Gender disappointment: het is een taboe, maar het komt wel regelmatig voor. Soms heb je al van jongs af aan een bepaald beeld van je gezin in je hoofd, soms heb je gewoon voorkeur voor een geslacht. Het overkwam Cynthia, die gewoon eigenlijk haar gezin altijd voor zich zag met een zoon en een dochter.
Lees verder onder de advertentie
Cynthia (36): “Het flapte eruit voor ik er erg in had: ‘Néé, hè. Ik wil helemaal niet nog een jongen!’ De verloskundige keek me niets minder dan verbijsterd aan. Ook mijn man keek lichtelijk geschrokken. Achteraf was het ook bijzonder onsubtiel om het zo te zeggen, maar het was wel wat ik op dat moment voelde. Ik was echt in shock dat we weer een jongen kregen.
Lees verder onder de advertentie
Al vanaf het eerste moment dat kinderen ter sprake kwamen, was het voor mij duidelijk: twee kinderen is echt genoeg. Mijn man denkt er net zo over. Dus in dat moment wist ik ook meteen: het zou echt bij twee jongens blijven. Ik zou een jongensmoeder zijn. Ik heb er de hele zwangerschap over gedaan om aan dat idee te wennen.
Een jongen en een meisje, zo zag ik het altijd voor me. Als ik het voor het zeggen mocht hebben, zou ik bij voorkeur eerst een jongen krijgen en dan een meisje. Een grote broer als bodyguard voor wanneer ze uit zou gaan, ik zag het al helemaal voor me. Toen het bij de eerste zwangerschap een jongen bleek te zijn, was ik in mijn nopjes. Dit ging helemaal volgens plan.
Lees verder onder de advertentie
Maar drie jaar en een miskraam later, kwam daar ineens het vonnis dat mijn hele toekomstbeeld overhoop gooide. Er kwam geen meisje. Dat was echt een bittere pil voor me. Mijn man heeft zelf een broer, dus hij zag direct de voordelen van twee jongens. Hij had dan ook niet zo’n voorkeur, zoals ik. Ook mijn schoonmoeder zei me hoe leuk het was, dat ik dankbaar moest zijn voor een gezond kindje, zeker na mijn miskraam. En ze was zeker niet de enige die dit zei, als ik open was over mijn gender disappointment.
Dat hielp niet bepaald. Ik voelde me al schuldig genoeg dat ik zo moest wennen aan het geslacht van deze baby. Aan het feit dat ik nooit een dochter zou krijgen. Natuurlijk voelde ik mij daar rot over tegenover onze ongeboren baby. We deden er ook een eeuwigheid over om een naam te verzinnen, net als voor onze eerste zoon. Terwijl ik voor een meisje zo tien namen op het lijstje heb staan.
Lees verder onder de advertentie
Nu onze Bink er is, ben ik natuurlijk hartstikke dol op hem. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen. Ik ben inmiddels aan het idee gewend, de teleurstelling verdween snel toen hij eenmaal geboren was. Je bent hoe dan ook wel verliefd op zo’n hummeltje. En als ik onze twee zoons bij elkaar zie, ben ik gewoon een supertrotse jongensmama. Ook al is het niet hoe ik het aanvankelijk bedacht had.”
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Vriendschap en opvoeden: twee onderwerpen waar je maar beter een beetje soepel in kunt zijn. Want iedereen doet het anders – en dat is helemaal oké. Toch? Totdat blijkt dat jouw beste vriendin er stiekem heel anders over denkt…
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? Serieus?! In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.