‘Ik geloof dat ik de spanning van een liveshow minder vind dan de spanning van een klassenuitje’

Ik ben vandaag hulpmoeder, iets wat ik graag doe. Ana kon bijna niet slapen van de spanning, wetende dat ik haar, Jesse en drie klasgenoten morgen naar de geitenboerderij zal rijden. Ik weet niet of ik met mijn inzet als hulpmoeder, luizenmoeder en klassenhulp mijn schuldgevoel afkoop dat inherent is aan het moederschap: maak ik genoeg tijd voor ze vrij? Werk ik niet te veel? En dus ben ik, als de lijst wordt opgehangen dat ze hulpmoeders zoeken, er als een van de eersten bij. Zo ook vandaag.

Jesse, Ana Sofia, Pleun en Tycho zitten gespannen in de auto. Ik ben ook gespannen, want ik ben vergeten mijn telefoon op te laden, ik ben nog nooit op de geitenboerderij geweest en ik heb het richtingsgevoel van een stoeptegel. Ik heb bovendien de koelbox voor de hele klas bij me, dus als ik de weg kwijtraak hebben 28 kinderen niets te eten en drinken. Ik geloof dat ik de spanning van een liveshow met één miljoen kijkers minder vind dan de spanning van het klassenuitje van mijn tweeling.
 

Lees ook
Memo gemist: ‘Ik vergat mijn dochter op te halen van school’ >
 

‘Ik kan dit’

De kinderen zingen uit volle borst het lied dat ze al weken hebben geleerd: “Mekker mekker mekker mekker mekker mekker mekker.” Haastig zoek ik naar de andere hulpouders in hun auto’s, maar ik zie niemand meer vertrekken van het schoolplein. Ik moet dit doen op gevoel.

Ik kan dit, zeg ik tegen mezelf, al is het mekkerlied best afleidend. Het laatste wat ik over de route hoorde: ‘Vertrek in zuidoostelijke richting.’ Alleen een padvinder weet wat te doen met deze info. Het zweet breekt me uit. Via een landweg kom ik aan bij een open vlakte waar ik niets maar dan ook niets herken. De sfeer in de auto slaat om want de kinderen hebben mijn paniek door. “Komen we er ooit?” vraag Jesse. “Tuuuuurlijk”, zeg ik met de grootse glimlach die ik kan faken.

Er komt een trekker mijn kant op gereden en ik rol mijn raam in paniek naar beneden. “Meneer, ik ben op zoek naar de geitenboerderij…” De man trekt een blij hoofd en zegt: “Rechtdoor, tweede straat linksaf.” Ik bedank hem opgelucht. Achterin klinkt weer een vrolijk gezang: “Mekker mekker mekker mekker mekker mekker mekker!”
 

Deze column staat in Kek Mama 12-2021.

Lees ook
Nicolette staat huilend op de luchthaven: ‘Waarom doe ik dit ook alweer zo graag?’ >