Beeld: Shutterstock
De kinderen van Sherri Sacconaghi zijn praktisch volwassen, maar haar opvoeding zit er nog láng niet op, beseft ze.
Wat ze eigenlijk deed, de hele dag, vroeg zoon Dylan (17) zijn moeder Sherri een tijdje geleden, terwijl hij zijn kom half opgegeten cornflakes in de gootsteen smeet. Dat die kom niet stond te beschimmelen onder zijn bed was een prestatie op zich, vond Sherri, maar nu niet bepaald een teken dat haar opvoeding was afgerond. Toch stelde zoon: ‘Nu ik volgend jaar ga studeren, en mijn broertje bijna zestien is, zit jouw taak als thuisblijfmoeder er wel op, toch?’
Sherri, die blogt over het voorval, bleef er bijna in.
Kijk, eigenlijk had ze zich voorgenomen de Perfecte Moeder te zijn, toen haar jongens geboren werden. Met groene smoothies als ontbijt en prestatielijsten op de koelkast waarop de kinderen stickers konden verdienen voor goed gedrag. Normen en waarden, zouden ze leren, en fatsoenlijke gekleed naar school gaan.
Terugkijkend is dat misschien niet helemáál gelukt, zegt ze nu. Want het enige groene aan het ontbijt van haar kinderen was vaak de chemische marshmellow in hun cornflakeskom. Misschien schreeuwde ze iets vaker dan ze zich had voorgenomen en wat ze aantrokken naar school was werkelijk geen seconde een ding, omdat Sherri al lang blij was dat ze überhaupt hun bed uit waren en min of meer op tijd naar school vertrokken.
Lees ook:
Even niet opvoeden: ‘Papa op zakenreis betekent vakantie voor ons’ >
Er was nog wel tijd, dacht ze. Om ze op te voeden. Bij te spijkeren. Die voorbeeldige jongeren te creëren die ze voor ogen had. Maar misschien had haar zoon nu toch gelijk, en zat haar taak erop. En dat was even slikken, want die zo gewenste voorbeeldige jongens, lieten nog altijd sporen van natte, stinkende handdoeken achter in huis, en beschouwden kant-en-klare koeken als verantwoord ontbijt, lunch én avondeten. Hun stinksokken lagen nog altijd in een hoek van de keuken gesmeten, de toiletrollen waren altijd leeg en er waren meer meisjes gedumpt via WhatsApp dan zij zich durfde voor te stellen.
Gelukkig was daar een vriendin. Die zei: ‘O, maar het moeilijke stuk van de opvoeding begint nu pas. Want nu moet je ze loslaten, en toekijken hoe ze de ene domme beslissing na de andere nemen, terwijl er niets is wat je eraan kunt doen.’
Inmiddels is Sherri een paar maanden verder, sinds de cornflakes in de spoelbak, en heeft ze inderdaad de nodige ‘Denk je aans’ en ‘Vergeet niets’ ingeslikt. “Waar ik mijn kinderen vroeger behoedde niet in hondenpoep te trappen, laat ik ze er nu in stappen, maar maak hun sneakers schoon zodat ze het huis er niet mee bevuilen”, schrijft ze metaforisch. Ze houdt haar hart vast voor wanneer hun harten voor het eerst breken en natuurlijk zal ze wakker liggen wanneer ze het huis uitgaan. Want hoewel ze meer zal moeten loslaten; haar taak als opvoeder stopt nooit, realiseert ze zich. Al is het maar omdat er hopelijk ooit kleinkinderen komen.
Nog meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Je kind is je dierbaarste bezit en je wilt ten alle tijden dat je kind veilig is, ook als ze niet bij jou is. Met een dubbel gevoel liet Margje haar dochter logeren bij een vriendinnetje. Had ze maar naar haar gevoel geluisterd.
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
Tikkie ontvangen voor een halve wortel uit iemand anders’ maaltijdsalade? In deze rubriek verzamelen we de meest onterechte, ongemakkelijke en gewoon ronduit gênante betaalverzoeken. Wat ze gemeen hebben? Je zag ze in ieder geval niet aankomen.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
Want niet elke stiefmoeder is een boze heks met een appel… Stiefmoeders hebben het vaak zwaar te verduren. Bedankt, Disney – met je stiefmoeders die óf in spiegels praten óf gifappels brouwen. Want eerlijk is eerlijk, in het echte leven bestaan er ook héél veel geweldige stiefmoeders.
Je baby begint te huilen en je vraagt je af: moet je meteen reageren, even wachten of laat je jouw kleintje zelf leren kalmeren? De ene ouder zweert bij direct oppakken, de ander bij gelooft dat het beter is om de baby even te laten huilen. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, zeggen […]
