter had een andere persoonlijkheid dan haar oudere kinderen en de neiging om altijd bij haar in de buurt te blijven. Ze noemde haar dan ook liefkozend ‘mijn klittenbandkind’.
“De nacht dat we haar verloren was een feestdag. Eentje waarop we de kerstboom optuigen, kerstliedjes zingen en suikerkoekjes versieren in onze kleine hoofdstraat. Toen we de kinderen inpakten en naar beneden liepen naar de festiviteiten, besloten we om de kinderwagen thuis te laten. Mijn jongste was 3 jaar oud, het was twee blokken van huis én we waren met z’n vijven beschikbaar om een oogje op haar te houden.
We kwamen aan en daalden af in de chaos. De oudsten wilden er met schoolvrienden vandoor en hadden een dollar en handschoenen nodig. Ook wilden ze een oplichtende ketting. De menigte zwol tussen ons in terwijl onze handen in onze zakken tastten”, deelt Meg. En opeens beseft ze dat haar hand leeg is. “Ik keek achterom naar mijn man, ongeveer anderhalve meter verderop, die onze oudste hielp. Ze was niet bij hem. Waar was onze dochter?”
Meg begon door de menigte te rennen terwijl ze haar dochters naam riep waarbij elk scenario door haar hoofd flitste. Ook die waar vreemden willekeurig kinderen van de straat grepen. “Ik wist dat ze in de buurt moest zijn in plaats van in een fictief wit busje dat wegscheurde. Maar waar was ze?”
Ook vrienden begonnen rond te kijken en plots hoorde ze haar naam en zag een buurvrouw haar dochter boven de menigte houden. “Ik kende de buurvrouw niet goed – hoewel ik dat nu wel doe – maar ze herkende mijn kind van social media en ging naar me op zoek, omdat ze wist dat ik in paniek zou raken.”
“In werkelijkheid duurde deze hele scène maximaal tien minuten, maar het voelde als uren”, beschrijft Meg. “We zijn erin geslaagd om nog een leuke nacht te hebben, maar mijn angst bleef. En dat gold ook voor mijn jongste. Meer dan een jaar later raakt ze nog steeds in paniek in een menigte. Als reden noemt ze die nacht. Het voelt als een mes, elke keer weer. Ik worstel niet alleen met mijn eigen schuldgevoel, ik probeer ook haar gevoel van veiligheid weer op te bouwen.”
“Ze vraagt om onze straatnaam en het huisnummer te oefenen, iets dat alle kinderen zouden moeten leren, maar haar ijver verraadt de ware reden. Regelmatig vraagt ze hoe we haar vinden als we haar weer kwijtraken. Dan herinner ik haar eraan hoe een andere mama haar hielp. Ik vertel haar dat als ze ooit verdwaald is, ze een gezin met kinderen moet zoeken en moet vertellen hoe ze heet en waar ze woont. Als laatste wanhopige poging legde ik haar uit hoe AirTags werken en vroeg of ze een ’tracker-armband’ wilde (waarop ze meteen uitriep: ‘Ja! Ik heb er een nodig!’). Iets waar ik in het verleden met mijn ogen om heb gerold, maar nu zie ik het als een zalf voor haar angst.”
Megs jongste is nog steeds het bruisende, gezellige kind dat ze altijd is geweest, behalve wanneer ze omringd zijn door massa’s andere families. “We zullen langzaam haar vertrouwen in het openbaar herstellen, ook al durf ik er om te wedden dat ze op een dag in therapie over die avond zal praten. Het is echter moeilijker om aan mijn eigen schuldgevoel te werken. Het is altijd moeilijker om onszelf te vergeven dan anderen, nietwaar?
Ik kan niet teruggaan in de tijd en mijn kind niet verliezen. Ik kan plannen, oefenen en elke variabele proberen te beheersen, maar ik kan haar niet beloven dat we nóóit meer gescheiden zullen zijn. In plaats daarvan probeer ik haar gerust te stellen dat alles in orde is – dat zij in orde is – terwijl ik hoop dat mijn eigen hart ook iets van die geruststelling opneemt.”
Sylvia was niet haar kind kwijt, maar haar geheugen! Drie jaar van haar geheugen, om precies te zijn. Hier lees je haar verhaal.
Bron: Scary Mommy
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
