‘Twee zwerfhonden opvangen? Dat doen we nóóit meer’

Yvette (41) en Elmar (43), ouders van Michiel (11) en Jorik (9), gaven zich op als opvangadres voor buitenlandse zwerfhonden.

Yvette: “We hadden een Spaanse zwerfhond, onze eerste. Via zo’n bemiddelingsstichting. Volledig gerund door vrijwilligers, hartstikke nobel werk allemaal. Onze Tara deed het van begin af aan voorbeeldig. Ze had de eerste periode van haar leven bij mensen van de stichting in huis gewoond, was gesocialiseerd en kon met gemak een hele dag alleen blijven. Eitje, zo’n hond opvoeden, dachten wij. Dus toen de stichting na een jaar gastgezinnen zocht in Nederland om Spaanse honden op te vangen die hier in afwachting zijn van hun ‘forever home’, smolt mijn hart, en dat van de kinderen erbij. We bingeten een seizoen Cesar Millan weg, kochten twee extra hondenmanden, pochten bij de stichting wat over onze ervaring met viervoeters en gaven ons op als ‘gouden mandje’.
 

‘Waar één hond eet'

Mijn man Elmar had zo zijn bedenkingen, maar liet de discussie grotendeels aan zich voorbijgaan. Hij zat hele dagen op kantoor, ik werkte parttime vanuit huis. Het was wel duidelijk wie voor de verzorging zou opdraaien. Prima, want waar één hond eet, kunnen er ook twee of drie eten, was mijn motto. Bovendien: de opvang zou maar tijdelijk zijn, dus mijn grootste zorg was vooral of we ons niet te veel aan onze nieuwe huisgenootjes zouden hechten.

We maakten zwart-­op-­wit afspraken met de jongens (‘Jullie laten ze na schooltijd uit’), keken nog één keer naar onze grote achtertuin (het gazon was toch al aan gort gegraven), en tekenden voor een soort Anatolische herder, die volgens de stichting niet veel groter zou worden dan een border collie. Er was wel een maar: hij was nogal verknocht aan zijn broertje, dus die kregen we erbij cadeau.
 

Lees ook
‘Mag ik mijn kinderen hun puppy ontnemen?’ >
 

Nachtmerrie

Nog geen week later arriveerden onze logees per vliegtuig, en zaten mijn jongens bekneld tussen drie uit de kluiten gewassen, wagenzieke honden, op de achterbank van Schiphol naar huis. Vanaf dat moment werd ons leven één grote nachtmerrie. Onze altijd zo zachte en sociale Tara accepteerde opeens geen andere honden op haar territorium. Bovendien had de reu nogal de neiging om haar op elk moment te bestijgen, wat binnen een dag al tot vechtpartijen leidde. Die op de foto zo schattige knuffels bleken meer het formaat sint­-bernard dan de beloofde middelmaat, vraten in een mum van tijd de bank en alle los slingerende schoenen op, plasten tegen de muren en blaften ’s nachts aan één stuk door. Ik was nog niet bekomen van wat we ons op de hals hadden gehaald toen onze hele benedenverdieping al aan renovatie toe was.
 

Radicaal veranderd

In een paar dagen was ons leven radicaal veranderd. Dat wil zeggen: het mijne, want de rest van het gezin vertrok ’s ochtends opgeruimd naar werk en school, terwijl ik tussen werk en huishouden door de boel met honden zo veel mogelijk probeerde te stutten.

Na drie weken was ik rijp voor het gesticht, om over de ravage in huis nog maar te zwijgen. De jongens verstopten zich meer bij vriendjes dan dat ze thuis waren en Tara had zich ontpopt tot een soort bloeddorstige helhond; 24/7 paraat om haar roedel te verdedigen – waar de nieuwkomers voorál geen deel van uitmaakten.
 

Nóóit meer

Goddank kregen we toen kijkers. Met het laatste restje energie hield ik een opgewekt verkoopverhaal, begeleidde een dag proefdraaien met onze destructieve Spanjaarden bij het adoptiegezin, en tekende de afstandsformulieren. Opgelucht zakten we die avond met z’n vieren plús hond op onze stuk gekauwde bank. Nóóit meer, zeiden we. En lieten Tara een extra rondje uit om dat te vieren.”
 

Dit artikel is deel van een interviewserie in Kek Mama 11-2019.

Meer Kek Mama? In onze voordeelshop vind je de leukste producten en uitjes met korting, zoals dit 4 seizoens dekbed van Ten Cate.