Column Roos: een Fatale Ouder Fout

Het gekrijs overstemde de harde hiphop van de buren en alle gedachtes die toch flink door mijn hersenpan beukten. Paniekerig snelde François toe. Wat was er? Wie ging er dood? Welk kind diende hij met gezwinde spoed bloedend met minimaal één afgehakte ledemaat naar het ziekenhuis te brengen? Hij trof mij aan, halverwege het trappenhuis. Een meter achter me stond Róman een geloei te veroorzaken dat het midden hield tussen het maandelijkse twaalfuur- alarm en een barende zeekoe. Ik keek mistroostig naar mijn schoenneuzen. Toen mompelde ik schuldbewust: “Ik ben vergeten hem voor te laten gaan op de trap.”

Fatale Ouder Fout

Een typische FOF, dat was het. Een Fatale Ouder Fout. We maken ze allemaal. Al bedoelen we het goed, er komt een moment dat een kind in totale hysterie of woede uitbarst. Wat koters belangrijk vinden is nu eenmaal niet altijd te begrijpen. Bij het stoplicht op het knopje drukken bijvoorbeeld. Ontelbaar vaak heb ik in de zeikregen op een fietspad dubbel zo lang als noodzakelijk staan wachten omdat ik in een reflex al had gedrukt terwijl mijn zoon dat per se wilde. Ja, je zal er maar belang aan hechten. Net als eerst de trap op gaan, zelf aanbellen, waar dan ook, en midden in de nacht aan je bed staan met de buitengewoon prangende vraag: “Mama, waarom hebben we twéé sokken in plaats van één grote? Hoezo slapen? Ik moet het nú weten!” Je dan omdraaien geldt als een FOF die je nog weken lang nagedragen wordt.

Mate van onredelijkheid

En dan opeens is die fase voorbij en begint de puberteit. Ik zit er nog niet in maar ik weet van collega-ouders dat de mate van onredelijkheid dan pas echt toeneemt. Als een moeder ’s ochtends bijvoorbeeld op zachte toon vraagt wat een tienerpopje wenst te ontbijten en het wicht woest roept: “Waarom schreeuw jij altijd tegen mij?!” Ook geinig: een kind dat met een hoofdwond thuiskomt na een hockeywedstrijd en bokt: “Ja. Van jou moest ik op sport.” En de eeuwige heerlijke puber uitroep die op allerlei FOF’s van toepassing is: “Ik heb er niet om gevraagd geboren te worden!” En dat is natuurlijk zo. Daar hebben wij om gevraagd. Dus slikken we, glimlachen we en laten we ze eindeloos in de stromende regen op knopjes drukken. Want we doen het de hele tijd verkeerd, maar het feit dat ze er zijn, dat is nou net geen FOF. 

Roos Schlikker (42) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen  met haar man heeft ze twee zonen: Miró (7) en Róman (5). Mail Roos op roos@kekmama.nl