‘Na jarenlang proberen bleek onze ivf-poging eindelijk geslaagd’

Marion (39), getrouwd met Patrick (43): “We kregen een verlossend telefoontje. De terugplaatsing gaat door! We hadden net een heel ivf-traject doorlopen waarbij er maar één embryo uit het enige gevonden eitje was ontstaan. Sommige mensen hebben er wel twintig, ik had er eentje. Gelukkig kon die ene embryo teruggeplaatst worden. Twee weken daarna mocht ik ’s ochtends een zwangerschapstest laten doen in het ziekenhuis. In het bloed kunnen ze zien of er een stijging is van het hCG-hormoon (humaan choriongonadotrofine dat tijdens de zwangerschap door de placenta wordt geproduceerd, red.).
 

Zwangerschapstest

Tussen twaalf en een uur mocht ik het ziekenhuis bellen voor de uitslag, maar zo lang kon ik natuurlijk niet wachten. Ik moest gewoon weten of het deze keer wél was gelukt. Daarom haalde ik zelf een zwangerschapstest bij de drogist. Een test die niet alleen aangaf óf, maar ook hoelang je zwanger was. Als het al was gelukt… Toen ik die test had gedaan, gaf het schermpje vrijwel meteen aan dat ik één tot twee weken zwanger was. Mijn reactie was ongeloof. Dit kón toch niet?

Toen ik vervolgens het ziekenhuis belde voor de uitslag, zei de fertiliteitsarts dat het hCG-gehalte inderdaad was gestegen, maar dat het nog twee kanten op kon gaan. Ze had liever dat ik over een week zou terugkomen. Ik vertelde dat ik zelf ook een test had gedaan, maar de arts bleef voorzichtig: ‘We kijken over een week hoe dit zich heeft ontwikkeld.’
 

Onwerkelijk

Ondanks mijn positieve test leefde ik tussen hoop en vrees. En omdat ik niet nóg een week wilde wachten, besloot ik die maandag weer bloed te laten prikken. Toen mijn arts me die middag belde om ons te vertellen dat ik zwanger was, dachten Patrick en ik: wat nu? Ik had verwacht dat we het van de daken zouden schreeuwen van blijheid, maar we waren allebei nogal timide. Patrick sprak dat uit: ‘Mar, ik voel me helemaal niet superblij.’ Ik zei: ‘Ik eigenlijk ook niet, maar hoe kan dat dan?’

We hebben toen de huisarts gebeld om te vragen of het normaal was dat we ons zo voelden. Zij beaamde dat: ‘Jullie zitten al twee jaar in het traject en op het moment dat je uiteindelijk een positieve uitslag krijgt, is het allemaal zo onwerkelijk.’ Dat was precies wat het was. We konden gewoon niet geloven dat het nu wél was gelukt. Alsof we op onze hoede waren: is het wel echt zo?
 

Traject

Toen ik zwanger raakte van Charlotte, nu acht, was dat immers ook niet vanzelf gegaan. We gingen destijds een heel traject in. Er was geen reden dat een zwangerschap niet zou lukken. Uit de tweede iui-poging (intra-uteriene inseminatie, red.) is Charlotte geboren. Toen we voor een tweede wilden gaan, was er geen vooronderzoek nodig. Dat hadden we immers al bij de eerste gehad. We vertelden ook aan Charlotte dat we graag een broertje of zusje voor haar wilden, maar dat dit niet vanzelf ging en we dus vaak naar het ziekenhuis moesten. Natuurlijk was ze nog jong, maar ze is een pienter meisje. Ze heeft uiteindelijk alles heel bewust meegemaakt.
 

Teleurstelling

Na negen mislukte iui-pogingen wilden de artsen het ivf-traject starten. Vanaf dag één ben ik daar nuchter in geweest. Ik dacht altijd: we gaan net zolang door tot het lukt. Mensen zeiden weleens: ‘Het is net alsof je het over je buurvrouw hebt, zo luchtig praat je erover.’ Ik moest hormonen prikken en daarna gingen ze kijken hoeveel follikeltjes ik had. Als je drie follikeltjes hebt, krijg je toestemming voor ivf.

