Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Agnes, moeder van 3 jongens (2, 5 en 9): “Mijn vriend en ik waren even naar de supermarkt. De twee jongsten gingen mee, de oudste (toen 8) was al de hele ochtend bij een vriendje in de buurt aan het spelen. Ideaal, want ik wist dat hij toch niet mee zou willen. Ik appte zijn moeder met de vraag of hij daar mocht blijven tot wij terug waren. Geen probleem.
Nog voordat ik de melk in mijn karretje had gezet, ging mijn telefoon. De moeder van het vriendje belde. Onze zoon en zijn vriendje hadden gezien dat het raam van onze voordeur kapot was. Kapot? Hoe dan? Mijn vriend en ik zijn direct naar huis gereden. En inderdaad: een enorm gat in het glas aan de onderkant van de voordeur. Overal lagen scherven. Het was dusdanig groot, dat iemand er zo doorheen had kunnen kruipen.
Onze eerste gedachten: er is ingebroken! De politie bellen deden we niet – vraag me niet waarom, ik was in paniek – maar mijn vriend ging het huis door om te checken of er iets weg was of erger, iemand binnen was. Maar niks daarvan. Alles lag op zijn plek. Geen lege kastjes, geen verdwenen tv of laptops. Hoe langer we nadachten, hoe vreemder het verhaal leek. Als iemand er doorheen was gekropen, had diegene zich moeten bezeren aan het gebroken glas. Maar daar waren geen sporen van. Dus… wat was er dan gebeurd?
Misschien een kind uit de buurt dat per ongeluk een bal tegen het raam had getrapt? Maar zo hard dat het hele raam brak? Dat leek ons onwaarschijnlijk. En waar was die bal dan? Niet bij ons binnen.
We kwamen er niet uit en besloten maar dat iemand een poging tot inbraak had gedaan en zich halverwege had bedacht. We hebben het glas afgeplakt, de volgende dag nieuw glas laten zetten, en gingen verder met ons leven. Al sliep ik wel nog een paar dagen wat onrustig, maar daarna verdween het voorval naar de achtergrond. Tot een jaar later. Toen kwam de aap uit de mouw. Mijn zoon kon het geheim niet meer voor zich houden.
Mijn zoon en ik zaten gezellig samen op de bank toen hij opeens diep zuchtte. Hij keek me aan met een blik die ik niet helemaal kon plaatsen en zei dat hij me iets moest vertellen. Hij kon het geheim niet meer voor zich houden. Wat bleek? Die bewuste dag was hij tijdens het buitenspelen even naar huis gegaan om een trui te pakken. Hij was vergeten dat we weg waren en bleef aankloppen. Geen reactie. Nog een keer kloppen. Niks. En toen werd hij boos. In zijn achtjarige wijsheid dacht hij: dan schop ik gewoon tegen de deur. Net zo lang tot ze open doen.
Je raadt het al. Voet dwars door het raam. In paniek rende hij terug naar zijn vriendje en deed alsof hij het raam al kapot had aangetroffen. Dat verhaal had hij vol overtuiging ook aan de moeder van zijn vriendje verteld, die ons vervolgens had gebeld omdat het leek alsof er was ingebroken.
Ik moest even schakelen. Maar uiteindelijk kon ik er een jaar later niet eens meer boos om worden. We hebben er samen maar hard om gelachen. Ach, hij heeft het er in elk geval niet nog twintig jaar mee hoeven rondlopen. En ik dubbelcheck sindsdien altijd maar even of mijn zoon zijn sleutel bij zich heeft. Just in case.“
Ook Sylvia werd verrast door haar dochter (10). Ze dacht maandenlang dat ze naar paardrijles ging, maar ‘de manege had haar al weken niet gezien’. Je leest hier wat er echt aan de hand was.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Denise (45) had een relatie met een twaalf jaar jongere man toen ze op haar 38ste werd overvallen door een niet te stuiten kinderwens. Inmiddels is dochter Isabeau zes. Ze ziet haar vader één zondag per maand.
Olympisch schaatskampioen Irene Schouten werd een half jaar geleden moeder van haar zoontje Dirk. Inmiddels zit ze op een roze wolk, maar haar zwangerschap was allesbehalve rooskleurig.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
