Nicolette van Dam: ‘We bidden regelmatig voor het eten’

Enigszins bedrukt komt ze binnen. Huh, Nicolette van Dam? Die van die stralende lach en die jaloersmakende rij tanden? Die zie je toch zelden met een pips gezicht? “Ik baal”, verklaart ze direct. “Ik heb Lola net uitgezwaaid op schoolreisje, maar ik had zo graag meegewild. Dat mocht helaas niet vanwege corona. Ik klink als een klein kind, ik weet het, maar dat ís toch jammer? Ik ben juist klassenouder om zulke uitjes van dichtbij mee te maken en vind het heerlijk om de klas te kunnen helpen.”
 

Overvolle agenda

Vorig jaar ving Nicolette ook al bot door corona; als klassenouder van Kiki, in haar laatste jaar als kleuter. Toch kan ze de rol van klassenouder iedereen aanbevelen. “Het geeft mijn dochters een zekere veiligheid dat ik hun klasgenootjes ken en op de hoogte ben van het wel en wee in de klas. Daarnaast is organiseren mijn tweede natuur, ik hou er echt van.” Thuis is het getouwtrek – ‘Bij wie wordt mama volgend jaar klassenmoeder?’ – dan ook in volle gang. De kans dat Nicolette opnieuw zwicht is groot.

Terwijl haar overvolle agenda toch echt een ander signaal geeft, erkent de gasthoofdredacteur van deze speciale Kek Mama zelf ook. Laten we het daar eerst eens over hebben: hoe bevalt haar nieuwe, eenmalige functie als hoofdredacteur eigenlijk? “Ik vind het een eer”, straalt Nicolette weer ‘op z’n Nicolettes’. “Wat begon als een idee voor een mooie shoot, mondde uit in deze bijzondere editie: een intiem kijkje in mijn leven, waarin ál mijn dierbaren aan het woord komen. Als ik iets doe, dan wil ik het goed doen.” Nicolette verwacht – en hoopt – dat lezers zich in deze persoonlijke editie herkennen. “Mensen met een jong gezin zitten allemaal in hetzelfde schuitje: hoe hou je alle ballen hoog? Of je nou wel of niet werkt, als ouders hebben we allemaal onze shizzle.”
 

Ondernemen

Voor Nicolette bestaat die ‘shizzle’ met name uit het vinden van de juiste balans tussen haar kinderen, man, zichzelf en haar werk. Voor geen enkele werkende moeder een eitje, maar in het geval van Nicolette bestaat dat werk ook nog eens uit talloze bedrijven, projecten en goede doelen. Taken die stuk voor stuk een beetje als ‘haar kinderen’ voelen, legt ze uit. “Mijn man Bas en ik komen beiden uit een ondernemersgezin; ons werk is verweven met ons leven, het ís ons leven. Onze meiden zijn zodoende ook echte ondernemerskinderen.

Ze bemoeien zich overal actief mee, op een natuurlijke manier, omdat alles hier aan de eettafel gebeurt en wordt besproken. Toen de horeca weer openging, stonden Lola en Kiki om half acht aangekleed naast mijn bed: ‘Mam, we gaan weer open, we mogen weer helpen!’ Met name Lola is een echt horecadier. Als iemand water bestelt, vraagt Lola automatisch: ‘Wilt u plat of bruisend?’ Dit soort dingen hoort zij ons al heel haar leven zeggen als we in de brasserie zijn en dat pikt ze op. Voor haar tiende verjaardag wil Lola dan ook het liefst een bandje voor de kassa, zodat ze zelf bestellingen kan aanslaan.”

“We proberen ze wel echt mee te geven dat we een bijzonder leven leiden dat zeker niet vanzelfsprekend is. We bidden regelmatig voor het eten en spreken hardop onze dankbaarheid uit; even een besefmoment met elkaar. De kinderen zien ook echt wel dat wij keihard werken om alles mogelijk te maken, dat het niet zomaar uit de lucht komt vallen.” Die boodschap hoopt Nicolette mee te geven aan haar dochters: “Heb je een bepaalde drive of droom: ga ervoor! Stap af en toe uit je comfortzone en durf.”

Over Brasserie Van Dam gesproken, het Amsterdamse etablissement dat Nicolette samen met haar broer Sebastian bestiert: voor horecaondernemers was het een zwaar jaar. Daarnaast miste Nicolette, zoals velen, het normale leven en knuffelen met haar dierbaren. Toch zit het niet in de aard van de Van Dammetjes om in dat gemis te blijven hangen. “Het heeft geen zin, dan kies ik er liever voor om er een feestje van te maken. Af en toe onderbroken door een flinke huilbui natuurlijk omdat het ik het even spuugzat was, maar dat hoort erbij.”

Lees ook
Stoppen met je baan: ‘Ik voelde me zo opgelucht, zelfs zonder die 2400 euro netto per maand’ >
 

Te veel hooi op de vork

“Als de wereld zo lang heeft stil gestaan en je kunt weer je slag slaan, dan moet je door, vinden wij als ondernemers”, vervolgt Nicolette. “Maar nooit ten koste van de kinderen. Toen onze vaste oppas vorig jaar stopte, merkte ik dat ik – ondanks bijspringende familie – echt hulp nodig heb om fulltime te kunnen blijven werken; ik rende 24/7 achter de feiten gaan.” Toch duurde het even voordat Nicolette voor zichzelf durfde toe te geven dat ze die hulp inderdaad nodig had.

