Presentatrice Nicolette Kluijver is moeder van Isabella en de tweeling Ana Sofia en Jesse.
Ik ben vandaag hulpmoeder, iets wat ik graag doe. Ana kon bijna niet slapen van de spanning, wetende dat ik haar, Jesse en drie klasgenoten morgen naar de geitenboerderij zal rijden. Ik weet niet of ik met mijn inzet als hulpmoeder, luizenmoeder en klassenhulp mijn schuldgevoel afkoop dat inherent is aan het moederschap: maak ik genoeg tijd voor ze vrij? Werk ik niet te veel? En dus ben ik, als de lijst wordt opgehangen dat ze hulpmoeders zoeken, er als een van de eersten bij. Zo ook vandaag.
Jesse, Ana Sofia, Pleun en Tycho zitten gespannen in de auto. Ik ben ook gespannen, want ik ben vergeten mijn telefoon op te laden, ik ben nog nooit op de geitenboerderij geweest en ik heb het richtingsgevoel van een stoeptegel. Ik heb bovendien de koelbox voor de hele klas bij me, dus als ik de weg kwijtraak hebben 28 kinderen niets te eten en drinken. Ik geloof dat ik de spanning van een liveshow met één miljoen kijkers minder vind dan de spanning van het klassenuitje van mijn tweeling.
Lees ook
Memo gemist: ‘Ik vergat mijn dochter op te halen van school’ >
De kinderen zingen uit volle borst het lied dat ze al weken hebben geleerd: “Mekker mekker mekker mekker mekker mekker mekker.” Haastig zoek ik naar de andere hulpouders in hun auto’s, maar ik zie niemand meer vertrekken van het schoolplein. Ik moet dit doen op gevoel.
Ik kan dit, zeg ik tegen mezelf, al is het mekkerlied best afleidend. Het laatste wat ik over de route hoorde: ‘Vertrek in zuidoostelijke richting.’ Alleen een padvinder weet wat te doen met deze info. Het zweet breekt me uit. Via een landweg kom ik aan bij een open vlakte waar ik niets maar dan ook niets herken. De sfeer in de auto slaat om want de kinderen hebben mijn paniek door. “Komen we er ooit?” vraag Jesse. “Tuuuuurlijk”, zeg ik met de grootse glimlach die ik kan faken.
Er komt een trekker mijn kant op gereden en ik rol mijn raam in paniek naar beneden. “Meneer, ik ben op zoek naar de geitenboerderij…” De man trekt een blij hoofd en zegt: “Rechtdoor, tweede straat linksaf.” Ik bedank hem opgelucht. Achterin klinkt weer een vrolijk gezang: “Mekker mekker mekker mekker mekker mekker mekker!”
Deze column staat in Kek Mama 12-2021.
Lees ook
Nicolette staat huilend op de luchthaven: ‘Waarom doe ik dit ook alweer zo graag?’ >
Boys moms weten: zoons kunnen heftig zijn. Zo ook het zoontje van Frida, toen ze op vakantie was in Kroatië met haar gezin. Hij legde eigenhandig het hele zwembad plat. Per ongeluk.
Elke ouder weet: er komt een moment en dan pikt je kind iets op wat ie absoluut niet had mogen horen. Zo liet de vijfjarige Hugo op een subtiele, maar duidelijke manier weten hoe zijn vader over bepaalde collega’s denkt.
Met twee gezinnen op vakantie, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dachten Anna en haar man. Dat viel tegen, bleek toen ze eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren.
Wanneer je de eerste bent in je vriendengroep die moeder wordt, vergt dat wat aanpassingsvermogen van de rest. Een vaardigheid die niet iedereen even goed onder de knie heeft. Dat bleek wel, toen een vriendin van Noëlle met dit kraamcadeau op de proppen kwam.
Toen Rosie een baby was, vond ik uiteten gaan best een uitdaging. Nu ze twee is, valt het nog niet altijd mee. En dat heeft niet alleen met het kind te maken.
We bereiden ons maandenlang voor op dé grote dag: de bevalling. Bevalplan? Check. Pufcursus? Check. Maar van presentatrice Shelly Sterk mogen we ons best vaker focussen op de periode ná de geboorte, het herstel: “Je lichaam is de volgende dag echt niet klaar voor een wandeling van tien kilometer achter de kinderwagen.”
