Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand over wat ze meemaakt. Deze maand: een Fatale Ouder Fout.
Het gekrijs overstemde de harde hiphop van de buren en alle gedachtes die toch flink door mijn hersenpan beukten. Paniekerig snelde François toe. Wat was er? Wie ging er dood? Welk kind diende hij met gezwinde spoed bloedend met minimaal één afgehakte ledemaat naar het ziekenhuis te brengen? Hij trof mij aan, halverwege het trappenhuis. Een meter achter me stond Róman een geloei te veroorzaken dat het midden hield tussen het maandelijkse twaalfuur- alarm en een barende zeekoe. Ik keek mistroostig naar mijn schoenneuzen. Toen mompelde ik schuldbewust: “Ik ben vergeten hem voor te laten gaan op de trap.”
Een typische FOF, dat was het. Een Fatale Ouder Fout. We maken ze allemaal. Al bedoelen we het goed, er komt een moment dat een kind in totale hysterie of woede uitbarst. Wat koters belangrijk vinden is nu eenmaal niet altijd te begrijpen. Bij het stoplicht op het knopje drukken bijvoorbeeld. Ontelbaar vaak heb ik in de zeikregen op een fietspad dubbel zo lang als noodzakelijk staan wachten omdat ik in een reflex al had gedrukt terwijl mijn zoon dat per se wilde. Ja, je zal er maar belang aan hechten. Net als eerst de trap op gaan, zelf aanbellen, waar dan ook, en midden in de nacht aan je bed staan met de buitengewoon prangende vraag: “Mama, waarom hebben we twéé sokken in plaats van één grote? Hoezo slapen? Ik moet het nú weten!” Je dan omdraaien geldt als een FOF die je nog weken lang nagedragen wordt.
En dan opeens is die fase voorbij en begint de puberteit. Ik zit er nog niet in maar ik weet van collega-ouders dat de mate van onredelijkheid dan pas echt toeneemt. Als een moeder ’s ochtends bijvoorbeeld op zachte toon vraagt wat een tienerpopje wenst te ontbijten en het wicht woest roept: “Waarom schreeuw jij altijd tegen mij?!” Ook geinig: een kind dat met een hoofdwond thuiskomt na een hockeywedstrijd en bokt: “Ja. Van jou moest ik op sport.” En de eeuwige heerlijke puber uitroep die op allerlei FOF’s van toepassing is: “Ik heb er niet om gevraagd geboren te worden!” En dat is natuurlijk zo. Daar hebben wij om gevraagd. Dus slikken we, glimlachen we en laten we ze eindeloos in de stromende regen op knopjes drukken. Want we doen het de hele tijd verkeerd, maar het feit dat ze er zijn, dat is nou net geen FOF.
Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Speelafspraakjes zijn meestal onschuldig. Een uurtje ravotten, wat drinken en een koekje erbij. Soms blijft het gezellig, soms moeten ze ineens naar huis omdat iemand moe of chagrijnig is. Maar je verwacht nooit dat je kind tijdens zo’n middag een Tikkie van honderden euro’s meeneemt.
In de nieuwste aflevering van Jelies & Gnodde: Grote Gezinnen Emigreren zien we hoe vader Johan Jelies zijn dochter Albertine eindelijk haar langgekoesterde droom vervult: een eigen puppy.