“Stiekem wil je het als moeder misschien te graag allemaal zelf doen; ophalen van school, koekjes bakken, eten koken, alles”, zucht ze. Sinds kort helpt een geschoolde nanny van Görtz & Crown het gezin met wat structuur in huis. “Het geeft verlichting”, geeft Nicolette toe. “Ik vind het fijn om na een dag hard werken alle aandacht aan mijn kinderen te kunnen geven zonder alleen maar bezig te zijn met: ik moet nog wassen draaien, zijn de boodschappen al in huis. Nu kan ik bijvoorbeeld zelf de kinderen van school halen omdát de nanny dan helpt met dit soort dingen. Dit geeft absoluut meer rust, zeker nu er zo veel speelt op zakelijk vlak.”

Ook fluiten Nicolette en Bas elkaar regelmatig terug als het nodig is. “Bas en ik zijn echt maatjes en doorzien elkaar goed. Hij wordt stiller als hij erg moe is – voor mij een teken om hem te steunen. En als ik er even doorheen zit, vangt hij mij op. We zijn een goed team, zowel privé als zakelijk, ondanks het gezegde: met familie moet je niet handelen maar wandelen. Ik werk juist samen met mijn man, broer en beste vriendin die ik als mijn zus beschouw. Voor mij werkt dat.” Hun reisboek Nederland heeft Alles is een goed voorbeeld, hiervoor bezochten ze in korte tijd elke provincie in Nederland. “Zo maakten we – doordeweeks met z’n tweeën en in de weekenden met de meiden – wel acht ‘vakanties’ in twee dagen. Bas en ik waren dag en nacht aan het werk en deden alles zelf. Maar belangrijker: het was zo gezellig om het samen te doen. Na maandenlang non-stop met het gezin zijn, was het ook weer echt fijn met z’n tweetjes. Een goeie prikkel als je al vijftien jaar samen bent; we kwamen helemaal verliefd terug.”
 

Tandem

Zowel Nicolettes relatie als gezin lijkt zich te kenmerken door harmonie. Bij een fikse ruzie het huis uit stormen komt niet in haar op. “Dat is het laatste wat ik mijn kinderen wil leren: weglopen van je problemen. Wat schiet je daarmee op? Je moet het uitspreken, ik zou ook nooit met ruzie gaan slapen, dat kan en mag niet. Sinds kort heb ik een nieuwe methode als Lola en Kiki elkaar dwarszitten. Meegillen of -schreeuwen heeft geen zin, dus dan zeg ik: ‘Nu is het afgelopen, jullie gaan op de bank zitten en komen er pas af als je het samen hebt uitgepraat!’ Dan loop ik weg en ga om het hoekje luisteren. Het werkt. Meestal dan.”

Hebben zij en Bas een discussie, dan worden ze misschien niet naar de bank verwezen door hun dochters, maar een opmerking kunnen ze wel verwachten. “‘Pap, mam, jullie zijn nu wel heel kattig tegen elkaar, zeg even sorry!’ Dan moeten we alweer lachen, bovendien vind ik het goed dat ze ons ook die spiegel voorhouden.” Heel vaak komt het overigens niet voor, want ook binnenshuis werkt de tandem ijzersterk: het gezin staat op één en ieder heeft zijn eigen rituelen met de kinderen. Zo is Bas de stoeier en Nicolette de tandentrekker. Eh…? “Ja, iemand moet die wiebeltanden er toch uittrekken als de meiden er last van hebben? Het is verre van mijn hobby, maar ik maak er toch maar een ritueel van: rustig in hun slaapkamer op een stoeltje, vertrouwen geven, een beetje wiebelen, ze mogen me knijpen als het pijn doet, we maken wat geintjes en hup het is gepiept, de tand gaat naast het bed voor de tandenfee.” Bas is tijdens dit ritueel overigens in geen velden of wegen te bekennen. “Nee joh”, lacht Nicolette, “die kan echt niet tegen bloed, bij de bevalling zat hij op een krukje bij te komen met natte lappen in z’n nek.”
 

Rustmomenten

Nu Kiki in groep vier zit en Lola in groep zes, is het gezin in een andere fase beland. “De meiden doppen steeds meer hun eigen boontjes. Je voert ook andere gesprekken met ze, over grote meiden-dingen ook al. We zijn heel open en maken vaak een grapje, zodat het makkelijker wordt om sommige onderwerpen te bespreken. Ik wil de meiden het vertrouwde gevoel geven dat ze thuis alles kunnen zeggen en dat niks gek is.”

Zelfstandig of niet, Nicolette is en blijft een moeder van ritueeltjes, dus aan sommige rituelen wordt zeker nog niet getornd. “Na het bad droog ik ze af, ik poets Kiki’s tanden na en sta ernaast als Lola poetst. Dat zijn onze rustmomentjes met elkaar, ik hoop ze nog een hele tijd vol te houden. Ik ga ook nog lang niet de moeder zijn die zegt: ‘Welterusten en tot morgen!’ Natuurlijk is dat soms verleidelijk, als ik na een lange dag nog de keuken moet opruimen of iets doen voor mijn werk, maar dat bedmomentje, even kletsen, samen de dag doornemen, dat vind ik heel belangrijk. Daarvoor zet ik mezelf graag opzij.”
 

Het hele interview staat in Kek Mama 10-2021: bestel ‘m hier. Of ga voor een voordelig proefabonnement en ontvang drie nummers voor slechts € 10!

Meer lezen?
Neem nu een abonnement op de #1 glossy voor moeders >