Bron: Canva
Ineens was het te laat. Stephanie dronk steeds meer, totdat het literpakken wijn per dag waren. Ze wist: het kan zo niet langer.
Stephanie: “Het sloop er zo makkelijk in. Ik had het helemaal voor elkaar. Alleenstaande mama, jong en een goede baan. Een prachtig huis, een leuk autootje, twee katten, een hond en een fantastische zoon. Het begon zo simpel, in de vrije weekenden wanneer mijn zoon bij zijn vader was. Een wijntje bij een goede film op een vrijdag of zaterdagavond.
Het volgende weekend, ’s avonds op vrijdag en de zondagmiddag op het terras met vriendinnen. Lekker in de zon. Een woensdagavond na een lange werkdag tijdens het losweken van de stress in bad. Tijdens het koken, want het ziet er op tv ook zo gezellig uit. Tijdens een zomerse hittegolf toen we elke avond de warmte ontvluchten van het pittoreske boerderijtje waar we woonden. ’s Avonds voor het slapen gaan, want overpeinzingen houden me wakker. Of gewoon omdat het een regenachtige dag is of omdat er niks op tv is.
Toen kwam er de tijd van het thuis werken en thuisschool. Corona en lockdowns. En omdat je dan gelijk extra boodschappen doet, dan de voorraad ook maar aanvullen. En ach, ergens is het vijf uur toch? Afgewezen voor een date, of de papa van mijn zoon heeft moeilijk gedaan. De kleine is ziek en het zorgen is zo zwaar. De kinderen van mijn nieuwe vriend zuigen het leven uit me en drie kinderen, een huishouden en een fulltime baan en thuisschool, dan kan het ook wel toch? Ik vond alles zwaar. Ik voelde me niet gehoord. Ik voerde een constante strijd tussen gehoord en gezien willen worden, mijn eigenwaarde en zelfrespect, met als gevolg dat ik mijzelf volledig kwijtraakte.
En zo sloop het er over een tijdsbestek van pakweg twee jaar met beide benen en uiteindelijk met 3 liter pakken wijn per dag in. Alcoholverslaafd. Ik had mijn WhatsApp en social media nodig om terug te lezen wat ik de dag ervoor gedaan had en de blauwe plekken lagen echt niet aan het drinken, zo bagatelliseerde ik. Relaties liepen stuk en een goede moeder was ik niet meer. Ik zorgde wel. Ik kookte, ik deed de was, het huishouden en het strijken. Ik werkte gewoon, dag, avond en nachtdiensten. Ik deed mee aan de schoolactiviteiten en ik volgde ook nog een opleiding. Onder invloed reed ik regelmatig een uur van Breda naar huis en met een kater reed ik mijn auto total loss. Met twee keer een overdosis op de intensive care en geen zin meer in het leven, was het genoeg geweest.
Op 5 januari heb ik mezelf ingecheckt bij een verslavingskliniek na een intensieve detox thuis. Ik heb de behandeling doorstaan en met een huilend moederhart gekozen voor een safehouse om een jaar lang te werken aan mijn herstel. Mijn zoon heb ik achtergelaten bij zijn vader. Een jaar lang mag ik kiezen voor mijzelf. Werken aan mijn (jeugd)trauma’s, leren om mijn verslaving te begrijpen en handvatten te krijgen om mijn kans op een terugval zoveel mogelijk te minimaliseren. Leren dat ik de wereld niet hoef te dragen. Leren wie ik nu werkelijk ben. Ook mag ik leren om om te gaan met onderliggende problematiek zoals mijn eetstoornis, waarvan ik nooit geweten had dat die zo erg was, of er überhaupt echt was.
Leven met een verslaving kent zijn ups en downs. Ik haal mijn kracht uit mijn meetings. De verbinding die ik heb met andere verslaafden in herstel. Die eigenlijk, net als ik, stuk voor stuk, doodnormale mensen zijn. Mannen en vrouwen die gewoon een baan hebben en een gezin. Carrière hebben gemaakt, of misschien wel niet. Maar gewoon lekker gewoon zijn. Mensen waarvan hun leven onhanteerbaar was geworden maar er alles aan doen om het hanteerbaar te maken. Bij hen voel ik mij thuis, terwijl ik daarnaast gewoon mama mag zijn.
Mijn zoon, nu 12, zie ik in de weekenden. Hij begrijpt dat ik ziek ben. Dat ik er heel hard aan werk. We maken er soms grapjes over. Ergens ben ik ‘blij’ dat hij al 12 is en niet een stuk jonger. Hij heeft veel meegemaakt. Ik ben dankbaar dat hij zo veerkrachtig is. Ik heb hem ongetwijfeld schade aangedaan met alle ellende die ik veroorzaakt heb door mijn verslaving. De vele veelal turbulente relaties. Het gesleep van stad naar stad. Hij heeft gelukkig wel altijd hulp gehad, omdat ik op de één of andere manier met andere intenties hem toch de hulpverlening heb kunnen geven die nodig was. Ik kan alleen maar hopen dat dit voldoende is. Na de zomer start hij aan de Havo. Hij voetbalt en heeft voor het eerst in 5 jaar een echte stabiele basis, samen met zijn vader. Dat verdient hij. Dat verdienen zij.
Waar ik uiteindelijk kom te staan is nu niet aan de orde. Mijn herstel is voor nu prioriteit. Als ik goed in herstel zit, gaat het goed met mij. En als het goed met mij gaat, dan gaat het goed met de mensen om mij heen. Dat is wat telt. Er zijn twee dingen waar ik geen invloed op heb, dat is gisteren en dat is morgen. Daarom is de mantra van elke verslaafde in herstel: alleen voor vandaag.”
Ook Vianna heeft te maken met een verslaving, maar niet van haarzelf. Haar man en zoon hebben geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks. Haar verhaal lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Soms gebeuren er dingen die je nooit verwacht… zoals bevallen tussen de frietjes en milkshakes. Voor Alyce Rotunda uit Michigan werd dit werkelijkheid toen haar vierde kindje besloot niet te wachten tot het ziekenhuis. Haar dochtertje Matilda (inmiddels liefkozend McTilly genoemd) maakte haar entree op een parkeerplaats van McDonald’s, vertelt ze aan TODAY.
Geheimen fluisteren, eindeloos knuffelen, hun mening geven (soms nogal luid): een kind laat met verrassende signalen zien dat het zich veilig voelt bij je. Wij delen er een paar.
Elsemieke (31) is samen met T (33), moeder van twee zoontjes (4 en 2) en redacteur bij Kek Mama. Chaotisch, chronisch moe en heeft een brein met 46 tabbladen tegelijkertijd open. Probeert rust in de chaos te vinden, maar met drie mannen in huis is die rust ver te zoeken.
Soms voelt het moederschap een beetje alsof je een volle inbox probeert leeg te werken terwijl er continu nieuwe mails binnenploppen. Werk, partner, boodschappen, administratie, vriendinnen die je alweer veel te lang niet hebt gezien… en oh ja, die kinderen die ook nog aandacht, hulp met huiswerk en een fatsoenlijke maaltijd willen. Geen wonder dat […]
Hoe vaak zeg jij ‘ja’ tegen je kind terwijl je eigenlijk ‘nee’ bedoelt? Dat moment herkennen bijna alle ouders weleens. Soms zeg je ‘ja’ omdat het makkelijk is, omdat je hoofd vol zit of omdat je even geen zin in hebt in strijd.
De ene dag is je zesjarige een knuffelkont die geen moment van je zijde wijkt, de andere dag smijt ze boos de deur dicht omdat jij haar verkeerd hebt aangekeken. Herkenbaar?
