Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Ja we rijden al. Ja ja. Dat doen we hoor. Hier kunnen we straks tekenen. We moeten van cijfertje naar cijfertje. Best een moeilijke puzzel. Denk je dat we dat kunnen?”
De vader achter me in het vliegtuig doet zijn uiterste best zijn snikkende dochtertje stil te houden. Wij zijn nog niet eens opgestegen, dus ik heb nu al medelijden met hem. Dit zouden weleens een paar heel lange uren kunnen worden. Ik hoor zijn zalvende toontje. Er zit een kleine paniekpiep in, terwijl hij juist zo geruststellend wil klinken. Ook hoor ik een vermoeidheidsrasp. Even daarvoor heeft het babyzoontje van het stel zijn lauwwarme melk in zijn schoot gedropt. Hij haalde adem met een agressieve teug, maar wist zich te bedwingen. “Nee hoor, schatje, geeft helemaal niks.”
Ik hoor het aan, terwijl Miró naast me zit te kleuren en Róman met een legopoppetje in de weer is. Twee keer oogknipperen geleden was ik die ouder met een druipende baby op schoot en het dreinkind naast me.
Lees ook
‘Zo overleef je een vliegreis met kinderen’ >
‘Niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik’, dichtte Rutger Kopland ooit. Ik vind dat zo’n mooie zin. Tijd zal altijd bestaan, wij niet. En wie wij nu zijn, zijn we straks niet meer. Nog even en ik heb twee tienerzoons.
Wij gaan voorbij. Toen ik zelf een jaar of tien was heb ik mijn vader eens verbijsterd aangekeken. “Papa, hoe kan het dat volwassenen niet meer spelen? Hoe kan het dat er ooit een moment komt dat ik niet meer spelen wil?”
Dat moment komt natuurlijk nooit helemaal. Homo ludens, de mens speelt. Of dat nou op een blokfluit is, met een motorfiets of in een wildwaterbaan. Maar zo spelen als Róman nu met het popje, een haarspeld en een postelastiek doet, nee. Dat is voor nu. Niet voor straks.
Daar kan ik van nature nogal dramatisch over doen. Enige melancholieke last is me niet vreemd. Gek genoeg verlang ik zelden echt naar vroeger, ik wil alleen het nu zo graag vasthouden.
De vader achter me leest gehaast een Nijntje-boekje voor. Miró legt zijn hoofd tegen mijn schouder en knort: “Gezellig zo samen, hè.” De baby zet een keel op. “Heb je last van ons?” vraagt zijn moeder verontschuldigend. Ik schud mijn hoofd en glimlach terwijl ik het boek op mijn schoot open. Nee, hoor. Het nu is prima.
Deze column staat in Kek Mama 06-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
