Helene van Santen is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Navin en hun zoontjes Milo en Oliver.
Ze zijn een instant hit bij Milo en Ollie. Vanaf de eerste dag dat ze hun loopfietsjes hebben gekregen, willen ze die elke keer meenemen naar buiten. Zo ook deze middag. Ik heb de jongens net opgehaald van de crèche en we zijn op weg naar huis. De jongens zijn blij dat ik hun fietsjes heb meegenomen en beginnen fanatiek te stappen. Dat schiet lekker op, denk ik opgetogen, want het is al aan de late kant.
In mijn hoofd maak ik de rekensom voor de rest van de avond: het is bijna zes uur, ik moet thuis nog koken, dan met elkaar eten, daarna moeten de jongens in bad, hun pyjama’s aantrekken, boekjes (voor)lezen. Het liefst wil ik ze om half acht in bed hebben en als ze nu lekker doorfietsen, gaan we dat redden.
Lees ook
Spitsuur: zo gaan deze moeders ermee om >
Onbegonnen werk
Maar dan staat Milo ineens stil. Hij heeft geen zin meer om te fietsen en stapt af. Onmiddellijk volgt Oliver zijn voorbeeld. Ze rennen samen richting het naastgelegen grasveld, gierend van het lachen. Ik probeer alle tactieken uit het boekje om ze weer mee te krijgen: lief zijn, streng, boos, niks doen, net doen alsof ik wegloop in de hoop dat ze mij volgen… Het werkt allemaal niet. Twee kinderen én twee loopfietsjes dragen is onbegonnen werk. Wat nu? Net maakte ik me nog zorgen of ze wel om half acht in bed zouden liggen en nu hoop ik alleen maar dat we dan überhaupt thúis zijn.
Dan hoor ik ineens: “Papa!” En daar is Navin, die komt kijken waar we toch blijven. Als hij de jongens wil optillen, roepen ze: “Nee, fíetsen!” En ze springen spontaan weer op hun fiets. Alsof ze nooit anders hebben gedaan.
Dit editorial staat in Kek Mama 04-2021.
Meer lezen?
Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