Toen ik binnenkwam bij Carolien, mijn fertiliteitsarts van het Tergooi Ziekenhuis in Blaricum, grapte ik nog: ‘Nou, ik ben benieuwd wat voor kippenhok het is daarbinnen’, doelend op de vele eitjes die er zouden zijn. Maar Carolien zei: ‘Marion, ik heb teleurstellend nieuws; we hebben er geen een.’ Ik snapte er niets van: geen één? Hoe kan dat nou? ‘Het houdt nu op, want dan valt er ook niks te halen met een punctie’, hoorde ik haar nog zeggen.

Op dat moment dacht ik dat het echt niet meer zou lukken. Misselijk werd ik ervan. Voor het eerst in het hele traject was ik écht teleurgesteld. Toch heb ik in die tijd nooit gedacht: bekijk het maar, ik ga onder mijn dekbed liggen. Natuurlijk was ik verdrietig, maar ik kon mezelf snel herpakken en denken: door naar de volgende. Ook voor Charlotte; voor haar wilde ik de leuke en lieve mama zijn die ik daarvoor ook was.
 

Lees ook
‘Na een lang ziekenhuistraject van zes jaar werd ik spontaan zwanger’ >
 

Gouden ei

In de zomer van 2018 hadden we weer een punctie en toen vonden ze twee eiblaasjes waarvan er één maar heel klein was. Mijn arts zei: ‘Marion, voor ivf hebben we liefst minimaal drie eiblaasjes nodig, maar we gaan ervoor.’ Ik lag daar in het ziekenhuis nog bij te komen van de punctie terwijl Patrick met die eitjes naar het VU in Amsterdam ging. Daar aangekomen leverde Patrick zijn zaad in, dat ze vervolgens met de eitjes in een glaasje deden. Het zaadje moest zelf naar het eitje zwemmen tot de bevruchting daar was. Toen Patrick terugkwam in het ziekenhuis zei hij: ‘Mar, ze hebben er maar één.’ Dat was een enorme domper.

Een dag voor de geplande terugplaatsing belden we naar het VU met de vraag of er een bevruchting had plaatsgevonden. We kregen te horen dat de ontwikkeling van het embryo achterliep. En dat we er rekening mee moesten houden dat het niet door zou gaan. Dat moment was zo verdrietig. Ik dacht: nu zal het niet meer lukken. Gelukkig kwam het verlossende telefoontje een dag later: de terugplaatsing ging toch door! Zoals mijn fertiliteitsarts Carolien laatst nog zo mooi omschreef: ‘Je had gewoon een gouden ei waaruit een prachtig embryo is ontstaan.’
 

Wonderkind

Toen ik hoorde dat ik zwanger was, was ik ineens ook angstig. Zou ik het nog wel kunnen: een baby grootbrengen? En ik vroeg me af of ik van een tweede net zoveel zou kunnen houden als van een eerste. Inmiddels weet ik dat dit zo is: Rosalie is ons wonderkind. Ik ben zó verliefd op haar dat ik me soms schuldig voel dat ik in het begin van de zwangerschap niet vol enthousiasme en blijdschap was. Pas na de twintigwekenecho en de uitslag van de NIPT-test kon ik alles loslaten en echt gaan genieten van deze zwangerschap.

Patrick en ik stonden beiden heel nuchter in het hele proces en bleven altijd hoop houden. Ik ben ervan overtuigd dat onze positiviteit de relatieredder is geweest. Stress heeft invloed op alles. Toch denk ik dat als het niet was gelukt, Patrick het makkelijker naast zich had kunnen neerleggen dan ik en ik weet niet welke impact dat gehad zou hebben op onze relatie. Gelukkig heeft het lot anders beslist. Na twee jaar proberen was het tóch gelukt. Uiteindelijk heb ik het proces als heel positief ervaren. Als ik iets jonger zou zijn, zou ik het zo weer doen voor een derde.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 16-2020.

Meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >