Stephanie was alcoholverslaafd: ‘Per dag dronk ik drie literpakken wijn, maar niemand zag het aan me’

Het sloop er zo makkelijk in. Ik had het helemaal voor elkaar. Alleenstaande mama, jong en een goede baan. Een prachtig huis, een leuk autootje, twee katten, een hond en een fantastische zoon. Het begon zo simpel, in de vrije weekenden wanneer mijn zoon bij zijn vader was. Een wijntje bij een goede film op een vrijdag of zaterdagavond.

Het volgende weekend, ’s avonds op vrijdag en de zondagmiddag op het terras met vriendinnen. Lekker in de zon. Een woensdagavond na een lange werkdag tijdens het losweken van de stress in bad. Tijdens het koken, want het ziet er op tv ook zo gezellig uit. Tijdens een zomerse hittegolf toen we elke avond de warmte ontvluchten van het pittoreske boerderijtje waar we woonden.
’s Avonds voor het slapen gaan, want overpeinzingen houden me wakker. Of gewoon omdat het een regenachtige dag is of omdat er niks op tv is.

Toen kwam er de tijd van het thuis werken en thuisschool. Corona en lockdowns. En omdat je dan gelijk extra boodschappen doet, dan de voorraad ook maar aanvullen. En ach, ergens is het vijf uur toch? Afgewezen voor een date, of de papa van mijn zoon heeft moeilijk gedaan. De kleine is ziek en het zorgen is zo zwaar. De kinderen van mijn nieuwe vriend zuigen het leven uit me en drie kinderen een huishouden en een fulltime baan en thuisschool, dan kan het ook wel toch? Ik vond alles zwaar. Ik voelde me niet gehoord. Ik voerde een constante strijd tussen gehoord en gezien worden, mijn eigenwaarde en zelfrespect, met gevolg dat ik mijzelf volledig kwijtraakte.

Geen zin meer in het leven

En zo sloop het er over een tijdsbestek van pakweg 2 jaar er met beide benen en uiteindelijk met 3 liter pakken wijn per dag in. Alcoholverslaafd. Ik had mijn WhatsApp en social media nodig om terug te lezen wat ik de dag ervoor gedaan had en de blauwe plekken lagen echt niet aan het drinken, zo bagatelliseerde ik. Relaties liepen stuk en een goede moeder was ik niet meer. Ik zorgde wel. Ik kookte, ik deed de was, het huishouden en het strijken. Ik werkte gewoon, dag, avond en nachtdiensten. Ik deed mee aan de schoolactiviteiten en ik volgde ook nog een opleiding. Onder invloed reed ik regelmatig een uur van Breda naar huis en met een kater reed ik mijn auto total loss. Met twee keer een overdosis op de intensive care en geen zin meer in het leven, was het genoeg
geweest.

Op 5 januari heb ik mezelf ingecheckt bij een verslavingskliniek na een intensieve detox thuis. Ik heb de behandeling doorstaan en met een huilend moederhart gekozen voor een safehouse om een jaar lang te werken aan mijn herstel. Mijn zoon heb ik achtergelaten bij zijn vader. Een jaar lang mag ik nu kiezen voor mijzelf. Werken aan mijn (jeugd)trauma’s, leren om mijn verslaving te begrijpen en handvatten te krijgen om mijn kans op een terugval zoveel mogelijk te minimaliseren. Leren dat ik de wereld niet hoef te dragen. Leren wie ik nu werkelijk ben. Ook mag ik leren om om te gaan met onderliggende problematiek zoals mijn eetstoornis, waarvan ik nooit geweten had dat die zo erg was, of er überhaupt echt was.

Zijn ook gewone mensen

Leven met een verslaving kent zijn ups en downs. Ik haal mijn kracht uit mijn meetings. De verbinding die ik heb met andere verslaafden in herstel. Die eigenlijk, net als ik, stuk voor stuk, doodnormale mensen zijn. Mannen en vrouwen die gewoon een baan hebben een gezin. Carrière hebben gemaakt, of misschien wel niet. Maar gewoon lekker gewoon zijn. Mensen waarvan hun leven onhanteerbaar was geworden maar er alles aan doen om het hanteerbaar te maken. Bij hen voel ik mij thuis, terwijl ik daarnaast gewoon mama mag zijn.

Mijn zoon, nu 12, zie ik in de weekenden. Hij begrijpt dat ik ziek ben. Dat ik er heel hard aan werk. We maken er soms grapjes over. Ergens ben ik ‘blij’ dat hij al 12 is en niet een stuk jonger. Hij heeft veel meegemaakt. Ik ben dankbaar dat hij zo veerkrachtig is. Ik heb hem ongetwijfeld schade aangedaan met alle ellende die ik veroorzaakt heb door mijn verslaving. De vele veelal turbulente relaties. Het gesleep van stad naar stad. Hij heeft gelukkig wel altijd hulp gehad, omdat ik op de één of andere manier met andere intenties hem toch de hulpverlening heb kunnen geven die nodig was.Ik kan alleen maar hopen dat dit voldoende is. Na de zomer start hij aan de Havo. Hij voetbalt en heeft voor het eerst in 5 jaar een echte stabiele basis, samen met zijn vader. Dat verdient hij. Dat verdienen zij.

Waar ik uiteindelijk kom te staan is nu niet aan de orde. Mijn herstel is voor nu prioriteit. Als ik goed in herstel zit, gaat het goed met mij. En als het goed met mij gaat, dan gaat het goed met de mensen om mij heen. Dat is wat telt. Er zijn twee dingen waar ik geen invloed op heb, dat is gisteren en dat is morgen. Daarom is de mantra van elke verslaafde in herstel: alleen voor vandaag.