Als moeder wil je eigenlijk maar één ding: dat je kinderen gelukkig zijn. Een warm thuis, vriendjes over de vloer, een veilige plek waar ze gewoon kind kunnen zijn. Maar wat als je daar simpelweg niet de middelen voor hebt? Angela (35), moeder van dochter Emmi (8) en zoon Nico (4), weet daar alles van.
Angela: “Twee jaar geleden liep mijn relatie op de klippen. Nou ja, dat klinkt nog zacht – het ging met donderend geraas ten onder. Mijn ex bleek al maanden een affaire te hebben. Je denkt dan: wat er ook gebeurt, ik red me wel. Maar als je er dan ineens na tien jaar alleen voor staat, met twee jonge kinderen, in een belachelijk dure stad, dan merk je pas hoe weinig speelruimte je eigenlijk hebt.
Hij bleef in ons huis wonen, want dat kon ik in m’n eentje simpelweg niet betalen. En hoewel we proberen het ouderschap goed te doen voor Emmi en Nico, is het contact tussen ons minimaal. Wat moet je ook zeggen tegen iemand die je nog amper kunt aankijken? Ik hoop voor de kinderen dat we op een dag weer een goede band met elkaar hebben, maar nu is het allemaal nog te vers.
Ik had twee maanden om een nieuwe woning te vinden, want zijn nieuwe liefde wilde bij hem intrekken. Twee maanden. Geloof me, als je in je eentje een woning moet zoeken, met een krap budget, in een stad waar zelfs een bezemkast 900 euro kost… dan ben je blij met alles wat geen tent is.
Zo kwam ik in een flatje terecht. Een klein, oud, muf hok op de begane grond met twee slaapkamers. De kinderen ieder een kamer en ikzelf op een slaapbank in de woonkamer. De muren hebben schimmel en vlekken, de vloer kraakt, en als het flink regent, krijg ik ongewild een binnenmeertje in de keuken.
De meubels zijn tweedehands, want geld voor een mooi nieuw interieur is er niet. Maar het allerergst? De beestjes. We hebben muizen, soms ratten en ja, er was ook een periode van kakkerlakken. Die krengen liepen gewoon over het aanrecht.
Emmi wil vaak spelen met haar vriendinnen. En natuurlijk zeg ik dan ja – maar het is altijd bij hén thuis. Ze schaamt zich namelijk voor ons huis en dat kan ik haar niet kwalijk nemen. Leg maar eens uit waarom er kakkerlakken over het aanrecht lopen.
Sterker nog, ik schaam me ook. Niet voor haar, niet voor mij, maar voor de situatie waar we in zitten en ons huis. Maar ook voor een systeem waarin je als alleenstaande moeder met twee kinderen gewoon geen eerlijke kans krijgt. Waar ‘je best doen’ niet genoeg is, en waar je wordt afgerekend op dingen waar je geen controle over hebt.
Ik kan er verdrietig van worden dat ik mijn kinderen niet alles kan geven wat ik zou willen. Niet eens een fijn huis. Hun vader kan dat wel en dat voelt als falen. Toch probeer ik elke dag weer een thuis te maken van deze plek. Met lichtjes, knuffels, tekeningen aan de muur. Ik bak pannenkoeken op zondag, ik geef ze honderd kusjes voor het slapengaan en ik lees verhalen voor tot m’n stem kraakt. Want liefde hebben we genoeg – alleen het huis is even wat minder.
En op een dag komt er een ander huis. Dat hoop ik niet, dat weet ik. Want ik werk er iedere dag keihard voor om ons uit deze situatie te krijgen. Ik kijk zo uit naar een plek waar Emmi wel vriendinnen durft uit te nodigen. Waar ik weer in een echt bed kan slapen. En waar ik niet elke ochtend hoef te controleren welke beesten er ’s nachts een feestje hebben gevierd.”
Jasmijn kreeg het niet voor elkaar om na haar scheiding voor de kinderen de lieve vrede te bewaren met haar ex. Ze werd naar eigen zeggen toch zó’n vrouw na de breuk. Je leest het hier.
Ook je verhaal (anoniem) doen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
In verband met privacy zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
