Eigen beeld
Elise (36) is moeder van twee zoontjes (6 en 4) en schrijft met veel liefde korte verhalen over het moederschap en alles wat daar onverwacht bij komt kijken. Haar verhalen zijn fictief, maar vaak geïnspireerd op de wereld van ouderschap met een flinke scheut herkenning, humor en een tikkeltje overdrijving. Tegelijkertijd werkt ze aan haar eerste psychologische thriller.
Hij komt, hij komt, bijna weer. Voor mij was het pure magie. Ik geloofde heilig in die oude man met z’n witte baard. Compleet betoverd door de intocht, pepernoten en natuurlijk de Pieten. Waar ik als kind enorm verliefd op was, stuk voor stuk. Totdat een klasgenootje op een dag verklapte dat hij niet bestond. Het was in de zomer, ik weet het nog goed. Gelukkig had ik nog een paar maanden om van de schrik te bekomen, voordat de eerste pepernoten alweer in de winkels lagen. Alhoewel, tegenwoordig liggen die verslavende dingen er al half augustus. Maar goed. Het resultaat: tranen met tuiten, en met wel honderd vragen zat ik na school bij mijn moeder aan de keukentafel.
En toch: ik zou het voor geen goud gemist willen hebben. Ik begrijp werkelijk niet dat er ouders zijn die hun kinderen niet laten geloven “omdat ze ze niet willen voorliegen”. Wat een kul. Ouders liegen voortdurend: dat de speeltuin dicht is of de iPad leeg is. En nee, ik zeg niet dat je te pas en te onpas moet liegen tegen je kind. Maar dit? Dit is geen leugen. Het is een traditie die kinderen hun leven lang meedragen. Psychologen zeggen zelfs dat fantasiefiguren als Sinterklaas de verbeelding trainen, hersengym dus. Spelen met wat echt is en wat niet. Als je dat liegen vindt, kun je de Efteling net zo goed ook sluiten.
En in een wereld waarin kinderen alles on demand krijgen, is Sinterklaas misschien wel het laatste ritueel dat ze leert wachten, hopen en fantaseren. Dit is cultuur, nostalgie, fantasie training en een les geduld in één. Maar bovenal magie, de spanning, de geur van de jutezak en pepernoten. Dát is jeugd. En die warme herinneringen wil ik mijn kinderen niet onthouden. Ja, het eindigt even in tranen, voor mij in elk geval, maar liever dat dan een rationeel kind van acht zonder fantasie.
Nu ik zelf moeder ben, kan ik weer helemaal meegenieten via mijn kinderen: hun spanning vanaf het moment dat ze uit bed springen, de trap af stormen en samen naar de haard rennen om te kijken of er iets in hun schoen zit. Het harde geroffel op de deur op pakjesavond, terwijl ze met rode wangen vol verwachting en uit volle borst zingen. Hoe we ze daarna achterna moeten rennen en bij hun pyjama’s moeten grijpen, zodat ze niet te snel de voordeur open doen en in plaats van Sinterklaas op zijn paard, de niet-zo-snelle buurvrouw zien wegdraven die nét de zak voor de deur heeft gezet.
In diezelfde weken betrap ik mezelf er ook op dat ik sporadisch een beproefd Sinterklaas-wapen inzet: “Als Luisterpiet dit hoort, krijg je straks niets in je schoen.” Niet pedagogisch verantwoord natuurlijk, dat dreigen over de rug van die goede oude Sint, maar wél effectief. Daar kan geen opvoedboek tegenop. Hier blijft het overigens wel bij hoor; ik dreig niet met de roe of met van die “in de zak terug naar Spanje”-fratsen.
Sinterklaas betekent ook: schoen zetten, kinderen die een uur eerder wakker zijn, hyper alsof er Red Bull door de cornflakes zat. Eindeloze cadeautjesjacht, verlanglijstjes die dagelijks veranderen en inpakstress op zolder en natuurlijk is precies dán het plakband op. En als 5 december dan eindelijk tot een einde komt, denk ik vooral: en nu o zo snel terug naar Spanje, ouwe knar. En tot volgend jaar!
Meer verhalen lezen van Elise? Je vindt hier haar andere columns.
Ze is de hoogstgenoteerde vrouwelijke self-made miljonair in de Quote Top 100, maar dat was nooit haar doel. Sharon Hilgers van My Jewellery begon gewoon met fröbelen aan de keukentafel en van het een kwam het ander.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (15) en Phaedra (12). Ze schrijft rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (11), Emeline (10), Vieve (8) en Lilou (5). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Tot 1956 werden vrouwen ontslagen als ze gingen trouwen. De tijden zijn sindsdien wel veranderd, zou je denken, maar zwangerschapsdiscriminatie komt helaas maar al te vaak voor. Marleen Staal merkte dat ze in de overdrive ging om zich te bewijzen toen ze zwanger was.
Die bekende ballen in de lucht houden, da’s voor iedere moeder een uitdaging, maar hoe doe je dat als je een succesvolle business runt? Kimberly Bosman deelt met Kek Mama hoe zij haar werk-privébalans in evenwicht houdt.
Terugkijkend leidde ze een luxeleventje toen ze maar zestien uur per week werkte. Maar nadat haar huwelijk strandde is Vivian fulltime gaan werken, met een eeuwig schuldgevoel naar haar kinderen toe als gevolg.