Beeld: Canva
Weet je nog hoe je als baby voor het eerst in bad ging, of dat moment waarop je je moeder voor het eerst herkende? Waarschijnlijk niet. We kunnen ons niets herinneren van onze eerste levensjaren en dat leek altijd logisch, want ons brein zou toen simpelweg nog niet klaar zijn om herinneringen op te slaan.
Maar daar steekt nieuw onderzoek van Yale nu een stokje voor.
Baby’s kúnnen wel herinneringen vormen. We kunnen er als volwassenen alleen niet meer bij. Jarenlang gingen wetenschappers ervan uit dat het geheugen van baby’s een soort leeg archiefkastje was: de hersenen, en met name de hippocampus (het deel dat verantwoordelijk is voor geheugen), waren nog in ontwikkeling en dus niet in staat herinneringen te bewaren. Maar volgens Yale-onderzoekers klopt dat niet.
In een experiment toonden ze baby’s nieuwe afbeeldingen en keken later of ze die nog herkenden. En wat bleek? Hoe actiever de hippocampus van de baby was bij het zien van een afbeelding, hoe groter de kans dat diezelfde baby die later herkende. De resultaten, gepubliceerd in Science, suggereren dat herinneringen al veel eerder worden gevormd dan we dachten, zelfs bij baby’s van nog geen jaar oud.
Ons onvermogen om die vroege momenten later te herinneren heet ‘infantiele amnesie’. “Het kenmerk van dit soort herinneringen, die we episodische herinneringen noemen, is dat je ze aan anderen kunt beschrijven, maar dat is natuurlijk niet mogelijk bij baby’s die nog niet kunnen praten”, legt Nick Turk-Browne uit, hoogleraar psychologie aan Yale en hoofdonderzoeker van de studie.
Om een manier te vinden om geheugen bij baby’s te meten, liet het team onder leiding van promovendus Tristan Yates baby’s van vier maanden tot twee jaar naar afbeeldingen van gezichten, objecten en scènes kijken. Later kregen ze dezelfde afbeeldingen nog eens te zien, naast nieuwe. “Wanneer baby’s iets al eens eerder hebben gezien, verwachten we dat ze er langer naar kijken als ze het weer zien”, vertelt Turk-Browne. “Als een baby dus langer naar de bekende afbeelding kijkt dan naar de nieuwe, interpreteren we dat als herkenning.”
En jawel: die herkenning was het sterkst bij baby’s ouder dan één jaar. Dat wijst erop dat hun hippocampus (het geheugencentrum) steeds beter leert en onthoudt.
Eerder ontdekte hetzelfde team al dat baby’s van drie maanden een ander soort geheugen gebruiken: statistisch leren. Daarbij herkennen ze patronen, zoals hoe een gezicht eruitziet of hoe een dag meestal verloopt. Maar dit onderzoek toont aan dat ze dus ook specifieke gebeurtenissen kunnen onthouden.
Waarom we die herinneringen dan later kwijt zijn? Turk-Browne heeft een vermoeden: ze verdwijnen niet, ze worden alleen onbereikbaar. “Zijn werk bij mensen ondersteunt het idee dat infantiele amnesie een ophaalprobleem is”, zegt hij. Met lopend onderzoek hoopt het team te achterhalen of die allereerste herinneringen, hoe vaag ook, ergens diep in ons brein blijven sluimeren. Misschien vergeten we ze niet echt, maar hebben we gewoon de sleutel kwijtgeraakt. Fascinerend idee, toch?
Trouwens, het brein van een brein onthult meer dan je denkt. Benieuwd wat je al bij drie maanden kunt zien over hun mentale gezondheid? Je leest het hier.
Bron: Yale, Science
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
De band tussen ouder en kind verandert door de jaren heen. Waar ze vroeger afhankelijk was van jouw zorg en advies, staan ze nu op eigen benen, maar dat betekent niet dat jouw volwassen kinderen geen behoefte meer hebben aan erkenning of verbinding.
Als ouder denk je soms dat je alles wel ongeveer weet: hoe je moet troosten, hoe je grenzen uitlegt, hoe je je kind leert om aardig te zijn. Tot er ineens iets gebeurt wat niet in de opvoedboeken staat.
In 'Tussen wel en wee' komt een moeder aan het woord die vertelt over hoe haar bevalling verliep. Dit keer bevallingsverhaal Laurien.
Iedere moeder heeft haar momentjes. Maar sommige blunders zijn té erg – of te hilarisch – om voor jezelf te houden. In de rubriek ‘Opgebiecht’ delen vrouwen hun grootste geheimen en gênantste momenten. Dit keer Kiki, die geld uitgeeft wat ze niet heeft, zonder dat haar man het weet.
Dat je zoon op seksuele ontdekkingstocht gaat als hij vijftien is en een vriendinnetje krijgt, is natuurlijk geen verrassing. Het nieuws waarmee hij op een dag thuis kwam, was dan weer wél een verrassing voor Nanda.
En nee, het ligt niet aan gezeur, geld of seks. Scheiden is geen zonde, geen mislukking, soms is het zelfs levensreddend, maar niemand start een huwelijk met het idee uit elkaar te gaan. Waarom gebeurt het dan toch met bijna de helft van de huwelijken?
