Fotografie: Martika Avalon
Hormonen prikken, op de klok leven: een vruchtbaarheidstraject is fysiek zwaar, maar mentaal nog veel zwaarder. Vooral als teleurstelling op teleurstelling volgt. Hoe hou je dat vol en hoever ga je? Kim Feenstra vertelt haar verhaal.
Kim Feenstra (37): “Al eerder vertelde ik in een interview dat kinderen krijgen bij mij niet vanzelf gaat en dat we onze zoon Brooklyn via ivf hebben gekregen. Daarop ontving ik veel reacties van vrouwen in hetzelfde schuitje. Maar toen ik een paar maanden terug op Instagram postte over het verdriet, de angst en teleurstelling over een mislukte terugplaatsing, werd ik overspoeld met lieve berichtjes van vrouwen die zich hierin herkenden.
Ik ben altijd open geweest over ons traject, maar deze reacties motiveerden me nog meer aandacht te vragen voor mentale issues bij ongewilde (secundaire) kinderloosheid. Niet veel mensen weten dat het bij een op de drie stellen voorkomt, toch is het vaak nog een taboe.
“Niet veel mensen weten dat het bij een op de drie stellen voorkomt”
Geen man wil op een verjaardag vertellen dat hij zwak zaad heeft. Ook als vrouw is het lastig je kwetsbaar op te stellen en pijnlijke vragen te beantwoorden over wanneer er (weer) een kind komt. Soms voel je je schuldig en minder vrouwelijk, ook al kun je er niks aan doen.
Bij mij zijn ooit twee eileiders operatief verwijderd, vanwege verklevingen en cystes. Ik wist al voor mijn dertigste dat ik hulp nodig zou hebben bij het vervullen van mijn kinderwens. Maar mijn arts garandeerde me dat ik vanwege mijn leeftijd, goede conditie en gezondheid met ivf eenzelfde kans had op een zwangerschap als een vrouw die op de natuurlijke manier zwanger kon raken. Dat gaf me vertrouwen, ook al had ik het liever anders gezien.
Stanley, mijn partner, was superlief en zei dat hij zeker wist dat wij samen een kind zouden krijgen. Desnoods via een draagmoeder of adoptie. Maar hij was ervan overtuigd dat we een kind zouden krijgen met ons gezamenlijk DNA. Dat is ook uiteindelijk gelukt.
Fluitend begon ik met hormonen prikken en ik voelde me superfijn. Na een mislukte terugplaatsing raakte ik bij de tweede keer zwanger van Brooklyn. We waren dolgelukkig. Zwanger zijn, leven voelen in mijn buik, was ronduit geweldig, maar emotioneel een rollercoaster. Negen maanden lang kampte ik met moodswings, het leek alsof alle hormonen die ik had moeten slikken er nu ineens uitkwamen. Maar toen was hij daar: Brooklyn, ons licht en onze liefde.
Lees ook – Gasthoofdredacteur Kim Feenstra: ‘Laten we liever zijn tegenover onszelf én elkaar’ >
Al snel wilden we opgaan voor een tweede kindje. We genoten van Brooklyn en het ouderschap en zien een kind als iets kostbaars. Ook gunden we hem een broertje of zusje. Bij de eerste punctie waren meerdere embryo’s weggehaald en daarvan zijn er vijf ingevroren. Helaas bleken deze niet goed ontdooid en dus moesten we opnieuw starten met het circus van hormonen slikken en eitjes prikken.
Omwille van onze privacy wil ik liever niet vertellen hoe veel eitjes er zijn geweest en hoe vaak de terugplaatsingen zijn mislukt. Het hele ivf-proces zelf is zo intens en zwaar, ik wil dat deel voor onszelf houden. Ook voor mijn partner is het pittig. Elke keer als we opgaan voor een terugplaatsing maken we een video en foto’s onder het mom: dit kan ons kindje worden. Ook voor hem is het heel verdrietig als het dan mislukt.
“De wens is nog net zo groot, maar ik wil eerst kijken wat er allemaal mogelijk is”
Niet geheim is de pauze die we hebben ingelast. De wens is nog net zo groot, maar ik wil eerst kijken wat er allemaal mogelijk is. Ik wil niet alleen vertrouwen op de medische wetenschap. Ik ben spiritueel en geloof in de kracht van het universum en het manifesteren van je wens. Ik heb op Instagram veel tips gekregen van lotgenoten en onder andere een orthomoleculair therapeut. Ik heb zoveel details gehoord die ik nog niet wist, dat ik die graag wil onderzoeken. Over koude baarmoeders en welke supplementen ik wel of juist niet moet slikken.
Uiteindelijk hoop ik vurig dat onze wens toch in vervulling gaat. Tot die tijd vraag ik vooral om begrip en rust. Laatst was er een foto gemaakt van mij en mijn schoonzus. Stonden er onder haar bericht opmerkingen als ‘Is Kim zwanger?’, ‘Heeft ze een buikje?’. Ik vind dat soort reacties pijnlijk. Zowel voor mij als voor alle andere vrouwen die hiermee worstelen. Sommigen doen er tien jaar over, anderen zullen nooit moeder worden. Stel zulke vragen gewoon niet. Ik ben altijd zo open, als het ons weer is gegeven, zal ik het met alle liefde met de wereld delen.”
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Drie leuke zonen, een huis aan de Loosdrechtse Plassen en allebei een goedlopende carrière: het leven van Kim Kötter en Jaap Reesema lijkt het perfecte plaatje. “Mensen zien alleen dat alles klopt, maar dat is omdat wij keihard werken.”
Als haar dochter model wil worden, denkt Malou een buitenkansje te hebben als een bekende van de tennisclub aanbiedt om voor een prikkie foto’s te maken. Maar wat aantreft in de ‘studio’ van ‘de fotograaf’ tart elke verwachting…
Het zou een magische vakantie op een Disney-cruiseschip op zee worden. Een cruise vol glitters, Mickey Mouse en zonsondergangen. Maar voor één gezin werd het een moment om nooit te vergeten. En niet om de reden die ze hadden gehoopt.
Ze had zo’n zin in haar welverdiende vakantie met haar gezin. Niet te ver weg, met de auto naar de camping in Frankrijk. Karlijn had alles tot in de puntjes voorbereid en iedereen was er klaar voor. De aankomst op hun vakantiebestemming verliep ietsje anders. Ze kregen ongewenst bezoek van een nest vliegende mieren.
Met pijn in haar hart moet Janneke Jelies afscheid nemen van oudste dochter Jennie, die haar plek onder de Spaanse zon niet kan vinden.
Samen onder de dekens kruipen, de dag nabespreken en lekker dicht tegen elkaar aan in slaap vallen: jarenlang hét romantische ideaalbeeld van samenwonen. Maar uit recent onderzoek blijkt dat de realiteit voor veel stellen anders is. Sterker nog: apart slapen is helemaal geen taboe meer. En dat is misschien wel beter voor je nachtrust én […]
