Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.
Celine (39) heeft een co-ouderschap over dochter Pip (10). “‘Ze is een beetje aan de zware kant’, zei de schoolarts tijdens het laatste bezoek van Pip. Ik kreeg een folder mee van de diëtist, en een bemoedigende blik toegeworpen.
Hij had gelijk, die schoolarts. Sinds mijn scheiding, twee jaar geleden, vliegen de kilo’s eraan bij mijn dochter. Ik denk dat Pip aanvankelijk troost vond in eten. En ik hielp niet mee: om de vervelende periode na de scheiding door te komen, nam ik haar vaak mee voor een burgertje, tussen de middag. Of we bestelden pizza, op vrijdag. Compensatiegedrag; we hadden het al lastig zat, vond ik. Bovendien had ik het druk genoeg de andere ballen hoog te houden: een gezonde maaltijd op tafel toveren kon ik er niet óók nog bij hebben.
Haar lichaam ontwikkelt zich, dus dat Pip een beetje vlees op haar heupen en rond haar taille kreeg, was niet zo erg, dacht ik. Gewoon een kwestie van de groei. Toch zag ik na een jaar ongezond eten ook wel in dat we thuis iets moesten veranderen – wat gebeurde. Sinds een jaar krijgt Pip één snoepje per dag, we eten geen toetjes en ik kook mager met weinig koolhydraten. Elke dag.
Alleen, Pip is om de week bij haar vader. Die houdt er een iets andere levensstijl op na. Daar komen de pizza’s en patat gewoon nog twee keer per week op tafel, en op haar kamer heeft ze haar eigen snoeppot. Ik heb mijn ex erop aangesproken, maar hij vindt dat ik doorsla in mijn gezonde voeding, en wuift mijn zorgen om Pips gewicht weg. Een bezoek aan de diëtist vindt hij al helemaal uit den boze; daar praat je je kind problemen mee aan, vindt hij.
Lees ook:
Het dilemma: ‘Moet ik de verzinsels van mijn kind afstraffen?’ >
Inmiddels krijgt Pip last van haar overgewicht. Ze wordt er in de klas soms mee gepest, met hockey is ze sneller vermoeid dan vroeger, en ze durft geen jurkjes meer aan omdat ze vindt dat haar benen daar te dik voor zijn. Het is waar: ze hééft stevige benen. Maar dat durf ik niet tegen haar te zeggen. Straks krijgt ze een eetprobleem, een negatief zelfbeeld, of allebei.
‘Ik wilde dat ik net zo mooi was als jij, mam’, zei ze pas, toen ik in een zomerjurkje de woonkamer in kwam. ‘Dat ben je al’, zei ik. Toen ze moest huilen omdat ze zichzelf te dik vond, heb ik haar uitgelegd dat als je gezond eet, weinig snoept en veel beweegt, je lichaam niet snel te dik wordt. En we aten toch heel gezond, naast haar drie sportdagen per week? Daarop knikte ze gerustgesteld.
Feit is dat zij natuurlijk maar de helft van de tijd gezond eet. Het eetpatroon bij haar vader zal ze zelf moeten aanpassen, want hij doet het niet. Maar dat durf ik nog niet van haar te vragen. Tegelijkertijd lossen we haar overgewicht zo natuurlijk nooit op. Wat moet ik nu doen?”
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
