De dag dat mijn zoon de baby liet vallen: ‘Wat als we haar verliezen, schoot me door mijn hoofd’

Anne-Marie (27) is moeder van Janick (10), Norah-Lynn (8), Jesper (7), Lize-Lotte (5), Jentze (5) en Roza-Fiene (6 maanden).

“Ik stond op het punt Roza-Fiene een fles te geven, maar had haar even in de box gelegd omdat ik boven een spuugdoekje wilde pakken. Ze lag te huilen toen ik de trap op liep. Daarna hoorde ik een klap en werd het doodstil in huis. Ik sprintte naar beneden, in mijn ooghoek zag ik dat mijn man Patrick (31) vanuit de keuken aan kwam rennen.

Gevallen

Op dat moment begon Roza-Fiene weer te huilen en tilde Janick haar van de grond. Hortend en stotend vertelde hij dat hij zijn zusje wilde troosten en haar uit de box had getild om samen op de bank ernaast te gaan zitten. Dat deed hij wel vaker en dat ging altijd goed. Nu had Roza-Fiene haar hoofdje achterover gegooid en was ze uit zijn armen op de grond gevallen. Ze waren allebei helemaal overstuur.

Ik heb haar overgepakt en Janick verteld dat dit een ongeluk was en dat hij er niets aan kon doen. In mijn armen werd ze rustig en dronk haar fles leeg. Ondertussen googelde ik op ‘baby van drie maanden gevallen, wat te doen?’ We zagen op dat moment niets geks aan haar, maar mijn onderbuikgevoel zei iets anders.

Huisartsenpost

Niet veel later kwam er wat familie langs, want we vierden die avond de verjaardag van Norah-Lynn. Iedereen hing boven Roza-Fiene, we wilden haar in de gaten houden.

Rond tien uur werd ze jengelig en greep steeds naar haar hoofdje. Ik legde haar op mijn knieën en zag ineens dat haar hoofd een andere vorm had dan daarvoor. Haar achterhoofd was veel platter en breder. Ik schrok me wezenloos, wilde zo de nacht niet ingaan en belde de huisartsenpost in het ziekenhuis. Gelukkig mochten we meteen komen.

“Ik was misselijk van angst en ongerustheid”

De andere vijf lagen al in bed, die waren gaan slapen met het idee dat het allemaal wel meeviel. Mijn schoonmoeder bleef om op te passen, zodat Patrick en ik samen naar het ziekenhuis konden. Die rit duurde twintig minuten, Roza-Fiene krijste het inmiddels uit en greep voortdurend met haar handjes naar haar hoofdje. Ik was misselijk van angst en ongerustheid.

Ter observatie

De huisarts stuurde ons meteen door naar de spoedeisende hulp. Daar werd Roza-Fiene onderzocht, er werd onder andere gecheckt of er bloed in haar oortjes zat, de artsen zagen niet direct iets verontrustends.

We moesten uitgebreid vertellen wat er was gebeurd en veel vragen beantwoorden. De arts legde uit dat ze dit moeten doen om kindermishandeling uit te sluiten. Ik had het gevoel dat we ons moesten verontschuldigen en bewijzen, maar we gaven ook meteen aan dat we overal aan mee zouden werken.

Roza-Fiene moest die nacht ter observatie blijven. Patrick ging naar huis om voor de andere kinderen te zorgen, ik bleef bij Roza-Fiene. Hij vertelde me later dat Janick wakker was geworden toen hij thuiskwam en meteen naar zijn zusje had gevraagd. Hoe vaak Patrick ook benadrukte dat het niet zijn schuld was dat zij nu in het ziekenhuis lag, Janick trok het zich ontzettend aan. Patrick heeft hem op mijn plek in bed gelegd, om geborgenheid en veiligheid te bieden.

Lees ook – Lotte kreeg een wensdag: ‘Het was de mooiste dag van haar leven, zegt ze regelmatig’ >

Geen oog dicht

Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan, Roza-Fiene was onrustig door de pijn, de vreemde omgeving. Elk uur kwam een verpleegkundige haar controleren. Ik hing de hele tijd boven haar bed, wilde naar haar blijven kijken.

Er schoot van alles door me heen, wat als ze niet meer wakker wordt, wat als we haar verliezen? Af en toe keek ik naar foto’s van voor de val – op mijn telefoon stonden heel veel kiekjes van haar – en werd mijn vermoeden steeds opnieuw bevestigd: haar hoofd is echt vervormd.

Scan

Die ochtend kwam de kinderarts naar haar kijken. In eerste instantie vond zij de situatie niet alarmerend. Dat snapte ik; als je Roza-Fiene niet kende, zag je een redelijk normaal hoofd. Eigenlijk wilde ze ons naar huis sturen, maar dat wilde ik absoluut niet. Ik wist: dit klopt niet.

Gelukkig nam ze mijn gevoel serieus en vroeg of ik foto’s kon laten zien. Zeker, van alle kanten zelfs. En toen was ook zij overtuigd en werd er meteen een scan ingepland. Een wakkere baby van nog geen drie maanden oud stil laten liggen, dat viel niet mee.

Pas toen ik haar na een fles diep in slaap had, kon de scan gemaakt worden. Daarop waren twee schedelbreuken te zien, ik barste in huilen uit toen ik het hoorde. Het bevestigde mijn onderbuikgevoel, verklaarde de pijn en onrust bij Roza-Fiene. Ik voelde me machteloos, zo’n klein moppie dat nog niets kan zeggen. Meteen moest ik ook aan Janick denken; hoe zal hij reageren op deze diagnose?

Breuken

Eenmaal thuis waren we eerlijk over die twee breuken, maar vertelden hem ook dat de botten van een baby broos zijn, dat die snel kunnen breken en ook snel weer genezen. Hij klapte dicht, trok een muur op en wilde niet langskomen in het ziekenhuis.

“Hij klapte dicht, trok een muur op en wilde niet langskomen in het ziekenhuis”

Een team van gespecialiseerde artsen keek mee naar de scans, omdat uitgezocht moest worden of deze breuken wel echt door de val waren gekomen. Dat voelde aan de ene kant rot, alsof we ten onrechte werden beschuldigd van kindermishandeling. Aan de andere kant waren we blij dat de beelden ook door specialisten werden bekeken. Stel dat er nog meer aan de hand was, dan konden zij dat zien. Dat was niet aan de orde en de breuken waren inderdaad het gevolg van de val.

Vertrouwen

Na drie dagen mochten we weer naar huis. Ik wilde niets liever, mijn hoofd klapte uit elkaar van de spanning. Roza-Fiene moest veel rusten, ze had een zware hersenschudding. Gelukkig herstelde ze goed en kreeg haar hoofdje snel de vertrouwde vorm terug.

Janick heeft haar wekenlang niet vastgepakt. Soms vroeg ik of hij haar een fles wilde geven, met mij ernaast. Ik wilde hem het vertrouwen geven dat het mag, dat hij het kan. Hij deed onverschillig, maar ik ken mijn zoon: dit deed hem zo’n verdriet.

“Hij deed onverschillig, maar ik ken mijn zoon: dit deed hem zo’n verdriet”

Gelukkig kon hij er na een tijdje goed over praten met zijn opa’s en oma’s. Sindsdien is hij wat opener geworden en durft hij haar weer vast te houden, met een van ons erbij. Uit zichzelf pakt hij haar niet meer op en dat snap ik. Het was een ongeluk en dat weet ik. Toch knaagde er de eerste tijd ook wel wat aan mij: was ik maar niet naar boven gelopen voor dat doekje.

Extra voorzichtig

Haar wiegje staat nog steeds naast ons bed, ik hou haar dag en nacht scherp in de gaten en ben extreem voorzichtig. Niet te hard in de wipstoel, niet alleen met de andere kinderen.

De controles zijn steeds goed, haar achterhoofd is nog een beetje plat, maar verder is Roza-Fiene weer zoals ze was. Ze is niet onrustig, drinkt goed en grijpt naar speeltjes. Ik blijf alert, maar de ergste zorgen lijken voorbij. Het was een ongeluk op een feestdag, die herinnering is onlosmakelijk verbonden met de verjaardag van Norah-Lynn.”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.